Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Ανέκαθεν αποστασιοποιημένος από προβολή και συνεντεύξεις, αφοσιωμένος στη μουσική, τη φωτογραφία και τη μεγάλη του αγάπη, τη θάλασσα, ο ευφυέστατος και χιουμορίστας μουσικός φέτος εμφανίζεται στο Αρχοντικό του Σαράντη περιστοιχισμένος από τέσσερις μουσικούς και δύο τραγουδίστριες.
Η ιστορία του ως βασικού μέλους της Οπισθοδρομικής Κομπανίας που έγραψε χιλιόμετρα στην αθηναϊκή κι όχι μόνο διασκέδαση, αλλά και η πορεία του ως συνθέτη αξεπέραστων κομματιών, όπως, «Η Βροχή», «Αν δε σε λένε Γιάννη», «Τάκα Τάκα», «Επισκέπτες» και τόσα άλλα, μας έκανε να ανυπομονούμε για τις απαντήσεις του απέναντι σε βασικά ρήματα-συναισθήματα.
Τι ελπίζει; Πότε συγχωρεί και πότε δεν μπορεί να ξεχάσει; Τι τον εμπνέει; Τι τον πονά; Θοδωρή Παπαδόπουλε, συνέχισε να παίζεις στο μπουζούκι σου τα πάθη μας και τις χαρές μας! Αναμένουμε, επίσης, καινούργια κομμάτια…
Αγαπώ πολύ, αλλά με τον δικό μου τρόπο. Και, κυρίως, δεν είμαι καλός με τις λέξεις, όσο κι αν αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο για έναν άνθρωπο που φαντάζει επικοινωνιακός. Μου αρέσει η αγάπη και οι θυσίες που κάνουμε εμείς που αγαπάμε…
Ευγνωμονώ την ίδια τη ζωή και την καλή μου τύχη σε διάφορα πράγματα και συγκυρίες της ζωής μου η οποία με οδήγησε όπου με οδήγησε-όχι πως δεν είχα ατυχίες κι εγώ. Βρέθηκα στο «εδώ και τώρα» της δικής μου ζωής, σε στιγμές που εντόπισα πως έπρεπε να είμαι εκεί, παρών για τα καλά και με όλες μου τις δυνάμεις. Θεωρώ ότι είδα κι αισθάνθηκα για κάποια πράγματα στη ζωή μου που ήταν για μένα. Κι έδωσα, θεωρώ, τον καλύτερό μου εαυτό.
Εμπιστεύομαι πρώτα από όλους τον άνθρωπο που με γνωρίζει καλύτερα κι από τον εαυτό μου, τη Χριστίνα, τη σύντροφο της ζωής μου. Με εκπλήσσει πολλές φορές το πόσο βαθιά έχει καταφέρει να τρυπώσει μέσα μου, πράγμα που την κάνει να με καταλαβαίνει και να με νιώθει. Κι άλλους ανθρώπους εμπιστεύομαι και μου αρέσει να τους ακούω-αν και για την τελική κρίση, λαμβάνω υπόψη τον εαυτό μου. Ας πούμε, οι σπουδαίες συζητήσεις που έχουμε κάνει με την αδερφή μου, αλλά και μουσική συνοδοιπόρο μου, τη Σμαρώ, μου έχουν μείνει ανεξίτηλες και με έχουν βοηθήσει.
Γοητεύομαι από το μη προφανές.
Συγχωρώ σχετικά εύκολα γιατί ξεχνάω κι εύκολα. Εκτός από τις περιπτώσεις που μπορεί να συμβεί κάτι βαρύ, ας πούμε, και να βάλω οριστικό «χ» στον άλλον, να είναι σα να μην υπάρχει μετά για εμένα. Μου αρέσει, όμως, να συγχωρώ και ιδίως αν αγαπάς είναι κάτι που έχει μεγάλη σημασία.
Ελπίζω; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν πιστεύω στην ελπίδα. Η ελπίδα είναι μια όμορφη κομμώτρια. Καλλωπίζει προσωρινά φόβους και πράγματα που μας κρατάνε πίσω. Σε γενικό πλαίσιο, ελπίζω όπως όλοι οι άνθρωποι, σε έναν καλύτερο κόσμο, στο να είμαστε υγιείς για να απολαμβάνουμε αυτούς που αγαπάμε.
Φοβάμαι λιγάκι τα αεροπλάνα. Γι’ αυτό και δεν ταξιδεύω όσο πολύ θα ήθελα κατά βάθος. Ξέρω, ας πούμε, ότι στη Νέα Υόρκη, μια πόλη την οποία είχαμε επισκεφθεί και με την Οπισθοδρομική και γενικώς έχω ζήσει εκεί διάφορα, δεν πρόκειται να ξαναπάω στη ζωή μου.
