Γράφει η Μελίνα Αγγελάκη
Η Alexandra είναι 27 ετών κι η Florence 95 κι όμως αποφάσισαν να συγκατοικήσουν κι ας έχουν διαφορά ηλικίας 68 χρόνια. Ο λόγος ήταν η «αμοιβαία προσφορά».
Η Alexandra μετακόμισε στο Λονδίνο το Σεπτέμβριο, για να σπουδάσει και δε γνώριζε κανέναν. Αναζητούσε στέγη και μάλιστα χαμηλού κόστους για να μπορεί ν’ ανταπεξέλθει. Από την άλλη η Florence διέθετε ένα άνετο σπίτι κι ήταν εντελώς μόνη. Βρήκαν η μία την άλλη και βρήκαν αυτό που έψαχναν!
Η Florence είναι χήρα και τα παιδιά της έχουν τη δική τους οικογένεια. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να μείνει μαζί τους και να γίνει εμπόδιο στη ζωή τους. Από την άλλη η μοναξιά ήταν δυσβάσταχτη. Ένιωθε ανήμπορη και φοβισμένη. Έκλαιγε συνεχώς κι ένιωθε τους τέσσερις τοίχους να την πνίγουν. Δεν ήταν σε θέση λόγω ηλικίας, να έχει μια ενεργή ζωή εκτός σπιτιού κι έτσι έμενε μέσα χωρίς συντροφιά και χωρίς κανένα ενδιαφέρον.
Η Alexandra ήρθε στη ζωή της ως συγκάτοικος, αλλά πλέον είναι η φίλη με την οποία μοιράζεται το σπίτι της, είναι η συντροφιά που της δίνει ένα νόημα ύπαρξης. Ο ήχος από το κλειδί στην πόρτα είναι αυτό που περιμένει η ηλικιωμένη γυναίκα για να χαμογελάσει.
Από την άλλη το νεαρό κορίτσι νιώθει μια ασφάλεια, έχοντας πλέον έναν άνθρωπο δικό της να νοιάζεται για εκείνη και νιώθει ανακούφιση έχοντας βρει την καλύτερη δυνατή λύση όσον αφορά στο οικονομικό κομμάτι, διότι οι σπουδές στο Λονδίνο κοστίζουν ακριβά.
Η Florence έπαψε να κλαίει και να φοβάται μήπως της συμβεί κάτι κι είναι μόνη κι η Alexandra βρήκε το σπιτικό που αναζητούσε για να γίνει η ζωή της ευκολότερη, ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησε μια φιλία που αποδεικνύει πως το χάσμα των γενεών μπορεί να γεφυρωθεί αρκεί να το θέλουν κι οι δύο πλευρές.