Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Ερημιά…
Ερημιά παντού! Ερωτική, συναισθηματική, ακόμη κι ανθρώπινη. Μας λείπει ο έρωτας όπως πραγματικά θα έπρεπε να είναι, τα δυνατά συναισθήματα κι οι άνθρωποι, πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι. Εκείνοι που θα μας αποδεχθούν, θα μας κατανοήσουν, θα μας αγαπήσουν και θα μας εξελίξουν.
Αυτά δεν σκέφτεσαι κάθε φορά που η συζήτηση πάει στα αισθηματικά; Κάθε φορά που με τους φίλους σου ψάχνεις να βρεις «τι φταίει» κι οι σχέσεις του «περάστε, πηδήξτε, τελειώσαμε» όλο κι αυξάνονται σε αριθμό; Κάθε φορά που κάτι άλλο φταίει αλλά όχι εμείς. Ποτέ εμείς…
Σου ‘χω νέα! Θα τα διαβάσεις εδώ σε αυτό το άρθρο κι άμα θες τα ξεχνάς αμέσως μόλις τελειώσεις την ανάγνωση, όπως κι εσύ κι εγώ μπορούμε και κάνουμε με μεγάλη ευκολία, χρόνια τώρα.
Δε φταίνε οι άλλοι, εμείς φταίμε. Εμείς, που έχουμε φυλακιστεί στους εαυτούς μας και τους έχουμε πείσει κιόλας πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν άλλον, παρά μόνο εμάς τους ίδιους. Πως δεν είναι μοναξιά αυτό που ζούμε, αλλά μοναχικότητα κι η μοναχικότητα είναι πράγμα όμορφο. Και δώστου βιβλία αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας, αυτοβελτίωσης, αυτόδεβοηθιέσαιμετίποτα!
Μας έχουν πείσει όλοι πως το «εγώ» αυτογιατρεύεται και δεν έχει ανάγκη από συναισθηματική συνεισφορά. Τι μεγάλη πλάνη! Τι πιο αποτελεσματικό για ν’ ανακαλύψεις περισσότερα για εσένα από το «μοίρασμα» μ’ έναν άλλον άνθρωπο; Οι ομοιότητες κι οι διαφορές μας με τους άλλους μας βοηθούν ν’ αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε κι όχι η δίχως σταματημό ανάλυση του εαυτού μας.
Κάθε άνθρωπος σου ξυπνά κάτι διαφορετικό. Όχι απαραίτητα πάντα κάτι καλό, αλλά ακόμη κι η άσχημη αλληλεπίδραση μαζί του σε διδάσκει κάτι για τις αντοχές σου, για τις ψυχικές σου δυνάμεις, για τα συναισθήματα που δεν πίστευες μέσα σου πως είχες.
Ο μοναχικός άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει μόνο τον εαυτό του μ’ έναν τρόπο που ήδη ξέρει και που σπάνια μπορεί ν’ αποφέρει αλλαγές. Αν θες πραγματικά μια πιο ουσιαστική σχέση με τον εαυτό σου, πρέπει να επιτρέψεις σ’ εκείνον να έρθει σε βαθιά επικοινωνία με τους άλλους. Κι όσο πιο βαθιά θα προχωράς στο «μοίρασμα» τόσο πιο έντονες σχέσεις θα δημιουργείς με τον άλλον.
Αυτόν τον άλλον! Αυτόν που φοβόμαστε, αυτόν που τρέμουμε μαζί του να δεθούμε. Αυτόν που κάτι μας ξυπνά, αλλά από φόβο μη δούμε πως αυτό το κάτι δεν υπάρχει, δειλιάζουμε να σχετιζόμαστε. Ή μήπως δειλιάζουμε επειδή είμαστε εμείς εκείνοι που φοβόμαστε μη δει ο άλλος πως τελικά δεν έχουμε όλα όσα αφήσαμε να νομίζει πως κατέχουμε; Τι έγινε; Όλα αυτά τα βιβλία αυτοβελτίωσης δε βοήθησαν; Διάβαζες τόσα άρθρα για την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται να έχεις για να ξεκινήσεις μια σχέση και τώρα που βρίσκεσαι ένα βήμα πριν να μπεις σε μία, έχεις ακινητοποιηθεί;
Να σου πω κάτι; Δε μας αξίζει ο έρωτας! Ο έρωτας είναι όμορφος. Δεν είναι άτιμη λέξη, οι άνθρωποι την ατίμασαν. Οι άνθρωποι κι οι στιγμές δειλίας, φόβου κι ερωτικής απληστίας. «Ναρκώσαμε» τους αληθινούς εαυτούς μας στις ηδονές, τους εθισμούς και τις εξαρτήσεις για να «κερδίσουμε» τον πόλεμο του να μην έχουμε ανάγκη κανέναν. Πήγαμε να γεμίσουμε το «κενό» με χίλιους δυο άλλους τρόπους, για να μην αγαπήσουμε και νιώσουμε ευάλωτοι και καταλήξαμε πιο άδειοι από ποτέ.
