Μαμά κουκουβάγια, πάνω απ’ όλα. Λιχούδω, σοκολατοεθισμένη και μοσχοαναθρεμμένη. Ενθουσιώδης κι ανυπόμονη, πέφτω με τα μούτρα σε ό,τι καινούριο μπει στη ζωή μου. Ταξιδιάρα ψυχή και σώματι, θέλω να γυρίσω τον κόσμο ολο σε ογδόντα και βάλε μέρες, να γνωρίσω και να γεμίσω ωραίες εικόνες, μυρωδιές και χρώματα. Εκφραστική, αγαπώ με πάθος να γράφω, να χορεύω και να μαγειρεύω σε εκείνους που αγαπώ. Γλυκιά σαν νουαζέτα από επιλογή. Καλή με τους καλούς, τους υπόλοιπους τους κερνάω μια πάστα για το δρόμο. Λάτρης των καλών τρόπων, της αρμονίας και της επικράτησης του δικαίου. Έξαλλη με τους έχοντες και κατέχοντες το γνωστό υφάκι, που είναι ικανό να με κάνει να ξεχάσω ότι μεγάλωσα με γαλλικά και πιάνο.
Συνέλεξη
Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Ισως να έχω καλό ένστικτο, ίσως να έχω σταθεί τυχερή, αλλά δεν έχω προδοθεί/μαχαιρωθεί πισώπλατα απο αυτούς που επιλέγω να συναναστρέφομαι και να έχω στη ζωή μου.
Προστατεύω όλους όσους αγαπώ, βγάζω νύχια προς όλους όσους μπορούν να τους ταράξουν /στενοχωρήσουν /βλάψουν.
Βασανίζομαι απο άγχη, ανασφάλειες και κάποιες σκέψεις κατωτερότητας. Αλλά το δουλεύω…
Αγχώνομαι με τα πάντα, ιδίως με αυτά που περιλαμβάνουν θέματα υγείας. Είμαι τρομερά αγχώδης, σε σημείο να παρουσιάζω ψυχοσωματικά.
Διασκεδάζω χορεύοντας. Μπορεί να έχω την τρελή νταουνιά και με το που ακούσω χορευτική μουσική ν’ ανέβω στο πι και φι. Φτιάχνει το κέφι αύθις, όπως αύθις έτρεχε ο σκύλος του Παβλόφ όταν ακουγε το καμπανάκι του φαγητού.
Θαυμάζω τους ανθρώπους με ταλέντο κι αυτοπεποίθηση, που κοιτάνε μπροστά, δε συμβιβάζονται σε ό,τι τους φέρει απλά η ζωή στο διάβα τους.
Ευγνωμονώ όσους μου δίνουν μια ευκαιρία να εξελιχθώ, όσους στηρίζουν τα όνειρά μου και βοηθάνε να πραγματοποιηθούν.
Απολαμβάνω ένα καυτό μπάνιο κι έναν καλό -σερί- ύπνο.
Προσφέρω όλο μου το «είναι», δίνω και το βρακί μου επιτόπου, σε όσους νιώθω οτι με εκτιμούν κι αναγνωρίζουν αυτό που είμαι και κάνω. Παλιά το έκανα και σε όσους δε μου έδιναν τη σημασία που αξίζω. Πλέον, ξεκόβω σιγά – σιγά, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, δε μ’αρέσουν οι τσακωμοί κι οι εντάσεις.
Ανησυχώ με τις ειδήσεις και τις διεθνείς εξελίξεις για τον κόσμο που έφερα τα παιδιά μου.
Σοκάρομαι με τις εικόνες των παιδιών στη Συρία, νεογέννητων σε σκουπιδοντενεκέδες και μωρών ολομόναχων σε θαλαμους νοσοκομείων. Με στοιχειώνουν και δυσκολεύομαι να λειτουργήσω, συνέλθω, προχωρήσω παρακάτω.
Έλκομαι από έξυπνους ανθρώπους, που διατηρούν την παιδικότητα τους, έχουν θετική αύρα, γελαστά μάτια κι αισιόδοξη σκέψη
Χαίρομαι με απλά πράγματα στη ζωή. Μια σοκολάτα, μια αγκαλιά, το γέλιο απο τα παιδιά μου, μια βόλτα στη θάλασσα, ένας καφές με τις φίλες μου, με κάνουν ευτυχισμένη.
Επιθυμώ ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Τρελαίνομαι για ταξίδια, θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο.
Ελπίζω να έχουμε οικογενειακώς και γενικώς, υγεία, σωματική, ψυχολογική κι αρτιμέλεια.
Αισθάνομαι το συναίσθημα των δικών μου ανθρώπων, μπορώ να ταυτιστώ, να κατανοήσω τις σκέψεις και την κατάσταση που βρίσκονται. Το ίδιο παθαίνω και με τους ήρωες των βιβλίων ή των ταινιών στον κινηματογράφο.
Μεθώ απο χαρά όταν βλέπω αυτούς που αγαπώ χαρούμενους.
Λυπάμαι όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει «πάθος», όσους είναι σε σχέσεις νερόβραστες και δεν έχουν δοκιμάσει αυτό που γράφει άψογα ο Gabriel Garcia Marquez «κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα».
Συγχωρώ, γιατί “ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω”. Είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λαθη. Συγχωρώ και θέλω να με συγχωρούν. Φοβαμαι τους απόλυτους, άκαμπτους ανθρωπους.
Απεχθάνομαι όσους το παίζουν εξουσία, έχουν υφάκι, είναι σνομπ και νομίζουν ότι ειναι ανώτεροι των υπολοίπων.