Γράφει η Μελίνα Αγγελάκη

Στη γειτονιά Tenderloin στο San Francisco, το 2004 δύο ακτιβιστές ο Shelly Roder κι ο Πάτερ Louis Vitale, αποφάσισαν να κάνουν κάτι για τους άστεγους που έβλεπαν καθημερινά στους δρόμους κι αυξάνονταν μέρα με τη μέρα.

Ξεκίνησαν λοιπόν, το Gubbio Project, το οποίο δεν είχε θρησκευτικό ή κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Με την πρωτοβουλία αυτή το μόνο που ήθελαν να κάνουν, ήταν να προσφέρουν σ’αυτούς τους ανθρώπους τουλάχιστον ένα ζεστό κι ασφαλές μέρος για να κοιμηθούν, ανεξαρτήτου θρησκευτικών πεποιθήσεων. Άλλωστε η έλλειψη ύπνου και τα προβλήματα υγείας είναι από τα πιο σοβαρά θέματα που αντιμετωπίζουν οι άστεγοι όλου του κόσμου.

Για το λόγο αυτό ίδρυσαν κατά κάποιο τρόπο, ένα άσυλο εκμεταλλευόμενοι τον τεράστιο χώρο του ναού του St.Boniface στο San Francisco. Είχαν παρατηρήσει ότι καθημερινά, οι πιστοί που μαζεύονταν στις 12.15 μ.μ για τη λειτουργία καταλάμβαναν περίπου το 1/3 του ναού. Τα υπόλοιπα 2/3 στο πίσω μέρος του χώρου, έμεναν συνήθως άδεια. Οπότε αποφάσισαν να τα αξιοποιήσουν, ώστε να μπορούν να κοιμηθούν άστεγοι, είτε στα στασίδια, είτε σε στρώματα που τοποθετούνται για το λόγο αυτό και να φύγουν από τους δρόμους.

Δεν γίνονται διακρίσεις στους ανθρώπους που θα διαβούν την πόρτα του ναού. Δεν υπάρχουν αυστηροί κανονισμοί ή έγγραφα που πρέπει να συμπληρωθούν. Υπάρχει ένα είδος άτυπης συμφωνίας που την τηρούν όλοι. Γι’ αυτό και σχεδόν ποτέ δεν έχει φύγει κάποιος από τους άστεγους που έχει εισέλθει στο ναό του St.Boniface.  Τους προσφέρονται κουβέρτες, κάλτσες κι άλλα είδη για την υγιεινή τους, μασάζ, τροφή, αλλά και ιατρική περίθαλψη σε αρκετές περιπτώσεις.

Με το συγκεκριμένο project, από τη μία οι άστεγοι αισθάνονται ασφαλείς και μέλη της κοινωνίας που ζουν, διότι όλοι οι άνθρωποι τους φέρονται με διακριτικότητα και σεβασμό κι από την άλλη, οι πολίτες που είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση και παρακολουθούν τη λειτουργία, έρχονται σ’ επαφή με συμπολίτες τους και βλέπουν κι αυτό το πρόσωπο της ζωής.

Καθημερινά γύρω στα 225 άτομα επισκέπτονται το ναό κι οι περισσότεροι είναι πλέον γνωστοί μεταξύ τους. Στην προκειμένη περίπτωση η ενορία τους δεν έμεινε στα λόγια ή στις πράξεις εκτός των θυρών της, αλλά αξιολογώντας τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας θεώρησε πως οι τοίχοι και τα πατώματα έχουν αξία μόνο όταν προσφέρουν κάτι στις ανθρώπινες ψυχές, αλλιώς είναι απλώς υλικά αγαθά.

Σίγουρα πάντως, θα κρύωναν λιγότεροι άνθρωποι στα πεζοδρόμια αν αυτό γινόταν παράδειγμα προς μίμηση.

*Διαβάσαμε την είδηση στο www.sunnyskyz.com