Γράφει η Ελένη Θεολογοπούλου
Πίσω από τις οθόνες δεν βλέπεις μάτια, δεν ακούς φωνή, δε σκουπίζεις δάκρυα, δε βλέπεις χαμόγελα, δεν αγγίζεις χέρια, δεν αγκαλιάζεις…
Πίσω από τις οθόνες γίνεσαι ό,τι δεν είσαι κι ό,τι θα ήθελες, ό,τι είσαι κι ό,τι δε θες να είσαι.
Πίσω από τις οθόνες είσαι η Ρόζα η ναζιάρα με τα ξανθιά μαλλιά, ο μερακλής και μάγκας, ο «δε μασάω μία» που μασάς και τα κουκούτσια, η «είμαι θεά και σας πατάω κάτω όλους» που σε πατάνε τελικά όλοι.
Πίσω από τις οθόνες αγαπάς, ερωτεύεσαι, ζηλεύεις, είσαι θεός/θεά του σεξ, παραμυθιάζεις και παραμυθιάζεσαι, χλευάζεις και χλευάζεσαι, ρισκάρεις στα σίγουρα, εκβιάζεις, εκβιάζεσαι, μάχεσαι από τον καναπέ.
Πίσω από τις οθόνες δε φοβάσαι τη σκιά σου. Ή μήπως τη φοβάσαι τελικά;
Πίσω από τις οθόνες είμαστε μια φωτογραφία κι ό,τι αποφασίσαμε να της προσδώσουμε.
Πίσω από τις οθόνες είμαστε…
Τι άραγε είμαστε;
Πίσω από τις οθόνες δεν είμαστε καν ένας χιονάνθρωπος της προκοπής….
