Η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» είναι μια θεατρική παράσταση που δεν πρέπει να χάσεις!

Γράφει η Μαρία Καλλίλα

«Ήθελα να ήμουν άρωμα που βάνεις στα μαλλιά σου σε κάθε σου αναπνοή να μπαίνω στην καρδιά σου…» (τραγούδι του νεαρού άνδρα προς τη γυναίκα με τα μαύρα)

Παρασκευή βράδυ και τα βήματα μας, οδηγήθηκαν στο θέατρο Faust. Η διαχρονική αξία του ποιήματος «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, έγινε πηγή έμπνευσης του ταλαντούχου σκηνοθέτη Σταμάτη Πακάκη, όπου μέσα από τις ερμηνείες της Μαρίας Τσανουκάκη και του Τάσου Χρυσόπουλου, κατάφερε να καθηλώσει το κοινό και να μας μεταφέρει κι εμάς μέσα στο σκοτεινό σπίτι της γυναίκας με τα μαύρα, όπου το φεγγάρι εκείνης της βραδιάς φώτιζε κάθε «σκοτεινό σημείο» του σπιτιού και της καρδιάς της.

Το σκηνικό λιτό, μα αρκετά δυνατό για να γεννήσει εικόνες εκείνης της εποχής, όπου το μυαλό μας ταξίδεψε δίνοντας εντολές στις καρδιές όλων μας, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, να γεννιούνται συναισθήματα και να εναλλάσσονται η λογική της φθοράς, με το συναίσθημα της ανεκπλήρωτης επιθυμίας.

Φθαρμένα έπιπλα, παλιές φωτογραφίες, φλόγες κεριών να τρεμοπαίζουν, εκείνο το μπαούλο που φυλάει αναμνήσεις και στο άνοιγμά του ένα χέρι τις ξεθάβει, ένα παλιό σερβίτσιο του καφέ που η πρωταγωνίστρια παρά το «χάσιμο» του μυαλού της σε λόγια, σπαραγμό και ικεσίες, είχε την ικανότητα τόσο ντελικάτα να κρατάει στα χέρια της, κοιτώντας το φως του φεγγαριού κι εκείνο το ρολόι που σε κάθε χτύπο του η άνω τελεία γινόταν θαυμαστικό για τη σκηνή που ζήσαμε κι ερωτηματικό για εκείνη που ακολουθούσε.

Κι όταν η φωνή του νεαρού άντρα (Τάσος Χρυσόπουλος) με το τραγούδι του, γέμισε τη σκοτεινή αίθουσα κι άφησε στις ψυχές όλων μας νότες κι ερωτική φλόγα, γίναμε ένα με εκείνη τη γυναίκα του Ρίτσου που τόσο πολύ ποθούσε να την πάρει μαζί της αυτός ο άντρας, ένας άντρας που μόνο εκείνη γνωρίζει αν τελικά υπήρξε στα αλήθεια στα μάτια μας ή μόνο στα δικά της. Είδαμε μπροστά μας την πολιτεία την ασβεστωμένη κι εκείνο τον αρκουδιάρη που ο ρόλος του έγινε ρόλος κομπάρσου γιατί όλη μας η προσοχή δόθηκε στην αρκούδα που ποτέ κανείς δεν κατάλαβε πόσο δύσκολη διαδρομή είχε διανύσει όλα αυτά τα χρόνια…

Αν δεν παρακολουθήσει κάποιος τη συγκεκριμένη παράσταση και δε βυθιστεί στο σκοτεινό δωμάτιο εκείνου του στοιχειωμένου από αναμνήσεις σπιτιού, αφήνοντας στο πλατύσκαλο του θεάτρου όλα όσα φέρει πίσω του, δε θα μπορέσει να απολαύσει την τόσο άψογη απόδοση της Σονάτας του Σεληνόφωτος από τον Σταμάτη Πακάκη κι όλους τους υπόλοιπους συντελεστές, που φαίνεται πόσο σκληρά εργάστηκαν για να φτάσει στους θεατές μια τόσο άρτια εκτέλεση του έργου.

Το προτείνουμε και κλείνουμε θέση για την Παρασκευή που έρχεται…