Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Την Ιλιάδα-Ευαγγελία Κοθρά δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις μ’ ένα και μόνο επίθετο. Να την ορίσεις ή να την περιγράψεις σε μία και μόνο παράγραφο. Είναι τόσο πληθωρική προσωπικότητα που θα την αδικήσεις. Τολμώ να το κάνω γιατί ακολουθεί η δική της «εξομολόγηση» κι ό,τι θα παραλείψω να πω θα το διαπιστώσεις από μόνος σου μέσα από τις δικές της φράσεις που θα σου παρουσιάσουν σημαντικές πτυχές από εκείνη και τον χαρακτήρα της.
Ήταν πριν 5 χρόνια όταν άκουσα για πρώτη φορά το όνομα ενός site που εντυπωσίαζε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερους επισκέπτες για τον τρόπο με τον οποίο παρουσίαζε «κρυμμένα μυστικά» της χώρας μας σε όλο τον πλανήτη. Ανθρώπους, επιχειρήσεις και μέρη που ξεχωρίζουν για διαφορετικό λόγο το καθένα, προβάλλονται μέσα από το www.living-postcards.com και δημιουργός αυτής της όμορφης και πρωτότυπης ιδέας είναι μια γυναίκα που κι η ίδια από μόνη της είναι μια κινητή living-postcard της χώρας μας.
Με αμέτρητα ταξίδια στο εξωτερικό, με γνωριμίες που θα ζήλευαν οι περισσότεροι από εμάς και με γνώσεις που προέρχονται από εμπειρίες και σκληρή δουλειά οι περισσότερες, η Ιλιάδα Κοθρά, μπορεί να σε κάνει να την ακούς ν’ αφηγείται στιγμές από τη ζωή της για ώρες.
Αγαπά το ρίσκο, τη δημιουργικότητα, τις όμορφες κι ουσιώδεις συζητήσεις, τους θετικούς ανθρώπους και τους ιδιαίτερους χώρους. Αγαπά την ευστροφία, τις έξυπνες ιδέες κι όλους όσους παλεύουν γι’ αυτές. Αγαπά ν’ αντιστέκεται και να πολεμά για το άδικο και δεν ανήκει σ’ εκείνους που απλά το δηλώνουν αλλά πράττει ανάλογα. Εμπνευστής του project #dontacceptit παλεύει κι ονειρεύεται για έναν κόσμο χωρίς βία και τα ονειρά της δε σταματούν εκεί.
Απολαύσαμε μαζί της κάθε στιγμή σ’ ένα όμορφο καφέ στο Αιγάλεω και της ζητήσαμε να σταματήσει για λίγο να μας γνωρίζει όμορφους και δημιουργικούς ανθρώπους της χώρας μας και να μας επιτρέψει να κάνουμε ένα ταξίδι στον δικό της ψυχικό κόσμο. Στη συνέλεξή της μας αποδεικνύει πως το να θες «ν’ αλλάξεις τον κόσμο» ξεκινά από μέσα μας…
photo by © Aggeliki Soultatou
Aγαπώ τους ανθρώπους με χιούμορ. Είναι ένα χαρακτηριστικό που τους κάνει να μοιάζουν εγκάρδιοι, ειλικρινείς και sexy.
Ευγνωμονώ τους γονείς μου για πολλά. Για τον έρωτα τους που με έκανε να πιστεύω στον έρωτα. Για τα ταξίδια και τις εμπειρίες που μου χάρισαν αλλά κυρίως για το πόσο ανοιχτόμυαλοι ήτανε στα πάντα.
Απολαμβάνω την παρέα μου. Τους φίλους και τις φίλες μου. Το καλό φαγητό και την ησυχία μετά από μια έντονη εβδομάδα. Αλλά πάνω από όλα απολαμβάνω τη θάλασσα. Νομίζω δε θα μπορούσα να ζήσω μακριά της.
Οργίζομαι με την οργή που την αισθάνομαι γύρω μου έντονα. Συχνά νιώθω πώς είναι τόσο στέρεη που μπορείς να την κόψεις με ένα μαχαίρι.
