Γράφει η Ελευθερία Παπασάββα
Η Stephanie Serpick είναι ζωγράφος που σήμερα ζει και εργάζεται στο Brooklyn της Νέας Υόρκης. Έργα της έχουν βρεθεί σε πολλές και εξαιρετικές εκθέσεις τόσο της Αμερικής, όσο και του υπόλοιπου κόσμου. Τα τελευταία δύο χρόνια η τέχνη της εκφράζει βιωματικά την περίοδο εκείνη της ζωής της που ένιωσε απομόνωση, οργή και λύπη.
Στα έργα της, κατά μία συμβολική έννοια, απουσιάζει κάθε ανθρώπινη φιγούρα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την έννοια της μοναξιάς. Υπάρχουν μόνο άδεια κρεβάτια, άστρωτα τσαλακωμένα σεντόνια και χρησιμοποιημένα μαξιλάρια. Κι όλα αυτά με ένα βαθύ γκρι ή μαύρο φόντο να δεσπόζει πίσω ή δίπλα σε αυτά. Κάθε ένα άδειο κρεβάτι συμβολίζει την απουσία συντροφικότητας. Συμβολίζει τις νύχτες της απόγνωσης που η μοναξιά σπρώχνει κάποιους ανθρώπους να θέλουν να κρυφτούν στο ύπνο εκείνον που όχι μόνο θα κρύψει αλλά και θα θεραπεύσει την όποια έλλειψη.
Το πρωτογενές υλικό για τους πίνακες αυτούς είναι είτε φωτογραφίες άλλων που βρήκε η ζωγράφος, είτε φωτογραφίες που τράβηξε η ίδια. Ο τοίχος του κάθε φόντου είναι βαμμένος πολλές φορές και πεπαλαιωμένος με την κατάλληλη τεχνοτροπία, έτσι ώστε να φτιαχτεί το ιδανικό κάδρο για κάθε πίνακα. Το φως παίζει το δικό του ρόλο. Είτε δια της απουσίας του – μιας και δεν υπάρχει παράθυρο στους πίνακες αυτούς – είτε δια της υποθετικής παρουσίας κάποιου στον χώρο μιας και σε κάποιους πίνακες αχτίδες φωτός απεικονίζονται είτε στα μαξιλάρια, είτε στα σεντόνια.
Το μήνυμα κάθε τέτοιου ξεχωριστού πίνακα είναι κατά βάση ένα και αυτό τονίζει και η καλλιτέχνης. «Αν κι ο καθένας μας υποφέρει με έναν ιδιαίτερο, δικό του τρόπο, ο πόνος είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο». Η τέχνη, όμως, μπορεί να δαμάσει κάθε άγριο πόνο, μπορεί να λειάνει κάθε αιχμηρή γωνία του και να γλυκάνει κάθε βαρύ ψυχισμό. Κι αν υπάρχουν άνθρωποι που το γνωρίζουν αυτό, αυτοί είναι σίγουρα οι ίδιοι οι καλλιτέχνες.
*Διαβάσαμε την είδηση στο www.mymodernmet.com