Αποφασίζω πολύ γρήγορα, συχνά πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε. Ευτυχώς, έχω ένα ένστικτο που, τις πιο πολλές φορές, μου βγαίνει σε καλό. Σε κάποιες περιπτώσεις, τώρα πια, αρχίζω και σκέφτομαι πριν αποφασίσω… Νομίζω…
Λαχταρώ τα νιάτα. Θα ήθελα ίσως να ήμουν πιο νέος για να απολαύσω με δύναμη κι ορμή αυτά που μου πήραν χρόνια για να καταλάβω…
Αγγίζω ό,τι αγαπώ. Η αίσθηση της αφής είναι πρωταρχική για μένα, ιδίως στο κομμάτι του έρωτα. Γενικώς μου αρέσουν τα χάδια και οι αγκαλιές.
Θαυμάζω το πιο υπέρτατο αγαθό και σχολείο του κόσμου που είναι η ίδια η φύση και τους ανθρώπους που μπορούν να αντλήσουν ενέργεια και πίστη από αυτή.
Επιθυμώ και νομίζω από πάντα επιθυμούσα να έχω ποιότητα στη ζωή μου, να περνάω όμορφα, να έχω ηθικές και υλικές απολαύσεις. Ένα ωραίο πούρο ας πούμε… Ένα καλό ουίσκι.
Μεθώ στη φαντασία των άλλων. Μου αρέσει η νηφαλιότητα, αφού, στη δική μου περίπτωση, μπορεί και να έχει χαρακτηριστικά… μέθης. Ούτως ή άλλως λέω πάντα ό,τι σκέφτομαι και, καμιά φορά, αυτό δε μου βγαίνει σε καλό. Πάντως, δε με παίρνει να πω ότι είπα ή έκανα κάτι επειδή ήμουν πιωμένος…
Διαβάζω σχετικά εύκολα τη σκέψη των ανθρώπων. Συχνά με πιάνω να ξέρω τι θα πει ο άλλος προτού το πει. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.
Εμπνέομαι από την απλότητα κι από τη φύση. Τα τραγούδια μου, δυστυχώς, δε θα μπορούσα να τα πω απλά, γιατί μέσα από την τριβή εντεχνοποιείσαι και τείνεις να θέλγεσαι κι από το «σύνθετο». Προσπαθώ, όμως, να είμαι λιτός και μίνιμαλ στη ζωή μου. Εκεί πιστεύω βρίσκεται όλη η ομορφιά και η ουσία.
Νοσταλγώ μερικές φορές τη χαμένη παιδικότητα κι αθωότητα, όπως επίσης πολύ όμορφες κι έντονες καταστάσεις που έζησα τις δεκαετίες του 70, του 80, του 90… Στιγμές κι εποχές σταθμοί.
Κουράζομαι από την ηλιθιότητα ορισμένων ανθρώπων, εντός κι εκτός καλλιτεχνικών πραγμάτων. Το να μην έχουν χιούμορ οι άνθρωποι, το να έχουν το κέφι τους μονίμως και παντελώς παραιτημένο, το να μην έχουν καθόλου σεβασμό και να κοιτούν τον εαυτό τους αποκλειστικά. Μου λείπει, όμως, και το χαμόγελο της κάθε μέρας που ίσως δικαίως χάθηκε από το πρόσωπό τους. Αυτή η απουσία της πηγαίας χαράς τους κάνει να μην μπορούν να γλεντήσουν πραγματικά κι αυτό καμιά φορά το βλέπω και πάνω στη δουλειά μου και στεναχωριέμαι
Επιβιώνω ζώντας απρόσεχτα και προσπαθώντας να κάνω καλά και καλύτερα κι ακόμα καλύτερα αυτά που αγαπώ. Τώρα που έχω τον εγγονό μου, πάντως, προσπαθώ να προσέχω περισσότερο…
Αμφιβάλλω για το αν μπορεί κάποιος ή κάποια, πλέον, να με εξαπατήσει-εκτός κι αν το θέλω.
Προτείνω στον κόσμο να έρθει στο Αρχοντικό του Σαράντη για να ακούσει μια παρέα μουσικών με επαγγελματισμό και μεράκι που περνούν στ’ αλήθεια καλά με αυτό που κάνουν. Συχνά, αφήνομαι κι εγώ, σαν θεατής και ακροατής των συναδέλφων μου, να νιώσω και να συγκινηθώ.
*Ο Θοδωρής Παπαδόπουλος ηγείται του φετινού σχήματος που ακούμε κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο «Αρχοντικό του Σαράντη», Φυλής 234. Μαζί του, οι: Ντένια Κουρούση, Κώστας Σκανδάλης, Γεωργία Δρακάκη, Βαγγέλης Παπαστάμου, Γιάννης Σεργιανίδης, Αλέκος Γλυκιώτης .