Ζηλεύω τους ζωγράφους. Ναι, ζηλεύω που φτιάχνουν κόσμους ολόκληρους με τα χρώματα και τα πινέλα τους. Ζηλεύω τους αρχιτέκτονες, βρίσκω πραγματικά συναρπαστικό το επάγγελμα τους.
Ντρέπομαι πολύ όταν πέφτω στα δικά μου τα μάτια για κάτι που δεν έπρεπε να πω η να κάνω. Δεν μου αρέσω τότε. Καθόλου.
Απεχθάνομαι την αγένεια. Την ψευτομαγκιά. Την οικειότητα που ουδείς χάρισε ,αλλά κάποιος την πήρε από μόνος του και με θράσος. Το θράσος, α! αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι με όλη μου την ψυχή.
Θαυμάζω εκείνους που αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα υγείας και νίκησαν. Εγω είμαι εξαιρετικά δειλή και λίγη. Είναι οι δικοί μου ήρωες, Ποτέ δεν θα μπορούσα να έχω την εσωτερική τους δύναμη. (Και δεν θέλω να χρειαστεί να με τεστάρω σε αυτό…)
Ανησυχώ με τον φανατισμό και το ρατσισμό, φαινόμενα που συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Ανησυχώ με το μίσος που διαχέεται μέσα από τα social media. Κυρίως ανησυχώ για τον ίδιο τον πλανήτη.
Κουράζομαι αφόρητα όταν κάνω πράγματα που δεν αγαπώ και δεν με αγαπάνε. Όταν πρέπει να εξηγώ τα αυτονόητα σε ανθρώπους που δεν θέλουν να καταλάβουν. Όταν πρέπει να απολογηθώ για τις προθέσεις μου. (Για να είμαι ειλικρινής θα σας πω πως δεν κουράζομαι πλέον τόσο, καθώς δεν πράττω πια αυτά που δεν θέλω, δεν απολογούμαι, δεν εξηγώ.)
Γοητεύομαι από τους ανθρώπους που προσέχουν τι τους λέω όταν τους μιλάω. Που δεν είναι ναρκισσιστές και εγωκεντρικοί. Πλήττω αφόρητα με άσους θεωρούν τον εαυτό τους κάτι σαν το κέντρο του κόσμου. Είναι αστείο αν κάποιος σκεφτεί πως πέρασαν εκατομμύρια θαυμαστοί άνθρωποι από αυτή τη γη που ποτέ δεν τους γνωρίσαμε, κι θα περάσουν κι άλλοι τόσοι που δεν θα γνωρίσουν εμάς. Δεν έχει κανένα νόημα λοιπόν ο τόσος -αφόρητος- εγωκεντρισμός. Ο χρόνος άλλωστε δείχνει τι άξιζε και τι όχι σε έναν άνθρωπο.
Φοβάμαι τον θάνατο. Δεν τον έχω εκ-λογικεύσει, δε θέλω και να τον εκ-λογικεύσω. Δεν τον καταλαβαίνω, δεν τον δέχομαι.
Συγχωρώ? Όχι. Κατανοώ αλλά δε συγχωρώ. Δεν έχω φτάσει σε τόσο ανώτερο επίπεδο.
Σοκάρομαι με το πόσο βρώμικοι είμαστε σαν λαός. Στην παραλία, στους δρόμους, στην καθημερινότητα μας. Με σοκάρει η ”μέσα φτήνια” μας που συχνά δικαιολογείται από την κρίση. ενώ στην πραγματικότητα είναι απλή ”φτήνια” και τσαπατσουλιά.
Αγχώνομαι κάθε φορά που αναλαμβάνω ένα μεγάλο project. Θέλω να το φέρω εις πέρας με 100% επιτυχία, νευριάζω, φωνάζω, πανικοβάλλομαι, παθαίνω κρίσεις τελειομανίας. Αλλά όταν γίνει αυτό που θέλω, ξεκινώ να αγχώνομαι για το αμέσως επόμενο.
Νοσταλγώ τα νιάτα μου. Γιατί μπορούσα να πάω για χορό σε ένα μαγαζί στις 12 το βράδυ, να φύγω 8 το πρωί και να πάω κατευθείαν για δουλειά, χωρίς να νιώθω «κομμάτια!»
