Γράφει η Λυδία Βήτα
Έχεις συνδυάσει ποτέ ένα τραγούδι με έναν άνθρωπο;
Φίλο, σχέση, γκόμενο, one night stand, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως αυτό το τραγούδι, όταν το ακούς ανήκει σ’ εκείνον τον άνθρωπο. Σ’ εκείνη τη μορφή που σου δημιουργεί όσα συναισθήματα θέλεις ή και όσα δεν θέλεις. Κι αυτό είναι κάτι το μοναδικό.
Ό,τι και να κάνεις, με όποιον άνθρωπο κι αν είσαι, όπου κι αν είσαι, όταν ακούς αυτό το κομμάτι, θα σκέφτεσαι έναν και μόνο έναν άνθρωπο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτόματα τον θέλεις πίσω στην ζωή σου αν δεν τον έχεις ακόμη.
Σκας χαμόγελο – αληθινό χαμόγελο, το χορεύεις όπως δεν έχεις χορέψει ποτέ ξανά και το τραγουδάς με τόση ένταση, με τόσο πάθος που ξέρεις πως εκείνος, όποιος κι αν είναι, σε ακούει όπου κι αν είναι.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν μπορείς μέσα στο μυαλό σου να τους συνδυάσεις με κανένα τραγούδι. Αυτός είσαι εσύ για εμένα.
Περίεργο, όμως εσένα δεν σε έχω συνδυάσει με κανένα τραγούδι. Για εμένα, είσαι ακόμη πολλά τραγούδια. Είσαι όλα εκείνα που έχω ακούσει κι όλα εκείνα που δεν έχω ακούσει. Ακόμη σε μαθαίνω οπότε δεν μπορώ να σε ταυτίσω με κάποιο. Ίσως επειδή εν τέλει, δε θέλω να σε ταυτίσω μ’ ένα τραγούδι, αλλά με πολλά.
Ή μπορεί απλά να μη θέλω να σε ταυτίσω με κάποια μουσική ή με κάποιο τραγούδι ακόμη. Βαρύ αυτό που θα πω, αλλά θεωρώ πως ακόμη δεν γεννήθηκε η μουσική, το τραγούδι κι οι στίχοι που να μπορούν να συνδυαστούν με το όνομά σου.
Με ιντριγκάρει να μην ξέρω με ποια μουσική να σε σκεφτώ και με ποια όχι. Μήπως τελικά δεν φταίει το γεγονός ότι ακόμη σε μαθαίνω, αλλά ότι δε θέλω να σε κάνω στα μάτια μου να είσαι το ίδιο με τους υπόλοιπους που τους έχω ταυτίσει; Νιώθω ότι μεταξύ μας ποτέ δε θα υπάρξει ταυτότητα. Πάντα θα είναι αυτό το «κάτι» που ψάχνουν όλοι κι εγώ το έχω ήδη.
Ωστόσο ακόμη και με αυτό το «δεν ξέρω τι μου γίνεται» εγώ περνάω πολύ όμορφα. Περνάω όμορφα γιατί είσαι από τους λίγους που με έχουν δει χωρίς αναστολές και χωρίς όρια ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις. Γιατί μαζί σου αντιδρώ όπως θέλω ν’ αντιδράσω και δεν νιώθω καθόλου περίεργα με αυτό.
Επιπλέον ενώ ξέρεις πόσο αλλοπρόσαλλη είμαι, πόσο δεν είσαι για εμένα, πόσο μπορώ να σου σπάω τα νεύρα και να σου αρέσει, εσύ με θέλεις ακόμη πιο πολύ.
Γι’ αυτό τον λόγο δεν μπορώ να βρω ένα τραγούδι που να λέω πως όταν το ακούω, όταν το χορεύω κι όταν με πάθος φωνάζω τους στίχους του δε μου έρχεσαι στο μυαλό εσύ. Γιατί τελικά, δεν έχει γραφτεί ακόμη το τραγούδι για εσένα και κατ’ επέκταση δεν έχει γραφτεί ακόμη το τραγούδι για εμάς.
Πόσο όμορφο να μην μπορείς να ταυτίσεις έναν άνθρωπο με τραγούδι; Θα μένει πάντα στις στιγμές σου κι όχι στους στίχους των άλλων. Αυτό έψαχνα κι αυτό θέλω. Μαζί σου και μόνο μαζί σου.