Γράφει η Μελίνα Αγγελάκη
Πολλές φορές στη ζωή μας αισθανόμαστε αδύναμοι να πάμε κόντρα στις καταστάσεις και να διεκδικήσουμε πράγματα από τη ζωή. Υποτασσόμαστε στη μοίρα και σε ό,τι άλλο μπορεί να μας μπαίνει τροχοπέδη στην εξέλιξή μας και αφηνόμαστε.
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που συνειδητοποιούμε πως αν παλέψουμε και στραφούμε προς τη σωστή κατεύθυνση, οι κόποι μας μπορεί και ν’ αποδώσουν. Ακόμη κι αν δεν μας δίνονται οι ευκαιρίες, η μαγκιά είναι να τις δημιουργούμε. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του Drew Goodall.
Ο Drew σε ηλικία 20 ετών κατάφερε να παίζει με ηθοποιούς όπως ο Brad Pitt και ο Hugh Grant και να χτίζει σιγά σιγά την καριέρα του, χάρη στο ταλέντο του αλλά και στις σπουδές του στην υποκριτική. Δυστυχώς όμως μια άσχημη κριτική τον καταρράκωσε και ήταν η αφορμή για να κατρακυλήσει και να κλονιστεί η ψυχική του υγεία.
Πολύ σύντομα τελείωσαν τα χρήματα που είχε μαζέψει και το 2001 έμεινε στο δρόμο. Τα βήματά του συχνά τον οδηγούσαν στο London Academy of Performing Arts όπου κρυφοκοιτούσε τους ηθοποιούς κι έπαιρνε μυρωδιά και γεύση από το σανίδι που τόσο αγαπούσε.
Η ανάγκη της επιβίωσης τον έκανε ζητιάνο και προσπαθούσε να επιβιώσει στους δρόμους κάτω από δύσκολες συνθήκες. Πάντοτε όμως του άρεσε να συνομιλεί με τους περαστικούς, ώσπου κάποια στιγμή ένας από τους καθημερινούς συνομιλητές του, του πρότεινε να ξεκινήσει να γυαλίζει παπούτσια.
Η ιδέα ήταν καλύτερη από το να ζητιανεύει καθημερινά κι έτσι με τα λίγα χρήματα που είχε εξοικονομήσει από την επαιτεία αγόρασε μια βούρτσα και βερνίκι και ξεκίνησε να γυαλίζει παπούτσια. Μετακινούταν συνεχώς διότι δεν είχε άδεια και η αστυνομία τον κυνηγούσε. Η περιοχή όμως που επέλεξε να εργάζεται ήταν εκεί όπου είχαν την έδρα τους πολλές εταιρείες.
Οι εργαζόμενοι στα γραφεία των εταιρειών ήθελαν να είναι πάντοτε καλοντυμένοι με καλογυαλισμένα τα παπούτσια τους. Οπότε σιγά σιγά απέκτησε μόνιμη πελατεία και μια μέρα ένας από τους καθημερινούς του πελάτες του ζήτησε να πηγαίνει στην εταιρεία του για να γυαλίζει τα δικά του παπούτσια αλλά και όλων των εργαζομένων. Μέρα με την ημέρα η πελατεία του αυξάνονταν και τα γραφεία τον ζητούσαν συνεχώς.
Ο Drew δεν άργησε να ιδρύσει τη δική του εταιρεία την Sunshine Shoeshine στην οποία προσέλαβε μόνο άστεγους και άτομα με ειδικές ανάγκες, στων οποίων το συμβόλαιο εργασίας τους, υπάρχει ο όρος ότι το 5% των εσόδων τους θα πρέπει να δίνεται σε φιλανθρωπίες της επιλογής τους. Ο ίδιος φυσικά κάθε χρόνο δίνει σε φιλανθρωπίες το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του και προσφέρει τη βοήθειά του όπου του ζητηθεί.
Υπάρχει ένα γνωμικό της Γαλλίδας Συγγραφέως Μαργκερίτ Γιουρσενάρ :
«Χρειάζεται μια δόση τρέλας για ν’ αντιμετωπίσεις το πεπρωμένο»
Σύμφωνα με τον Drew το συγκεκριμένο γνωμικό εκφράζει απόλυτα την πορεία του.
Ίσως αυτή η μικρή ιστορία να είναι μια απόδειξη του μεγαλείου που κρύβουμε όλοι μέσα μας και πόσα μπορούμε να καταφέρουμε όταν πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητές μας.
