Γράφει η Αθανασία Βιδάλη
Όλοι μας έχουμε χάσει σημαντικούς ανθρώπους από τη ζωή μας. Αυτό δε σημαίνει ότι τους ξεχάσαμε. Ζούνε στη μνήμη και στην καρδιά μας και κατά κάποιο τρόπο συνεχίζουν να βρίσκονται μαζί μας στις ευχάριστες και στις δυσάρεστες στιγμές μας.
Μια γυναίκα, βρήκε έναν ιδιαίτερο τρόπο για να τιμήσει τη γιαγιά της και μάλιστα μοιράστηκε την ιστορία της σ’ ένα τοπικό μέσο, ώστε να ευχαριστήσει και δημοσίως το πλήρωμα της Alaska Airlines, που βοήθησε σε αυτό.
«Σας γράφω για να σας αναφέρω την εξαιρετική ευγένεια και καλοσύνη που επέδειξε το πλήρωμα της Alaska Airlines και συγκεκριμένα της πτήσης 1176 στις 10 Μαΐου. Τη μέρα εκείνη έπρεπε να ταξιδέψω για να παρευρεθώ στην κηδεία της γιαγιάς μου. Ήταν 103 ετών όταν πέθανε. Τα τελευταία της γενέθλια έγιναν πέρυσι τον Νοέμβριο. Πέθανε στις 8 Μαίου. Η Concetta Immacolata Mongiardo, η γιαγιά μου ήταν το φως της ζωής μου. Έτσι, για την κηδεία και για όλους αυτούς που θα βρίσκονταν εκεί, ετοίμασα μία αφίσα με τη φωτογραφία από τα 100α της γενέθλια. Για εμένα αυτή η φωτογραφία περικλείει όλη την ουσία του ρόλου μίας γιαγιάς: Ευγνωμοσύνη. Δεν ήθελα να συμβεί τίποτα στην αφίσα γι’ αυτό και χρησιμοποίησα ειδικό χαρτόνι προστασίας.
Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, ρώτησα την υπεύθυνη της πύλης αν θα μπορούσα να πάρω μαζί μου στο αεροπλάνο αυτό που κρατούσα κι αν υπήρχε ένα μέρος όπου θα είναι ασφαλές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Στην αρχή μου είπε ότι έπρεπε να πάει μαζί με τις υπόλοιπες βαλίτσες. Όταν όμως της εξήγησα κι άρχιζα να συγκινούμαι, συγκινήθηκε κι αυτή και με διαβεβαίωσε ότι η αφίσα της γιαγιάς μου δε θα πάθαινε τίποτα. Μετά από λίγα λεπτά ακούμπησε με το χέρι της την πλάτη μου και μου είπε ότι οι πιλότοι θα έπαιρναν την αφίσα στο πιλοτήριο. Συγκινήθηκα και πάλι, αυτή τη φορά με την ευγένεια της υπεύθυνης. Όταν επιβιβαστήκαμε, μία κοπέλα από το πλήρωμα μου είπε ”Εσύ πρέπει να είσαι η γυναίκα με το πολύτιμο φορτίο”. Της χαμογέλασα με δάκρυα στα μάτια και τότε άνοιξε η πόρτα του πιλοτηρίου. Οι πιλότοι κοιτώντας με στα μάτια μου είπαν να μην ανησυχώ και πως θα προσέχουν εκείνοι το δώρο μου. Μετά από μία «αιωνιότητα», φτάσαμε και αφού πήρα την αφίσα στα χέρια μου, κοίταξα τους πιλότους στα μάτια και τους ευχαρίστησα. Εκείνοι μου είπαν χαρακτηριστικά ‘’ Ήταν τιμή μας’’ και μου μεταβίβασαν τα συλλυπητήρια όλου του πληρώματος. Τους ευχαριστώ όλους για τη μεγαλοψυχία και την ευγένεια που επέδειξαν» ανέφερε χαρακτηριστικά στο γράμμα της η Kathryn.
Αυτό είναι ένα ζωντανό παράδειγμα ότι η μνήμη μπορεί να κρατήσει πολλούς ανθρώπους δίπλα μας ακόμη κι όταν πια δεν είναι στη ζωή!
*Διαβάσαμε την είδηση στο www.sunnyskyz.com
