Γράφει η Μελίνα Αγγελάκη

Ο 28χρονος καλλιτέχνης William Boyajian μετακόμισε στη Νέα Υόρκη ένα χρόνο πριν κι αποφάσισε να δράσει ώστε να βγάλει από τους δρόμους έστω κι έναν άστεγο ή τουλάχιστον να κάνει λίγο ευκολότερη τη ζωή κάποιων από αυτούς.

Μην μπορώντας να βλέπει ανθρώπους να κοιμούνται στους δρόμους κι εκείνος ν΄αδιαφορεί, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την τέχνη και το ταλέντο του στη μουσική για να τους βοηθήσει όσο ήταν δυνατόν.

Πήρε την κιθάρα του κι άρχισε να τραγουδάει σε σταθμούς του μετρό. Μπροστά του είχε εναποθέσει ανοιχτή τη θήκη της κιθάρας και δίπλα της μια πινακίδα που έγραφε «αν είσαι άστεγος πάρε από τη θήκη όσα χρειάζεσαι. Άλλωστε εγώ παίζω απλώς γιατί μου αρέσει». Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα χρήματα που έβαζαν οι περαστικοί πήγαιναν κατευθείαν στους ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη.

Περνώντας ο καιρός, είδε πως ο κόσμος ανταποκρινόταν κι ότι υπήρχαν κι άλλοι καλλιτέχνες που ενδιαφέρονταν για να κάνουν παραστάσεις και να βοηθήσουν το έργο του. Ίδρυσε λοιπόν έναν σύλλογο, που δεν είχε και δεν έχει κανένα οικονομικό όφελος κι οι συμμετέχοντες σε αυτόν αποφεύγουν οποιαδήποτε επαφή με τα χρήματα που συγκεντρώνονται, εκτός από συγκεκριμένες δράσεις που γίνονται κατά καιρούς. Του έδωσε το όνομα το οποίο εμπνεύστηκε από το μέσο που τον βοήθησε στην όλη διαδικασία κι έτσι ο σύλλογος ονομάστηκε «Ελπιδοφόρες Θήκες».

Συμμετέχουν με παραστάσεις πολλοί καλλιτέχνες ανά διαστήματα μιας και μπορεί να εισχωρήσει και ν’ αποχωρήσει όποιος το επιθυμεί κι όποτε το επιθυμεί. Οι σταθεροί είναι 2-3, ανάμεσά τους κι ο ίδιος ο William, ο οποίος έχοντας λύσει το οικονομικό του πρόβλημα, όσο καιρό δεν λείπει από την πόλη για παραστάσεις ή περιοδεία, παίζει με την κιθάρα του και τραγουδάει στους σταθμούς του μετρό στη Νέα Υόρκη.

Συνήθως αυτό γίνεται 4-5 μέρες την εβδομάδα για περίπου πέντε ώρες ή τουλάχιστον μέχρι να τον εγκαταλείψει η φωνή του. Αν στο τέλος έχουν μείνει χρήματα στη θήκη, πάει στα στέκια που συχνάζουν άποροι κι άστεγοι και τα μοιράζει.

Κάποιες φορές συγκεντρώνονται ποσά κι αγοράζονται είδη πρώτης ανάγκης και τοποθετούνται δίπλα στις θήκες ώστε να έχουν άμεση πρόσβαση οι άνθρωποι που τα χρειάζονται.

Ο William νιώθει ευτυχισμένος, γιατί κάνοντας αυτό που αγαπάει μπορεί να βοηθάει τους συνανθρώπους του. Σε πολλές μεγαλουπόλεις του κόσμου υπάρχουν άστεγοι που κοιμούνται στους δρόμους. Οι άνθρωποι έχουν πάντα την επιλογή, ν’ αδιαφορήσουν, να στεναχωρηθούν ή να δράσουν, ώστε ακόμη κι αν δεν καταφέρουν να δώσουν ένα τέλος, τουλάχιστον θα έχουν συμβάλλει εν μέρει στην αντιμετώπιση του προβλήματος.  

*Διαβάσαμε την είδηση στο www.goodnewsnetwork.org