Γράφει η Μαργαρίτα Καλία
Selfporter: λέξη που προκύπτει από την «self» της «selfie» και από το «porter» του «reporter». Έτσι σου περιγράφω το καινούργιο είδος συγγραφέα που παρατήρησα ότι κυκλοφορεί στα social media. Είναι το χάρμα-κράμα μυθιστοριογράφου, αρθρογράφου, εκδότου και κυκλοφορητή του εαυτού.
Ο selfporter, αντί για selfie φωτογραφία, μέσω ενός νοητού καθρέπτη γράφει και δημοσιοποιεί στο social προφίλ του ένα κείμενο. Για πρώτη φορά στην ιστορία της γραφής ο εαυτός μπορεί τόσο άμεσα και τόσο επιμελημένα να εντυπώνεται, να διαδίδεται και να αρέσει. Εμφανίζονται μαζικές καλές πένες αλά Μπουκόφσκι, αλά Χατζηστεφάνου, αλά Μαντά και καθιερώνεται η μόδα του νανό-κειμένου. Πίσω από τα νανό-κείμενα παραμένει αδιαχώριστη η σκιά του γίγαντα εαυτού προδίδοντας πεποιθήσεις και φαντασιώσεις του selfporter.
Βεβαίως δεν αφήνω τη δική μου σκιά-ουρά απ’ έξω. Κάποτε η έφηβη πλήξη του μυαλού μου έπαυε με βιβλία συγγραφέων, ρεπορτάζ και άρθρα δημοσιογράφων. Μίμος γαρ των θαυμαστών γραφιάδων ξεκίνησα από εκείνο το κάποτε να γράφω κι εγώ. Πλέον, απουσία πλήξης, κάλπαζα αγέρωχα μαζί τους προς τον κόσμο των μη πληκτικών ανθρώπων.
Καλπάζοντας μπήκα στο facebook. Τι αστείρευτη ευρυχωρία για γράψιμο! Ασταμάτητη μη πλήξη της πένας και της αυταρέσκειας. Καλή πένα η τάδε, δυνατή πένα ο τούδε, ένα βαθύ πιάτο τίγκα στις καλές πένες με πέστο βασιλικό.
Φάε πένες, ξανά φάε, ξανά και ξανά πάχυναν οι σκιές και ήρθε η πλήξη.
«Όχι» είπα στη δική μου «είσαι πολύ χονδρή για να χωρέσεις σε ένα τέτοιο κείμενο». Την πήρα κι έφυγα.
Τώρα, ωσάν γεροντοκόρη που όλα της φταίνε αποκλείστηκα από τη μόδα και παριστάνω τη σνομπ. Αφ’ υψηλού παρατηρώ τους selfporters και σου γράφω τι βλέπω. Βαθμολογώ την πλήξη που μου προκαλεί κάθε ομάδα που διακρίνω.
Με ενδιαφέρει η γνώμη σου. Τι λες εσύ; Γράψε μου…
Οι καρδουλίνοι
Οι συναισθηματίες selfporters με φωτεινές καρδούλες στα δάχτυλα πιέζουν ροζ πληκτρολόγια γράφοντας σύντομες εκθέσεις ιδεών. Πλατειασμοί τίγκα στην εγκαρδιότητα, σχολιασμός φιλοσοφικών αποφθεγμάτων, αναφορές σε αυθεντίες, σκέψεις πλαισιωμένες από ένα θόλο (ή θολό) έρωτα για τα πάντα. Χρήζουν τις λέξεις τους φωτόνια που μεταδίδονται με αγάπη παντού. Όσο πιο παντού, τόσο πιο… από παντού θα επιστρέψουν στους ίδιους. Μια ατέρμονη ανάγκη επιβεβαίωσης μια πληθωρικής πνευματικής ωραιότητας βασανίζει αυτά τα κείμενα. Δε μπορώ. Βαριέμαι αφόρητα.
