Γράφει η Ισμήνη Βυθούλκα
Το 1888 όταν ένας άσημος Σουηδός με το όνομα Ludwig Nobel πέθανε, ο Γαλλικός τύπος τον μπέρδεψε με τον νεότερο αδερφό του Alfred, γράφοντας έναν επικήδειο λόγο με τίτλο «Ο έμπορος του θανάτου». Η αιτία που του έδωσαν αυτό τον χαρακτηρισμό, ήταν γιατί ο Alfred Nobel ως χημικός εφήυρε τη νεοδυναμίτιδα και την πολεμική άκαπνη πυρίτιδα.
Έχοντας τη σπάνια κακοτυχία να γίνει μάρτυρας του κληροδοτήματός του και συνειδητοποιώντας τι κατάφερε, συγκλονίστηκε κι αποφάσισε να αλλάξει το λόγο που θα τον θυμούνταν οι άνθρωποι, πριν να είναι πολύ αργά.
Σκεπτόμενος τι θα μπορούσε να κάνει για να αλλάξει το πεπρωμένο του, στις 27 Νοεμβρίου του 1895 αποφάσισε να γράψει τη διαθήκη που έμελλε να γίνει η αφετηρία για ένα απ’ τα σπουδαιότερα παγκόσμια βραβεία.
Όταν το επόμενο έτος πέθανε, ο 25χρονος βοηθός του Ragnar Sohlman ανέλαβε την ευθύνη να υλοποιήσει τα όσα ο Nobel είχε γράψει στη διαθήκη του.
Αρχικά αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα κυρίως από τους συγγενείς, που ήθελαν τα βραβεία να έχουν εθνικό χαρακτήρα κι όχι παγκόσμιο όπως επιθυμούσε ο Nobel.
Όμως κατά μια περίεργη συγκυρία το ίδιο έτος θ’ αναβίωναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. Αυτό έγινε η αφορμή να δημιουργηθεί ένα ρεύμα υποστήριξης για μια παγκόσμια οικογένεια κι έτσι η αποστολή του Ragnar βρήκε πρόσφορο έδαφος να ευδοκιμήσει.
Πέντε χρόνια αργότερα, το έτος 1901 τα πρώτα βραβεία Nobel απονεμήθηκαν κι όσα ευχήθηκε ο Alfred Nobel έγιναν πραγματικότητα.
