Γράφει η Μελίνα Αγγελάκη
Λένε πως αν θες να μη «συρθείς» στη γη, τόλμησε να σηκώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό κι εκείνος θα βρει τον τρόπο να σε τραβήξει ψηλά.
Τούτο το βλέμμα σήκωσε μια μέρα ο μικρός Dave Malone καθώς περπατούσε σε μια φτωχογειτονιά του Μπρούκλιν κι είδε ένα σμήνος από περιστέρια να πετούν πάνω από το κεφάλι του. Ένιωσε μια φτερωτή σκιά ν’απλώνεται και να του κρύβει το φως κι από τότε μαγεύτηκε. Κάθε μέρα σκαρφάλωνε σε ταράτσες και στέγες και παρατηρούσε με τις ώρες τα περιστέρια.
Στα δέκα του κυκλοφορούσε σε δρόμους όπου επικρατούσαν τα ναρκωτικά, η παρανομία γενικότερα κι ο υπόκοσμος είχε τον κύριο λόγο. Γύρω του οι πυροβολισμοί και το έγκλημα καραδοκούσαν κι οι επιλογές του ήταν πολύ λίγες, ενώ οι πιθανότητες να «μπλέξει» με όλα τα παραπάνω ήταν πάρα πολλές.
Η δική του όμως απόφαση ήταν να πάψει να κυκλοφορεί στα χαμηλά κι έτσι άφησε την αγάπη του για τα συγκεκριμένα πτηνά να τον αποτραβήξει από ένα είδος ζωής που θα τον έκανε «έρμαιό» της. Αποφάσισε να ζει ελεύθερος ακολουθώντας και παρακολουθώντας το πέταγμα των περιστεριών. Σιγά σιγά άρχισε να τα προσέχει, να τα περιποιείται και τούτη η φροντίδα του έτρωγε χρόνο, τον έκανε υπεύθυνο και κυρίως τον απομάκρυνε από τους δρόμους.
Μέχρι και σήμερα ο Malone, ενήλικας πια, έχει στην ταράτσα του πάρα πολλά περιστέρια και γι’ αυτόν δεν είναι απλώς ένα χόμπι. Η φροντίδα τους είναι κύριο μέλημά του ως ελάχιστο δείγμα της ευγνωμοσύνης του για τη σωτηρία του από δύσκολες καταστάσεις.
Όλοι έχουμε δύναμη και θέληση να παλέψουμε, καμιά φορά όμως χρειαζόμαστε κι ένα κίνητρο. Για τον Dave Malone αυτό το κίνητρο βρέθηκε στο πέταγμα των περιστεριών, ας ελπίσουμε να βρει ο καθένας μας το δικό του.
*Διαβάσαμε την είδηση στο www.goodnewsnetwork.org
