Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Σε μία από τις αναζητήσεις μου για να βρω έναν ακόμη άνθρωπο που βάζει πάθος στη δουλειά του για να φιλοξενηθεί στις προτάσεις μας στο e-motions.gr, βρέθηκα στην ιστοσελίδα ενός studio φωτογραφίας, του «Say cheese» .
Όλες οι σελίδες του με μάγεψαν! Με μάτια ενθουσιασμένα, σαν αυτά ενός μικρού παιδιού, χάζευα κάθε φωτογραφικό concept ενός φωτογράφου, που μπορεί το όνομά του να σου είναι δύσκολο να το συγκρατήσεις, αλλά το ταλέντο του και τις ιδέες του, δε νομίζω να τα προσπεράσεις ή να τα ξεχάσεις ποτέ…
Ο Παναγιώτης Μπελτζινίτης μου συστήθηκε στο τηλεφώνημα που του έκανα για να κανονίσω μια συνέντευξη μαζί του, ως Παναγιώτης Bravo, Echo, Lima, Tango, Zulu, Indian, November, Indian, Tango, Indian, Sierra. Κάπως έτσι συστήνεται στα check in των αεροδρομίων στα ταξίδια του, στη γλώσσα των ραδιοτηλεγραφητών. Είναι πολύ δύσκολο για έναν Έλληνα να συλλαβίσει το επίθετό του, πόσο μάλλον για έναν ξένο!
Γιος πλοιάρχου του Εμπορικού Ναυτικού, του κυρίου Παντελή Μπελτζινίτη και της γυναίκας του Μάχης, με καταγωγή από τη μαγευτική Σκόπελο, αλλά γεννημένος στον Πειραιά, έχει η προσωπικότητά του κάτι από θάλασσα. Πότε ορμητικός χείμαρρος και πότε ήρεμος σαν μικρό κύμα που σκάει στη στεριά.
Μπορεί ο Παναγιώτης Μπελτζινίτης να μην έγινε ναύαρχος που ο πατέρας του επιθυμούσε ή αρχιτέκτονας που η μητέρα του ήλπιζε, αλλά έγινε «καπετάνιος» ενός χώρου που δεν είναι καθόλου εύκολος. «Στην ήρεμη θάλασσα, όλοι καπεταναίοι είναι» λέει ο σοφός λαός και σίγουρα δεν εννοούν τον χώρο της φωτογραφίας. Έναν χώρο απαιτητικό, όπου πρέπει συνεχώς να εξελίσσεσαι αν θέλεις να πρωταγωνιστείς εσύ και οι ιδέες σου σε αυτόν.
Ο Παναγιώτης είχε αποφασίσει πως θ’ ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα από μαθητής ακόμα, στην τάξη της Β’ Γυμνασίου. Όλα ξεκίνησαν από τη φράση ενός καθηγητή, τη στιγμή που τους μοίρασε ένα φυλλάδιο Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού και η ματιά του «Παναγιωτάκη» τότε, έπεσε πάνω στη λέξη «φωτορεπόρτερ».
«Κύριε τι ακριβώς κάνει ένας φωτορεπόρτερ;» ψέλλισε, για να πάρει την απάντηση «Ένας φωτορεπόρτερ Παναγιωτάκη είναι αυτός που σε μια μέρα βλέπει όσα ο υπόλοιπος κόσμος σε ολόκληρη τη ζωή του». Αυτό ήταν! Μόλις είχε βρει το επάγγελμα που θ’ ακολουθούσε και θα έκανε τα πάντα για να πετύχει σε αυτό…
Ξεκίνησε να σπουδάζει φωτογραφία και να δουλεύει ως φωτογράφος σε μαγαζιά νυχτερινής διασκέδασης. Μάλιστα όπως ο ίδιος αναφέρει, όχι μαγαζιά από εκείνα τα κόσμια. Από τα άλλα, εκείνα που μοιάζουν μ’ εκείνο του «Ηλία ρίχτο». Έζησε τη νύχτα έντονα, βλέποντας κάθε τρέλα, συνομιλώντας με κάθε άνθρωπο και φυλακίζοντας στη φωτογραφική του μηχανή στιγμές που του θυμίζουν καθημερινά το σημείο έναρξης της καριέρας του. Στιγμές που ο ίδιος λέει πως δε ξεχνά ποτέ, γιατί είναι πολύ εύκολο να πετύχεις σε αυτό που κάνεις κι εξίσου εύκολο να ξαναβρεθείς εκεί από όπου ξεκίνησες. Κρατά σαν motto, το «Η φωτογραφία είναι ένα ταξίδι. Πας σε μέρη που πάντα ήθελες να πας, πας σε μέρη που ποτέ δεν ήθελες να επισκεφθείς, φτάνει όταν γυρνάς να μην ξεχνάς πίσω σου την αλήθεια».
Πετυχημένος πια food photographer, με φοβερά concepts και συνεργασίες στο βιογραφικό του, θέλησα να μάθω για εκείνον, πως ξεκίνησε να φωτογραφίζει τρόφιμα και ποτά, την πρωτογενή μορφή κάποιου βρώσιμου ή πόσιμου υλικού, τη διαδικασία δημιουργίας μιας συνταγής, μέχρι το τέλος της και το food styling ενός πιάτου.
