Γράφει ο Γιάννης Αγγουριδάκης

Η ευκολία πάντα θα μας ζητάει γαλλικό φιλί διαρκείας.

Είναι δικό μας θέμα, αν θα της δώσουμε πεταχτό φιλί στο μάγουλο και θα της πούμε αντίο.

Στον έρωτα, στη δουλειά, στη φιλία κι αλλού, μας καθηλώνει συχνά η ευκολία και η δύναμη της συνήθειας.

Δυσκολευόμαστε να βγούμε από μια ερωτική σχέση που έχει βαλτώσει, καθώς μας φοβίζει το άγνωστο, το να μείνουμε ένα διάστημα μόνοι. Λες και η μοναξιά είναι μπαμπούλας και κατάρα. 

Λες και δεν είναι φίλη καλή, που μας βοηθάει να τα βρούμε με τον εαυτό μας, να ψαχτούμε βαθιά, να τακτοποιήσουμε μπερδεμένα συναισθήματα, να δυναμώσουμε, κι έτσι μετά να κάνουμε σχέσεις από επιλογή κι όχι από απελπισία.

Το ίδιο ισχύει με μια δουλειά που δε μας αρέσει καθόλου. 

Πηγαίνουμε κάθε μέρα με βαριά καρδιά να την διεκπεραιώσουμε, κοιτώντας κάθε λίγο το ρολόι μας πότε θα τελειώσει.

«Δεν βλέπεις τι γίνεται έξω με τόση ανεργία;»

«Άσε, μην το ψάχνεις! Που θα βρεις τώρα καλύτερα;», λέμε και δεχόμαστε ν’ αργοπεθαίνουμε μέρα με τη μέρα.

Αν κατευθύναμε το μυαλό μας διαφορετικά, θα προετοιμάζαμε την αλλαγή και την απόδραση απ’ ό,τι μας συνθλίβει. Θα κερνάγαμε τη ζωή μας  χαρά και νόημα.

Το ίδιο συμβαίνει με φιλίες που βλέπουμε πως είναι τοξικές και δεν μας εκφράζουν πια.

Βαριόμαστε να ψάξουμε νέες δραστηριότητες που πιθανώς θα μας ενεργοποιούσαν και θα μας άνοιγαν νέο κύκλο γνωριμιών. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ήδη τους γνωρίζουμε και τους εκτιμάμε, αλλά δεν τους προτείναμε ακόμα να βγούμε για καφέ, να πούμε δυο χαλαρές κουβέντες.

Σε ό,τι αφορά το διαδίκτυο η μία παρεξήγηση κλείνει το μάτι στην άλλη. 
Ιδιαίτερα σε όσους ξεκινούν να φλερτάρουν μέσω fb. Αρκετοί από αυτούς δυσκολεύονται να διαπιστώσουν τις προθέσεις του άλλου. «Ενώ μου γράφει για άσχετα, έκλεισε με φατσούλα που στέλνει φιλί καρδιά! Με γουστάρει ή έχει ευκολάκι τις καρδούλες;». Του έστειλε αυτό, της απάντησε το άλλο. «Δεν καταλαβαίνω που το πάει».

Μα αν δεν δεις live τον μόνο αξιόπιστο μάρτυρα των συναισθημάτων δηλαδή τα μάτια, πώς θα καταλάβεις;

Έτσι χάνονται σχέσεις που θ’ άξιζε τον κόπο η σπίθα να γίνει φωτιά, γιατί έχουν καεί ή από λάθος ερμηνείες στα μηνύματα ή γιατί εύκολα τα έχουν «κάνει και πει όλα», πριν καν βρεθούν για πρώτο ραντεβού.

Σε άλλες περιπτώσεις παρεξηγήσεις, γιατί αντί να ρωτάμε και να ζητάμε αυτό ακριβώς που θέλουμε, μιλάμε με υπεκφυγές κι αοριστίες και μετά λέμε: « Mα γιατί δεν κατάλαβε πως το εννοούσα;» ή «Μα είναι δυνατόν να μην έπιασε το υπονοούμενο;».

Πάνω σε εύκολα σενάρια κι υποθέσεις χτίζονται εύκολα συμπεράσματα και βεβαιότητες. Το οικοδόμημα φυσικά καταρρέει, γιατί δεν έχει τα στέρεα υλικά της αλήθειας και του ξεκάθαρου λόγου.

Τα σταράτα λόγια θέλουν θάρρος για να ειπωθούν.

Όσο για τις παρέες…

Αν δεν υπάρχει ανοιχτόμυαλος ή ανοιχτόμυαλη στην παρέα, και μιλάνε π.χ μόνο γυναίκες για τα λάθη του συντρόφου τής κολλητής τους ή μόνο άντρες για τα λάθη της συντρόφου τού κολλητού τους, τότε όπως λέει και το τραγούδι «Εννιά φορές στις δέκα είναι για κακό».

Κάποιοι μέσα από τις «φιλικές» συμβουλές τους, θα σκορπίσουν απλόχερα τα απωθημένα, τα κόμπλεξ, τις πίκρες και τις ανασφάλειές τους. Ταμπέλες όπως «Όλοι οι άντρες είναι γουρούνια» ή «Όλες οι γυναίκες είναι καριόλες» κι άλλες παρόμοιες, θα σηκωθούν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Ευκολίας.   

Χρειάζεται ενσυναίσθηση, κατανόηση, ανοιχτός ορίζοντας σκέψης,  ψυχραιμία κι ωριμότητα για να δώσουμε καλές συμβουλές. 

Χρειάζεται αγάπη για να ποτίσουμε τα γιασεμιά και να ευωδιάσει ο τόπος.

Παίρνω κουράγιο όταν διαπιστώνω γύρω μου, ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι κάνουν ψυχοθεραπεία, διαβάζουν βιβλία ψυχολογίας, λογοτεχνίας ή ξεκινούν δραστηριότητες που τους δίνουν χαρά.

Ας κάνουμε λοιπόν βουτιά στο φως και στα χρώματα.

Θα κλείσω με την αγαπημένη μου ευχή.

Στο μαιευτήριο του ουράνιου τόξου ας γεννήσουμε τον καλύτερο εαυτό μας.