Προβληματίζομαι με την έκρηξη της ενδο-οικογενειακής βίας. Αυτός ήταν κι ο λόγος της καμπάνιας που κάναμε με τον τίτλο #dontacceptit, σε μια προσπάθεια να πείσουμε όσες περισσότερες γυναίκες μπορούμε να μη δέχονται τη βία είτε είναι λεκτική, είτε σωματική είτε συναισθηματική. Τα νούμερα για όποιον θέλει να ασχοληθεί, θα τον σοκάρουν πραγματικά. Και ξέρετε, το θέμα της βίας αφορά όλους κι όλες μας…
Απογοητεύομαι από τα «μεγάλα λόγια». Τους «μικρούς» ανθρώπους. Τις ηχηρές υποσχέσεις. Τις εκκωφαντικές προσδοκίες.
Λαχταρώ να μπορώ να ζήσω έστω μια μέρα που θα νιώσω πάλι παιδί. Να είναι καλοκαίρι, να κολυμπήσω χωρίς να με νοιάζει αν η παραλία διαθέτει «ξαπλώστρα» το bar «φρέντο», το αντηλιακό υψηλό δείκτη προστασίας, χωρίς χρονοδιαγράμματα και deadlines.
Λυπάμαι που δε θα βρίσκομαι εν ζωή όταν η τεχνολογία θα φτάσει σε απίστευτα επίπεδα. Τη λατρεύω και θα ήθελα να υπάρχει ένας τρόπος να ζήσω άλλα 100 χρόνια για να είμαι μέρος των αλλαγών που θα συμβούν.
Ελπίζω οι επόμενες γενιές να έχουν λύσει βασικά προβλήματα, στα οποία η δική μου γενιά απέτυχε να δώσει λύσεις. Τα νέα παιδιά άλλωστε είναι η ελπίδα μας. Και σε αυτά πιστεύω απόλυτα.
Βασανίζομαι κάθε φορά που ξεκινώ διατροφή τότε είναι που θα με καλέσουν σε επαγγελματικά -και συχνά εξωτικά-δείπνα! Ξέρετε το βάσανο είναι αυτό?
Ελκομαι από την αισθητική. Από την ομορφιά. Από τους όμορφους τόπους, ανθρώπους, ρούχα, ιδέες, τα μουσεία, τα περίεργα αντικείμενα, τις ιστορίες που ακούω, από τις δυνατές προσωπικές μάχες του καθενός και τα μακρινά ταξίδια. Αλλά μπορώ να βλέπω την ομορφιά ακόμα κι στην ασχήμια. Νομίζω πως συχνά εκεί κρύβεται καλύτερα περιμένοντας όλους εμάς να την ανακαλύψουμε.
Χαίρομαι αφάνταστα για τις συνεργασίες της πλατφόρμας www.living-postcards.com στο εξωτερικό, αλλά και για όλες τις συν-έργειες που έχουμε καταφέρει. Κυρίως χαίρομαι για τα 14 events μας πάνω στο κομμάτι του «επιχειρείν» και για όλους αυτούς τους έξοχους ανθρώπους που είχαμε την τύχη να μοιραστούν τη δική τους διαδρομή μαζί μας. Και να μας εμπνεύσουν τόσο.
Διαβάζω πολλά αστυνομικά βιβλία, τα λατρεύω. Αγαπημένος μου ο Γιάννης Μαρής, η Elis Peters και ο Ζωρζ Σιμενον. Όσο πιο κοσμοπολίτικη ή μυστηριώδης η πλοκή, τόσο πιο γοητευμένη νιώθω. Με συνεπαίρνει η κάθε σελίδα κι είναι δύσκολο να σταματήσω αν δεν βρω τον-την δολοφόνο!
Βλέπω θέατρο. Πολύ θέατρο. Νομίζω πως η τέχνη ήταν πάντα το οξυγόνο μου. Από μικρό παιδί οι δικοί μου με τραβολογούσανε από παράσταση σε παράσταση κι η συνήθεια αυτή με ακολούθησε κι με ακολουθεί.
Επιβιώνω. Πάντα. Ακόμα κι μέσα από τις δυσκολίες. Αλλά δεν πιστεύω αυτό που λένε «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Ενίοτε, σε αφήνει κι ανάπηρο.
