Γράφει η Μαρία Ξηντάρα

Ήταν Γενάρης όταν πήγαμε μια βόλτα στην Αθήνα, παρκάραμε το αυτοκίνητο της Μαρίας στην οδό Αθηνάς και πήγαμε για φαγητό. Κανένα δίωρο αργότερα, πήγαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και σύντομα διαπιστώσαμε ότι άγνωστοι είχαν διαρρήξει το αυτοκίνητο, είχαν κλέψει όλα όσα είχα στην βαλίτσα μου, το καινούριο μου lap top, την φωτογραφική μου μηχανή, το δημοσιογραφικό μου κασετοφωνάκι και πολλά άλλα. «Σκέψου», μου λέει η Μαρία, «μπορεί να μου άνοιξαν το αυτοκινητάκι μου, κάποιοι από τους άστεγους που εγώ σε λίγη ώρα θα συναντήσω με την «ΠΑΡΕΑ» για να τους δώσω φαγητό».

Και πράγματι, οι πιθανότητες να είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ήταν υπερβολικά πολλές. Κι όμως, αυτό δεν της άλλαξε γνώμη. Η Μαρία με τα υπόλοιπα μέλη της «ΠΑΡΕΑΣ» συναντήθηκαν λίγες ώρες αργότερα στο κέντρο της πρωτεύουσας και μοίρασαν φαγητό σε άστεγους που είχαν απλωθεί σαν τραπουλόχαρτα στο κέντρο της Αθήνας. Τους μοίρασαν φαγητό  που μαγείρεψαν οι ίδιοι και κάποιοι άλλοι εθελοντές, φρούτο και γλύκισμα.

Λίγο καιρό αργότερα συνάντησα την «ΠΑΡΕΑ» στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί, με τον μπόμπιρα στο καρότσι πήγα να δω ποια είναι αυτή η παρέα και τι ακριβώς κάνει. Ήθελα να δω και να βοηθήσω κι εγώ, μιας και δεν έχω την δυνατότητα κάθε μέρα. Εκεί λοιπόν είδα ανθρώπους νέους, που ήρθαν με τις σακούλες τους γεμάτες «δώρα» για τους αστέγους, σαν τον Άι- Βασίλη με τα δώρα του.

Είχαν συγκεντρώσει τα φαγητά που είχαν μαγειρέψει οι εθελοντές της ΠΑΡΕΑΣ, τα είχαν συσκευασμένα σε ταπεράκια μιας χρήσης με ετικέτες για το φαγητό που περιελάμβανε και όλοι μαζί κάναμε την διανομή. Σε μικρές σακούλες, μια συσκευασία φαγητού, ένα μπουκάλι νερό, ένα φρούτο κι ένα κρουασάν. Όχι ότι θα έσωζαν την κατάσταση, αλλά τόσες μερίδες φαγητού, έδιναν ελπίδα για ζωή, σε όλους εκείνους τους άστεγους οικογενειάρχες, στους ανθρώπους που η μοίρα τους έστειλε στο λιμάνι του Πειραιά για το πιο δύσκολο «ταξίδι» επιβίωσης. Η ΠΑΡΕΑ λοιπόν, φρόντισε να βοηθήσει στην επιβίωση των ανθρώπων που βρήκαν μια ζεστή γωνιά στα παγκάκια και στα κλειστά κατατόπια του λιμανιού.

Και φυσικά αυτό δε συμβαίνει μόνο μια φορά στο τόσο. Συχνά πυκνά, τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα, τα μέλη της ΠΑΡΕΑΣ επαναλαμβάνουν την προσπάθεια. Ξανά και ξανά. Κι ας πρέπει να στριμώξουν το μαγείρεμα και τη διανομή, ανάμεσα στις πολλές ώρες δουλειάς, στις απαιτήσεις της οικογένειας, στα πέρα –δώθε δρομολόγια των παιδιών στα φροντιστήρια και τις εξωσχολικές δραστηριότητες.

 Βρίσκουν χρόνο κι αναρτούν δημοσιεύσεις στην σελίδα τους στο Facebook, γνωστοποιούν τις επόμενες κινήσεις τους, διευκρινίζουν τις ανάγκες για τα προϊόντα που χρειάζονται για να μαγειρέψουν για την επόμενη εξόρμηση και πέφτουν με τα μούτρα στην προετοιμασία της …βόλτας τους.

Στο ενδιάμεσο, υλοποιούν δράσεις για κοινωφελή ιδρύματα, για όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπορούν να βοηθήσουν έμπρακτα. Για πλημμυροπαθής και μη, για Έλληνες, πρόσφυγες και αλλοδαπούς, με όλη εκείνη την περίσσια ανθρωπιά που τους χαρακτηρίζει. Συγκεντρώνουν ρούχα και άλλα αγαθά που χρειάζονται συνάνθρωποι μας και τρέχουν να βοηθήσουν.

Δεν είναι τυχαίο, ότι την περασμένη Κυριακή, βρέθηκαν στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα για να παραδώσουν όλα όσα συγκέντρωσαν τον τελευταίο δίμηνο για τα παιδιά που φιλοξενούνται εκεί. Την ερχόμενη Κυριακή θα βρεθούν και πάλι στο λιμάνι του Πειραιά, στο μεσοδιάστημα θα βοηθήσουν οικογένειες που έχουν ανάγκη, ενώ ταυτόχρονα, άρχισαν να συγκεντρώνουν αγαθά για τους ηλικιωμένους του γηροκομείου Αθηνών.

Τα μέλη της ΠΑΡΕΑΣ, που ξεκίνησε δειλά πριν μερικά χρόνια την δράση της, αποτελούν πάντα πρότυπο ανθρώπου. Επιβιώνουν οι ίδιοι στη σκληρή πραγματικότητα και βοηθούν, όλους όσοι έχουν ανάγκη, να επιβιώσουνε με τη σειρά τους.  Κι όλα αυτά, χωρίς να είναι ΜΚΟ, χωρίς να δέχονται χρήματα. Δεν υπάρχει κάποια νομική υπόσταση, δεν έχουν γραφεία, δεν διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς, δεν έχουν χορηγούς. Δέχονται βοήθεια, από εμένα, εσένα, τον κάθε ένα από τους ανθρώπους εκεί έξω, που νιώθουν αλληλέγγυοι κι εθελοντές

Αξίζει να τους γνωρίσετε:  https://www.facebook.com/pareagreece/