Εντάξει, τα κατάφερες κι εσύ κι εγώ και κουμάντο δε μας κάνει κανένας. Δε μας «φυλάκισε» γκόμενος ή γκόμενα, αλλά καταλήξαμε έγκλειστοι στο δικό μας κλουβί. Αυτό που μπορεί η πόρτα του να είναι ανοιχτή, αλλά η δυσκολία για να δραπετεύσουμε από αυτό, μεγάλη.
Κι είναι στιγμές που μες στο κλουβί αυτό θα ήθελες να έχεις κάποιον να μοιραστείς μια επιθυμία σου, να κάνεις μια ωραία συζήτηση, να εξομολογηθείς ένα διαλυμένο σου όνειρο. Κάποιον να σ’ ακούσει, να σε κατανοήσει, να σε αγαπήσει. Αργά ή γρήγορα αυτή η ανάγκη θα έρθει. Ωραία η μοναχικότητα, ωραίες οι φιλήδονες απολαύσεις, αλλά σαν την απόλαυση που έχει το ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι τίποτα άλλο δεν μπορεί να συγκριθεί.
Αλλά πώς να μας αγαπήσουν όταν επιλέγουμε να προβάλλουμε και να μοιραζόμαστε τα πάντα εκτός από τον πραγματικό μας εαυτό; Και μην ξεκινήσεις να μου λες πως το κάνουμε, γιατί ο πραγματικός μας εαυτός δεν είναι όσα σκεπτόμαστε, αλλά όσα νιώθουμε. Το πραγματικό «μοιράζομαι εμένα» είναι να μπορείς να μοιραστείς όσα νιώθεις. Και σήμερα όποιος νιώθει έντονα, είναι «ύποπτος».
Έχετε δει με τι αμηχανία κοιτάζουμε έναν άνθρωπο που κλαίει με το παραμικρό; Κάποιον που τον συγκινεί μια ταινία και δεν ντρέπεται να μας το δείξει; Κάποιον που ξεστόμισε το «Σ’ αγαπώ» πιο γρήγορα απ’ ότι το περιμέναμε; Κάποιον που μας αγαπά κι επιμένει να μας το δείχνει, ακόμη κι αν εμείς δεν έχουμε κανένα συναίσθημα για εκείνον; Σαν εξωγήινο πλάσμα τον αντιμετωπίζουμε. Και σε αυτό φταίμε και πάλι εμείς…
Όποιος επιμένει στον κόσμο αυτόν τον άνιωθο να μαρτυρά με κάθε του πράξη ποιος πραγματικά είναι, το μετανιώνει. Το μετανιώνει γιατί αντικρίζει αυτό το γεμάτο αμηχανία βλέμμα μας κάθε φορά και θλίβεται που δε λέμε να καταλάβουμε πως οι πραγματικά ύποπτοι εδώ είμαστε εμείς κι όχι εκείνος.
Εμείς, που ενώ δε βρήκαμε ακόμη το θάρρος ν’ αποκαλύψουμε σ’ έναν άνθρωπο που μας ενδιαφέρει, τον πραγματικό εαυτό που κρύβουμε μέσα στο κλουβί μας, αναλύουμε τι φταίει κι ο έρωτας στις μέρες μας, κατάντησε τόσο κυνικός, επιφανειακός κι αδίστακτος.
Εμείς φταίμε! Που τον φοβηθήκαμε. Και που συνεχίζουμε να φοβόμαστε να παραδεχθούμε, στους εαυτούς μας κυρίως, πως η συναισθηματική απομόνωση, δε βοηθάει τελικά. Βαθιά όλοι μέσα μας παρακαλάμε ν’ αγαπηθούμε και να βρεθεί κάποιος να μας κάνει να τον αγαπήσουμε.
«Κόλαση, είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάει κανείς» έγραψε ο Ντοστογιέφσκι κι εμείς είμαστε βέβαιοι πως η κόλαση είναι πάντα οι άλλοι, ποτέ εμείς.
Κι οι αποστάσεις ανάμεσα στις καρδιές, όλο και μεγαλώνουν…
P.s Στη Θέκλα και στις βραδινές μας συζητήσεις. Που αποτελούν πάντα έμπνευση και μικρά σπρωξίματα για ν’ αφήνω το κλουβί πίσω μου…
