Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Ο Νότης Μαυρουδής, άμα γνωρίσει έναν άνθρωπο και θέλει να κρατήσει επαφές μαζί του, δίνει την όμορφη κάρτα του που πάνω γράφει ότι παίζει κιθάρα. Κι αυτό είναι η απόλυτη αλήθεια. Κι ας είναι γνωστή τοις πάσι, αναγράφεται υπερήφανα και συνάμα τόσο ταπεινά.
Πρόκειται για έναν από τους πιο σημαντικούς Έλληνες μουσικούς κι είναι συνθέτης, όπως και καθηγητής μουσικής. Έχει διδάξει και στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Ξεκίνησε την πορεία του στη δισκογραφία το 1963.
Ο Νότης Μαυρουδής υπήρξε επίσης αρθρογράφος σε σημαντικές, ελληνικές εφημερίδες. Κυρίως, όμως, έχει ασχοληθεί με το ραδιόφωνο. Ξεκίνησε να κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές στις αρχές της δεκαετίας του ’80, συνεργαζόμενος με την ΕΡΑ, το 902, το ΣΚΑΪ κι άλλους σταθμούς.
Από το 1982 μέχρι το 1986, ήταν ο εκδότης και διευθυντής του μοναδικού τότε περιοδικού για την κιθάρα, του TaR.
Ένα πολύ γνωστό και αγαπημένο τραγούδι που έγραψε είναι το «Πρωινό Τσιγάρο» που ερμήνευσε κι η Αρλέτα μετά την πρώτη εκτέλεση από χορωδία.
Ο Νότης Μαυρουδής αγαπιέται πολύ από τους φίλους του κι είναι ένας άνθρωπος ανοιχτός, με χιούμορ και με ορθό λόγο, εξ ου και καθημερινά σχεδόν μας χαρίζει μέσω facebook τα εκλεκτά του «σχολιάκια» (όπως ο ίδιος τα αποκαλεί) μέσω των οποίων εκφράζει τις απόψεις του για τα τεκταινόμενα στην κοινωνικοπολιτική και πολιτιστική καθημερινότητα.
Στο e-motions, βέβαια, ο αγαπημένος καλλιτέχνης αποκαλύπτει περισσότερο συναίσθημα, παρά λογική, γιατί κι από αυτό διαθέτει άφθονο όπως έχει αποδείξει η μέχρι τώρα πορεία του.
Αγαπώ ό,τι ομορφαίνει τη ζωή και την καθημερινότητα. Από τα πιο απλά έως τα πιο δύσκολα. Όπως ένα χάδι, ένα χαμόγελο ή μια λέξη που μπορεί να με οδηγήσει μέχρι και τη δημιουργία.
Eυγνωμονώ όλους όσοι μου χάρισαν συναισθήματα, αναμνήσεις και μου έδωσαν χέρι βοηθείας σε απρόσμενες στιγμές. Γονείς, οικογένεια, σύντροφο, παιδιά, εγγόνια, φίλους, δικούς μου ήρωες, δασκάλους, μαθητές, βιβλία, μουσικές εξαίσιες, διηγήσεις ιστοριών, ανθρώπινα παραδείγματα, ρεμπέτικα-ελαφρά-δημοτικά τραγούδια που έχουν ριζώσει στην ψυχή μου και δόμησαν τον χαρακτήρα μου.
Eμπιστεύομαι όσα σημάδια μού έδειξαν επί 73 χρόνια πως είναι έγκυρα, χρήσιμα και με εκφράζουν διαχρονικά. Όσα στήριξαν την αντίληψη και τον χαρακτήρα μου.
Aπολαμβάνω πραγματικές και νοητές ηδονές… Τις πραγματικές που σημαίνουν τις σωματικές, αλλά και τις απολαύσεις τις οποίες μου προκαλούν οι μουσικές, ο λόγος των ποιητών, ο κινηματογράφος, το θέατρο, το βιβλίο, ένα ηλιοβασίλεμα! Απολαμβάνω το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά των παιδιών μου ή τη θύμηση των γονέων μου, οι οποίοι με έκαναν να «αποθηκεύσω» πολύ τρυφερότητα, ώστε να δώσω στα παιδιά και στα εγγόνια μου.
Eνεργώ αυθόρμητα! Καλό; Κακό; Δεν ξέρω. Είναι κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω.
