Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη

Πώς θα σου φαινόταν να οργανώναμε ένα συλλαλητήριο για εκείνα που επιθυμήσαμε και ποτέ δεν κατακτήσαμε; Για όλους εκείνους τους ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο μας και κατάφεραν να μας κάνουν να νιώσουμε τόσα πολλά, κάνοντας για εμάς τόσα λίγα;

Ένα συλλαλητήριο όπου ο μισός πλανήτης (ίσως και περισσότερος) θα είχε λόγο για να το τιμήσει με την παρουσία του. Για λάβαρα θα κρατούσαμε τις σημαδεμένες μας καρδιές και για σύνθημα θα είχαμε κάτι τολμηρό,  κάτι που θα μας έδινε δύναμη να ξορκίσουμε το δυνατό μας θέλω και να διαγράψουμε τις ψεύτικες ελπίδες που κάνουν πάρτι στο μυαλό όλων όσων «ερωτεύονται».

Έβαλα εισαγωγικά στο «ερωτεύονται» όχι γιατί δεν είναι έρωτας, αλλά γιατί δε θα έπρεπε να είναι! Θα έπρεπε να είχαμε βρει τους τρόπους να μην ερωτευόμαστε όποιον δε μας ερωτεύεται κι αυτός. Να είχαμε καταφέρει ν’ αντισταθούμε στην πλάνη που μας οδηγεί η εικόνα ή η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων, όχι γιατί είναι ψεύτικες, αλλά γιατί οδηγούν εμάς στο ψέμα…

Τα αισθήματα που έχουμε, μεγαλοποιούν τους ρόλους των ανθρώπων στη ζωή μας. Νιώθεις πως κάποιος σε νοιάζεται λίγο περισσότερο από τους άλλους, πως πρόσεξε σ’ εσένα όσα οι άλλοι δεν πρόσεξαν ποτέ και πως μόνο εκείνος θα καταλάβαινε τι «φωνάζει» η σιωπή σου. Μέσα σου όμως ξέρεις πως όλα αυτά δεν ισχύουν. Τα βλέπεις έτσι γιατί εσύ νοιάζεσαι για εκείνον περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, γιατί εσύ πρόσεξες το καθετί σ’ εκείνον και γιατί εσένα νοιάζει τι κρύβει η σιωπή του.

Δεν μπορείς να εκβιάσεις τα συναισθήματα. Δεν μπορείς να κάνεις κανέναν να σ’ ερωτευτεί, αλλά δόξα τω Θεό μπορείς ν’ αποδομήσεις από εσένα το συναίσθημα αυτό. Ν’ αποδημήσεις έστω… γι’ άλλες αγκαλιές, άλλες καρδιές, άλλους ανθρώπους. Σαν τα πουλιά που αναζητούν ευνοϊκότερες συνθήκες , όταν το «κλίμα δεν τους βαστά». Και ναι, ξέρω πως γεννήθηκες δυνατός και γεμάτος αντοχές, αλλά πίστεψέ με, δεν αρκούν. Κανένα χάρισμα δεν μπορεί να φανερώσει κάτι που δεν υπάρχει.

Μάζεψε λοιπόν ό,τι πέταξες στα πόδια κάποιου χωρίς καν να στο ζητήσει κι έλα να δώσουμε μαζί ένα τέλος στις τρελές επιθυμίες μας. Το πιο δύσκολο ίσως βήμα είναι η απόφαση. Είναι ίσως η μόνη φορά που χαίρομαι να είσαι εωσφορικά εγωιστής. Ν’ αποφασίσεις να βάλεις ένα τέλος κι ο εγωισμός σου να μη δέχεται να διαλυθεί και να υποχωρήσει. Να νικά εκείνος κάθε σου δυνατό συναίσθημα κι όσο και να καίγεσαι να επιστρέψεις στο άγονο κλίμα που άφησες πίσω, να μη τα καταφέρεις.

Κάθε πόνος σου οφείλεται σε μια απόφαση κι ενώ πιστεύεις ακράδαντα πως οφείλεται σε μια απόφαση που δεν παίρνει κάποιος άλλος για σένα, συνήθως τις περισσότερες φορές οφείλεται σε μια απόφαση που εσύ ο ίδιος δεν παίρνεις ή δεν τηρείς. Γιατί απόφαση σημαίνει ν’ αλλάζεις κατεύθυνση, ν’ αποσχίζεσαι από κάθε άλλη επιλογή που σε οδηγεί στο σημείο που ήσουν πριν την πάρεις. Και στο σημείο που βρισκόσουν σου δημιουργούσαν οι άλλοι ή εσύ εντυπώσεις και προσδοκίες, ποτέ πραγματικότητα…

Είναι επιτακτική ανάγκη να καταλάβεις πως συνήθως αυτό που επιθυμείς πολύ, είναι εκείνο που αν φύγει από τη ζωή σου θα είσαι καλύτερα χωρίς αυτό και ξέρεις γιατί; Γιατί αν δεν έχει στη ζωή σου τη θέση που θέλεις εσύ να έχει, δε θα το αποδεχθείς ποτέ για τη θέση που το ίδιο διεκδικεί. Και ναι, αυτή είναι μια μεγάλη αδικία της ζωής, αλλά δεν είναι η μόνη. Είναι ίσως μεγαλύτερη το να υπάρχει οτιδήποτε σε αυτόν τον πλανήτη που θα σε κάνει να ελπίζεις για κάτι που ποτέ δε θα ‘ρθει.  

Μην περιμένεις να «σου τελειώσει» ό,τι νιώθεις αν βρίσκεσαι πλάι σ’ εκείνον που επιθυμείς. Οι έρωτες αυτοί δεν τελειώνουν εύκολα και ξέρεις γιατί; Γιατί ποτέ δεν άρχισαν…