Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη

Ο Λάζαρος Αντωνιάδης βρέθηκε στην προσοχή του e-motions ένα βράδυ χαλαρό, όμορφο, σχεδόν παραμυθένιο. Όσο παραμυθένιοι έφθασαν στ’ αυτιά μας οι στίχοι του, που ερμήνευαν οι καλλιτέχνες της βραδιάς εκείνης. Κάποια τραγούδια που εγώ προσωπικά άκουγα για πρώτη φορά και που όταν η βραδιά τελείωσε και δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο το «μεθύσι» μου από τους στίχους του, συνέχισα στο σπίτι, αναζητώντας στο διαδίκτυο ακόμη περισσότερα τραγούδια με την υπογραφή του.

Με συνοδεία τα ηχητικά «διαμάντια» που μου πρόσφερε η αναζήτηση του ονόματός του, ανακάλυπτα ακόμη περισσότερα για εκείνον, τη δουλειά του και το από που αντλεί έμπνευση, μέσα από συνεντεύξεις του. Σκάλωσα για ώρα επαναλαμβάνοντας αργά μέσα μου το στίχο «κανένα φως ο ουρανός δεν είχε κρύψει, μα μες στη γνώση σου βαθιά ένιωθες θλίψη» του τραγουδιού «Θα ‘ρθει ο καιρός» από το album του σε συνεργασία με τον Χάρη Γκατζόφλια «Στων Άγιων τα νερά».

Νέος σε ηλικία, αλλά η ωριμότητα των στίχων του μεγάλη. Ίσως γιατί αγαπά τη γνώση, την ποίηση, το τραγούδι, την ίδια τη ζωή! Σημείωσε κάπου το όνομά του, γιατί στο μέλλον θα το συναντάς όλο και πιο συχνά. Κι αυτό θα είναι πολύ όμορφο…

Ένα διαφορετικό «Λάζαρε δεύρο έξω» του φωνάξαμε, μέσα από συναισθήματα και ρήματα που του δώσαμε για να διαλέξει 20 από αυτά και να μοιραστεί περισσότερα πράγματα μ’ εμάς, από τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο. Το αποτέλεσμα;  Ο άνθρωπος των στίχων που μας τράβηξαν το ενδιαφέρον, συνεχίζει να κερδίζει το ενδιαφέρον μας κι ως προσωπικότητα…

Αγγίζω τα δέντρα, γιατί έτσι νιώθω το φθαρμένο του χρόνου.

Ντρέπομαι μπροστά στην ομορφιά του κόσμου.

Διαβάζω σουρεαλισμό.

Προτείνω τραγούδια.

Έχω πιει τόσο πολύ που σταμάτησα να μεθώ.

Πληγώνομαι ελπίζοντας.

Αμύνομαι, μόνο αν χρειαστεί να επιτεθώ.

Θαυμάζω τους ποιητές.

Ευγνωμονώ το Θεό. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο στον άνθρωπο, πριν το σεξ. (Κάπου θα το έχω διαβάσει αυτό)

Λαχταρώ να γράψω τους επόμενους στίχους μου.

Απεχθάνομαι οποιοδήποτε ελάττωμα μου που το υπενθυμίζω στους άλλους.

Προβληματίζομαι μπροστά στο θάνατο.

Μοιράζομαι εύκολα ένα διπλό Kinder Bueno.

Επιβιώνω αγαπώντας.

Βλέπω καμιά φορά και χωρίς τα τζάμια των γυαλιών μου.

Οργίζομαι από την αδικία.

Εμπνέομαι από τον άνθρωπο.

Συγχωρώ με την ίδια παρόρμηση που απογοητεύομαι.

 

Λάζαρος Αντωνιάδης

*(Οι λέξεις κληρώθηκαν τυχαία)