Όλα ξεκίνησαν στο γραφείο ενός εκδοτικού οίκου που δεν υπάρχει πια. Η αδερφή του ως εργαζόμενη τότε στις εκδόσεις «Τροχαλία» σε συνεργασία με τον εκδότη, στηρίζουν τότε το βιβλίο «Μην πληρώσετε, είναι όλα δικά μου» του τότε άγνωστου Ηλία Μαμαλάκη και η επιτυχία του βιβλίου, ξεπερνά κάθε προσδοκία.
Αυτή ακριβώς είναι και η στιγμή όπου ο εκδότης προτείνει στον Παναγιώτη Μπελτζινίτη να ξεκινήσει να φωτογραφίζει για τα βιβλία του Ηλία Μαμαλάκη. Ο Παναγιώτης θεωρεί τον Ηλία Μαμαλάκη γνωριμία καρμική, αφού συχνά εμφανιζότανε μπροστά του με τρόπο θαυμαστό. «Θα τον γνώριζα ούτως ή άλλως» μας λέει.
Αγάπησε τη φωτογραφία κι έδινε καθημερινά όλο του το είναι σε αυτό. Αυτό είναι και που συμβουλεύει στους μαθητές του Ι.Ε.Κ. ΑΚΜΗ όπου διδάσκει ως καθηγητής εφαρμογών, διαφημιστική φωτογραφία. Να είναι ήδη φωτογράφοι, πριν αποκτήσουν τον Ακαδημαϊκό τίτλο. Πρέπει να έχεις ματιά φωτογραφικού φακού, γνώση και να θέλεις να μαθαίνεις όλο και περισσότερα γι’ αυτό που θα φωτογραφήσεις. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να το αποδώσεις σωστά στο «κλικ» σου.
Ο Παναγιώτης Μπελτζινίτης σαν άνθρωπος, έχει πολύ χιούμορ κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που μοιράζεται μαζί σου κάθε φράση. Ετοιμόλογος , φιλόξενος και με μεγάλη αδυναμία στο καλό φαγητό. Υπήρξε «παχουλοκομψός» μας λέει, αλλά το διορθώνει άμεσα μ’ έναν ακόμη πιο εύστοχο χαρακτηρισμό που ένας φίλος του τον αποκαλεί και το προτιμά. Ήταν «πλουσιοπάροχα δομημένος» κάποτε και κατάφερε να χάσει 70 ολόκληρα κιλά. Ναι, με τόσους πολλούς σεφ γύρω του κι όλες αυτές τις πεντανόστιμες γεύσεις! Το μόνο φαγητό που θα προτιμούσε ν’ απολαμβάνει από το να το φωτογραφίζει, είναι η Σκοπελίτικη τυρόπιτα της μητέρας του.
Έχει ζήσει πολλές έντονες στιγμές γέλιου κι ανέμελων στιγμών στη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι περισσότερες δεν έχουν καταγραφεί. Εκείνη που με τίποτα δεν πρόκειται να ξεχάσει, ούτε αυτός, ούτε οι δυο συνεργάτες του, είναι ένα απόγευμα κοντά στη Λάρισα και με κάποιο τρόπο (με ποιον δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη) το απόγευμα αυτό έχει καταγραφεί φωτογραφικά.
Μετά από μια πολύωρη φωτογράφηση για μια εταιρία με κεντρικό προϊόν το τσίπουρο και μετά από μερικά ποτηράκια παραπάνω, γυρνώντας από το ταξίδι τους στη Θεσσαλία, διαπιστώσανε πως στα αρχεία τους υπήρχε μια φωτογραφία selfie όπου παραμένει άγνωστο πως τραβήχτηκε, αφού και οι τρεις φίλοι βρίσκονται πάνω σ’ ένα αυτοκίνητο και κανείς άλλος δεν υπήρχε εκεί. Ίσως λειτούργησε ο επαγγελματισμός υποσυνείδητα και το τρίποδο στήθηκε για το τέλειο αποτέλεσμα. Φροντίσανε να κάνουν τη φωτογραφία ένα καρτ ποστάλ που θα τους θυμίζει τη στιγμή και να προσθέσουν με photoshop ένα λιοντάρι σε αυτή, για να διακωμωδούν εκείνο το απόγευμα όπου κανείς δε θυμάται, αλλά όλα αποδεικνύουν πως πέρασαν υπέροχα!
Ο Παναγιώτης μας φιλοξένησε στο studio του «Say Cheese» μας πρόσφερε ένα τσάι εξαιρετικό με τριαντάφυλλο, κανέλα κι ένα δυνατό κόκκινο χρώμα και η συνέντευξή μας μαζί του κράτησε δυο ολόκληρες ώρες. Δε θες να τον σταματήσεις από το να μιλά, γιατί έχεις διαπιστώσει από την αρχή πως απέναντί σου έχεις μια προσωπικότητα, που το πάθος κι ο επαγγελματισμός του σε ό,τι κάνει, σε κάνει να τον θαυμάζεις. Κάπως έτσι αποφάσισα πως ένα άρθρο για εκείνον δε φτάνει να σας παρουσιάσει τη δουλειά του γι’ αυτό και φωτογραφικά τουλάχιστον στο e-motions θα έρθουν κι άλλα άρθρα για να θαυμάσετε πολλά concepts από εκείνον..
Όσοι είστε ανυπόμονοι μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του εδώ: www.saycheese.gr