Προσφέρω κι είναι συνειδητή επιλογή, συνεχώς. Θεωρώ ότι η προσφορά είναι από τα πιο σημαντικά συναισθήματα. Νιώθω πως… γεννήθηκα για να προσφέρω τις γνώσεις μου κι όχι για να πληρώνομαι για την προσφορά μου. Έχω διδάξει δωρεάν εκατοντάδες ώρες κλασική κιθάρα. Έχω υπογράψει κακές συμβάσεις, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο όφελος για μένα, σε όλη μου τη δισκογραφία. Γράφω ακατάπαυστα άρθρα, δίχως να σκεφτώ το οικονομικό όφελος. Συνεχίζω να παίζω κιθάρα και το μόνο που επιζητώ είναι το γαλήνιο βλέμμα του ακροατή μου…
Γοητεύομαι από ό,τι συμβαδίζει με την αισθητική, τα ιδανικά μου και με ό,τι συνδέεται αρμονικά με τις προσωπικές μου απόψεις, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί με κόπο και πόνο.
Ακούω πολλά είδη μουσικής, παρατηρώντας συγχρόνως και ποια με κάνουν να ριγώ. Επιμένω να ακούω ρεμπέτικα και Χατζιδάκι, γιατί με επαναφέρουν κάθε φορά στη δημιουργική νοσταλγία. Καθηλώνομαι ακούγοντας τον Bach, νιώθοντας πως η έννοια «συνθέτης» έχει βάρος πολλών τόνων… Και, σχεδόν πάντα μπαίνω στα ερωτήματα: Ποιος είμαι; Πού πάω; Τι κάνω;
Αισθάνομαι πολίτης του κόσμου και νιώθω πως με αφορά ό,τι συμβαίνει σε όλη την υδρόγειο. Από την πιο μικρή λεπτομέρεια, έως το μεγάλο γεγονός. Αισθάνομαι να με αφορά άμεσα η απειλή της εθνικιστικής αναγέννησης στην Ευρώπη και το πολεμικό μένος που υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο. Η παντελής έλλειψη ειρηνικής σκέψης. Αισθάνομαι ντροπή, που άνθρωποι εκλέγουν κάποιον σαν τον Τραμπ. Ντροπή, που συμπατριώτες μου έστειλαν στη Βουλή των Ελλήνων τη Χρυσή Αυγή. Αισθάνομαι παράλληλα «πλούσιος» που ζω σε μια χώρα με τόση δυνατή μουσική παράδοση, που διατηρούμε τα ρεμπέτικα, τους Γιαννίδη, Σουγιούλ, Αττίκ, Σακελλαρίδη, Σκαλκώτα, Χατζιδάκι-Θεοδωράκη, και πλήθος άλλους μετέπειτα.
Οργίζομαι με την πολιτική-κομματική ανοησία, με τον κομπογιαννιτισμό των συμπολιτών μου, με τον υποδόριο και φανερό φασισμό, με την συντηρητικότητα και τον σκοταδισμό του μεγαλύτερου μέρους τής Εκκλησίας, με την αργοπορία της δίκης της εγκληματικής Χ.Α. Οργίζομαι που προβάλλονται τόσα κακόγουστα κατασκευάσματα της σημερινής τραγουδοποιίας, ενώ υπάρχουν τόσα τραγούδια αξιόλογα που τα αγνοούν και δεν μπορούν να επιβιώσουν. Οργίζομαι διότι, ενώ υπάρχουν πολλές κι άξιες δυνάμεις στο ελληνικό θέατρο, αυτές φυτοζωούν στην πραγματικότητα και δεν αναγνωρίζονται όσο θα έπρεπε. Τόσο ελληνικό καλλιτεχνικό «αίμα» που κρύβεται στις… παρυφές της κοινωνίας μας.
Ανυπομονώ να δω, να ακούσω, να απολαύσω τις μελλοντικές ανθρώπινες κατακτήσεις που δε σταματούν ποτέ. Τουλάχιστον όσα προλαβαίνει η γενιά μου, η οποία δεν έπαψε να ξαφνιάζεται από τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας…
Νοσταλγώ ό,τι επιλέγει το συναίσθημα από την παλαιότερη ζωή. Εξάλλου, από το ’45 που γεννήθηκα, διαθέτω μεγάλο κομμάτι χρόνου, ώστε να μπορώ να επιλέγω. Η νοσταλγία, σε συνδυασμό με τη μνήμη και τη γνώση, παίζει και για μένα σπουδαίο δημιουργικό ρόλο. Εάν δεν λειτουργήσουν αυτές οι προϋποθέσεις, η σύνθεση δεν μπορεί να είναι υγιής. Νοσταλγώ εικόνες που είναι πια τυλιγμένες σε ομίχλη, έντονες εμπειρίες, σημαντικά πρόσωπα, δράσεις. Γράφω τραγούδια, που, τα περισσότερα, είναι ηχητικές εικόνες οι οποίες αντλούν την έμπνευσή τους από ποιητικές στιγμές παλαιότερης περιόδου. Είναι μια διανοητική επεξεργασία, η οποία έχει στόχο να συνδυάσει τη μνήμη με την έμπνευση.