Βαθμός πλήξης: 5 στα 5
Οι φιλοδοξάστεμε
Ονειρεύονται να εκδοθούν. Μέχρι οι εκδότες να τους ανακαλύψουν επιδίδονται στην παραγωγή bonsai stories. Τα έργα εκθειάζονται από φίλους που συνήθως έχουν την ίδια ανομολόγητη επιθυμία και που με τη σειρά τους περιμένουν ανταπόδοση της φιλοφρόνησης για τη λογοτεχνική ικανότητα στο δικό τους τοίχο. Για κάποιους είναι όντως μια εξαιρετική ευκαιρία να παρουσιάσουν το ταλέντο τους. Πολλά αριστουργήματα της λογοτεχνίας έχουν μέγεθος μινιατούρας και η ανάγνωσή τους είναι κάθε άλλο παρά πληκτική. Όμως συχνά οι selfporters αυτής της ομάδας αρκούνται στην πρόσκαιρη αναγνώριση και παράγουν έργα μόνο για αυτήν. Γίνονται bonsai συγγραφείς της ματαιοδοξίας τους και παραιτούνται από τον κόπο που καταβάλουν οι συγγραφείς των βιβλιοπωλείων να γίνονται κάτι διαφορετικό από τον εαυτό τους όταν γράφουν.
Βαθμός πλήξης: 4 στα 5 (όταν από την πολύ ματαιοδοξία «κλέβουν» με δήθεν αφέλεια ατάκες, ακόμα και ολόκληρα κείμενα αναγνωρισμένων συγγραφέων) και 3 στα 5 (όταν είναι καλό το story, αλλά εξακολουθώ να προτιμώ τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε)
Οι οργισμενόμενοι
Ανάμεσα σε ένα κείμενο που ξεκινάει «Γεια. Είμαι θυμωμένος γιατί το κράτος φαίνεται να μη μου δίνει σημασία» και σε ένα που ξεκινάει «Αυτό το γαμημένο το κράτος , μπάσταρδοι να πεθάνετε, σκάσε μην απαντάς» τι διαβάζουμε πρώτα; Παραδεχτείτε το όλοι, το δεύτερο. Οι οργισμένοι ξέρουν ότι έλκουν. Με ένα χείμαρρο θυμωμένων λέξεων ασκούν τρομακτική κριτική στους πολιτικούς, στην κοινωνία, στο ποδόσφαιρο, στους άλλους γενικά. Αντικομφορμιστές, ανεπιτήδευτοι, ξεχωρίζουν και απαιτούν με τις δημόσιες φωνές τους νομιμοποίηση του ανεξέλεγκτου πάθους τους. Στην πραγματικότητα η γραμμένη οργή τους είναι άκρως ηλεγμένη από τις επιλεγμένες τους λέξεις. Ο θυμός τους περισσότερο επιδεικνύεται παρά χρησιμεύει. Έτσι οι οργισμένοι μάλλον έχουν ανάγκη να εντυπωθούν μέσα μας, παρά να αλλάξουν τον κόσμο. Δε βαριέμαι και τόσο γιατί ταυτίζομαι συχνά.
Βαθμός πλήξης: 2 στα 5
Οι ατακατάκιδες
Ευφυείς, ψαγμένοι, επιλεκτικοί και χιουμορίστες. Σε μια πρόταση δυο-τριών λέξεων πετούν σπίθες πνεύματος από κάπου ψηλά με στόχο να ανάψουν φωτιά στο μυαλό σου («Πω ρε τι είπε ο τύπος! Μου έκαψε τον εγκέφαλο…»). Ενώ σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου οι λαχτάρες δίνουν και παίρνουν, καίγονται να τους διαβεβαιώσεις ότι είναι αρκετοί. Χρειάζονται να τους καθησυχάσεις ότι δεν είναι κακό να είναι σύντομοι εφόσον είναι εύστοχοι. Ίσα- ίσα, «ήταν τέλειο!» (θέλουν να τους πεις κι εγώ ελπίζω να είναι σαφές το υπονοούμενό μου).
Βαθμός πλήξης: 1 στα 5