Νιώθω, άρα υπάρχω, είναι το δόγμα μου. Εάν μου διακοπεί αυτή η αίσθηση, θα νιώσω γέρος σε περιθώριο και δεν το θέλω. Το απεύχομαι, το φοβάμαι, μου είναι αποκρουστικό.
Ζηλεύω ό,τι είναι ωραίο. Ιδιαίτερα ό,τι με ξεπερνάει! Τα διαχρονικά τραγούδια, τα ευφυή κιθαριστικά κι ορχηστρικά έργα. Τα τόσα μεγάλα συγγραφικά έργα, τα οποία γαλούχησαν και μόρφωσαν τόσες γενιές. Ζηλεύω, χωρίς να φθονώ όποιον το κατάφερε, τη συγκίνηση που δεν έδωσα εγώ. Κι αφήνω ανοιχτό το παράθυρο της ζήλιας, αλλά όχι του φθόνου, να περιφέρεται, αφού γνωρίζω πως κατά βάθος, είναι ένα στοιχείο ανταγωνισμού, το οποίο μπορεί να αποβεί δημιουργικό.
Στηρίζω ό,τι νιώθω πως είναι πιο αδύναμο από μένα.
Σκέφτομαι πάντα. Όλες τις ώρες της ημέρας. Σκέφτομαι μουσικές, θεματολογίες για να γράφω, αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν μπορώ να σταματήσω αυτή τη ροή της συνεχόμενης σκέψης…
Μεθώ. Δεν έχω μεθύσει ποτέ από ποτό γιατί δεν αντέχω οργανικά το αλκοόλ. «Μεθώ» όμως όταν η ομορφιά πλημμυρίζει την ψυχή, το πνεύμα και τη σάρκα.
Έλκομαι από οτιδήποτε έχει σχέση με τον «κόσμο» μου. Ή, έστω, με κάτι συγγενικό, κοντινό.
Ελπίζω σε ό,τι νιώθω πως θα καλυτερεύσει την ποιότητα της ζωής. Η ελπίδα είναι αναπόφευκτο κομμάτι των ζώντων οργανισμών. «Ελπίζω» σημαίνει πως προσδοκώ, αναμένω. Πως αφήνω τον χρόνο να λειτουργήσει ώστε η ελπίδα να γίνει γεγονός. Το να μην ελπίζω σε κάτι, σημαίνει παραίτηση κι αποδοχή ήττας. Είναι επικίνδυνο να μην ελπίζεις, ακόμα κι αν βρίσκεσαι στον πάτο…
Χαίρομαι με το παραμικρό, εύκολα. Πάντα όμως με κάτι που «μου πάει».
Πληγώνομαι ευκολότατα με ό,τι «δε μου πάει».
Λυπάμαι πολύ συχνά. Βλέποντας και νιώθοντας ό,τι συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων, μέσα από τον απόλυτο αυταρχισμό της οικονομικής εξουσίας κι ό,τι αυτό προκαλεί σε ένα πλέγμα κοινωνικό, πολυπολιτισμικό, παγκοσμιοποιημένο, το οποίο δεν μπορείς εύκολα να παλέψεις και να αποκαταστήσεις τα όσα αρνητικά θα ήθελες.
Κουράζομαι από την βλακεία και την ανοησία, τα οποία συναντάμε σε όλα τα σημεία του πλανήτη…
Απογοητεύομαι και μετά θυμώνω με τον εαυτό μου. Αλλά, έτσι είναι η ζωή. Μάχες που κερδίζεις ή χάνεις. Το θέμα λοιπόν είναι συνολικά ο αγώνας! Κι αυτό είναι το… στοίχημα του ανθρώπου.
Φοβάμαι τις διχαστικές ενέργειες, οι οποίες είναι πυκνές στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή και τούτο είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνο. Φοβάμαι ένα μέλλον που διαγράφεται σκοτεινό και ανησυχητικό. Οι ακροδεξιές «στροφές» πυκνώνουν και απειλούν…
Ανησυχώ κι αγχώνομαι για τα προλεγόμενά μου.
Προβληματίζομαι για το κάθε θέμα, διότι γνωρίζω πως δεν έχει μια ή δυο όψεις.Έχει πολλές. Η αλήθεια δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια όψη. Ο προβληματισμός πρέπει να είναι το χαρακτηριστικό ενός δημιουργού, δημοσιογράφου, αρθρογράφου, ο οποίος αναζητά να φωτίσει το όποιο θέμα του από πολλές πλευρές.
Πονάω με τους μετανάστες, τους άστεγους, τους ανέστιους πρόσφυγες και τους απόκληρους πολέμων και φυλετικών εκκαθαρίσεων. Με πληγώνει να βλέπω τις βάρκες να βουλιάζουν, κάποιες φορές σε απευθείας μετάδοση και να εξαφανίζονται γυναικόπαιδα κι αθώοι άνθρωποι. Είναι κάτι που με ξεπερνάει…
Απεχθάνομαι εκείνα που εξακολουθούν να λειτουργούν ως τροχοπέδη στις εξελίξεις. Απεχθάνομαι την… δεξιήλα, αν θέλετε ακόμα και την… αριστερίλα, τον κομπογιαννιτισμό, τον φασίστα, τον ανέντιμο, τον ανήθικο γενικώς κι ό,τι άλλο αντιλαμβάνομαι πως με πάει πίσω…
Διασκεδάζω με ό,τι με ευχαριστεί και με γοητεύει. Ιδιαιτέρως με παλαιά ρεμπέτικα και σμυρναίικα.
Εμπνέομαι από λεπτομέρειες ακόμα κι αθέατες. Από κάτι που να είναι κρυφά όμορφο… Μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα απαλό αεράκι, μια ιστορία, έστω τρεις νότες από μια μουσική φράση…
Σοκάρομαι από τις ειδήσεις βιασμών, παιδεραστίας, κακομεταχείρισης παιδιών, τραγικές καθημερινές ιστορίες σύγχρονων ναυαγών, από τις εικόνες καταστροφών πόλεων και χωρών. Από τη βία, η οποία δηλητηριάζει τις ψυχές και πρυτανεύει στους καιρούς μας.
Επιβιώνω με λίγα. Πέρασα κι εγώ από την περίοδο της άνεσης και τώρα «μαζεύτηκα», όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί μου και συμπολίτες μου. Προσαρμόζομαι κι εγώ σε μια άλλη, νέα διάσταση οικονομικού πλαισίου. Το ναυάγιο της ΑΕΠΙ κι όχι μόνο, ανέτρεψε επιπλέον την καθημερινότητά μας, μαζί και την όποια οικονομική μας άνεση. Η κρίση βέβαια μας έδωσε κι ένα μεγάλο «μάθημα», πως δηλαδή ουδείς από τους κοινούς θνητούς πρέπει να εφησυχάζει…
Αμύνομαι σε κάθε περίπτωση άποψης που προσπαθεί να επιβάλει βίαια την δική της ερμηνεία τού κόσμου.
Λαχταρώ να ακούω και να βλέπω. Αν σταματήσω, θα είναι, γήρας…
Αγγίζω τις χορδές της κιθάρας μου. Και το θεωρώ απόλαυση. Ό,τι αγγίζεις που σου αρέσει, είναι απόλαυση…
Ντρέπομαι να χορεύω. Το αποφεύγω πάντα. Νιώθω το σώμα μου άχαρο κι εντελώς ακατάλληλο όταν κινείται. Είναι ένα κόμπλεξ που το έχω από τη νεότητά μου. Όσες προσπάθειες κι αν έκανα, απέτυχα κι αισθάνομαι πως ήταν κι είναι ένα κενό στη ζωή μου…
Επιθυμώ να επιθυμώ…
Διαβάζω αρκετά στον ελεύθερο χρόνο μου και όταν οι υποχρεώσεις μου το επιτρέπουν.
Παρακολουθώ πάντα το τι συμβαίνει γύρω μου, τι με περιβάλλει και με σπρώχνει στο να υποστηρίζω ή να ανέχομαι. Προσπαθώ όμως να παρακολουθώ και το μέσα μου. Προσπαθώ να κατανοώ και να ελέγχω αισθήσεις, αντιδράσεις, συναισθήματα, φορτίσεις, απογοητεύσεις, επιτυχίες, ικανοποιήσεις. Πολλή δουλειά ρε παιδί μου…
Προτείνω μόνο όταν είμαι πεισμένος για κάτι που θαυμάζω. Ο ρόλος ενός δημιουργού, ενός ερμηνευτή, ηθοποιού, ζωγράφου, κλπ, είναι μέσα από τα έργα του, να προτείνει ανανεωτικές ιδέες. Το κάθε έργο, είναι και πρόταση προς το κοινό που απευθύνεσαι. Οι προτάσεις δεν μπορεί να είναι αποκομμένες από την εξέλιξη της κάθε τέχνης. Προτείνω ιδέες, δέχομαι ιδέες, απορρίπτω, αναιρώ, επανατοποθετούμαι, παραδέχομαι, αποδέχομαι!
Ίσως, εντέλει, να σας εκδηλώνω την… ανισορροπία μου.
