Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
«Δεν είμαι καλά»…
«Δεν την παλεύω σήμερα»…
«Δεν πάει άλλο»…
Αν αυτές είναι οι φράσεις που το μυαλό σου επιλέγει να σου φωνάξει σήμερα, τότε αυτή είναι μια πολύ ωραία στιγμή για ν’ αρχίζεις να τις λες και δυνατά. Να μάθουν όλοι πως δεν είναι μια πολύ όμορφη μέρα η σημερινή. Ίσως να γίνει στη συνέχεια, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι…
Δεν έχεις το mood που είχες προχθές στη γαμάτη selfie, δεν υπάρχει κουβέντα που θα σε παρηγορήσει και για την ακρίβεια δεν το θες κιόλας. Δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις σε άνθρωπο. Ούτε καν σ’ εσένα! «Δεν ξέρεις τι θες» θα σου λέγανε όλοι και θα συμφωνούσες. Ξέρεις όμως τι δε θες και στη φάση που βρίσκεσαι δε θες ν’ ακούσεις ξανά πως όταν δεν είσαι καλά, πρέπει ν’ αλλάξεις τρόπο σκέψης, πρέπει να πάψεις να το λες ή ακόμη χειρότερα να το αγνοήσεις.
Δε θες να το αγνοήσεις και καλά κάνεις. Η λύση είναι ν’ αγνοήσεις όλους εκείνους που στο λένε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ξεπεράσεις κάτι που σε πονά, αλλά τις περισσότερες φορές ο τρόπος με τον οποίο ξεπερνιέται πιο εύκολα, είναι απλά να το βιώσεις κι όχι να του αντιστέκεσαι.
Πρέπει να γνωρίσεις το «αγκάθι» σου, να βρεις σε ποιο σημείο έχει διεισδύσει και να προσπαθήσεις να το αφαιρέσεις, όχι να κάνεις πως ποτέ σου δεν πληγώθηκες και πως αυτό δε βρίσκεται εκεί. Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν κι οι άλλοι, οι άνθρωποι δίπλα σου. Να τους δώσεις να καταλάβουν πως είναι τόσοι πολλοί οι λόγοι που μπορεί να μην είσαι καλά μία ή και περισσότερες μέρες στη ζωή σου και πως τις περισσότερες φορές ίσως αυτό να συμβαίνει χωρίς να ευθύνεσαι καν εσύ.
Διανύουμε εποχές που νοσεί η ψυχή πιο συχνά από το σώμα και στη συνέχεια ασθενεί το σώμα ως αποτέλεσμα των ψυχικών μας διαταραχών. Ναι, ψυχικές διαταραχές. Δε σου ακούστηκε και τόσο καλά αυτό ε; Δεν έχει σημασία πως σου ακούγεται, σημασία έχει πως στο μέλλον καλείσαι να το αντιμετωπίσεις όλο και πιο συχνά. Κι αν όχι στον εαυτό σου, σίγουρα σε άλλους, σε ανθρώπους με τους οποίους σχετίζεσαι, με τους οποίους αλληλεπιδράς, τους οποίους ερωτεύεσαι, αγαπάς.
Κι είναι αυτή η στάση σου απέναντί τους που τους κάνει να μη σου λένε το «δεν είμαι καλά σήμερα». Να μην φανερώνουν σ’ εσένα την αλήθειά τους. Το πόσο τους έχουν γονατίσει οι ρυθμοί, οι πιέσεις, οι απαιτήσεις της εποχής. Πως όλα αυτά που είναι πολύ μεγαλύτερα και δυνατότερα από τις δικές τους ψυχικές αντοχές, κατάφεραν τελικά να τους νικήσουν. Κι είναι κρίμα να τους κάνεις να ντρέπονται γι’ αυτό…
Δεν είναι οι ίδιοι που ευχήθηκαν να χάσουν το κουράγιο τους, να τους τρομοκρατεί μια βόλτα στον έξω κόσμο, να γεμίζουν τη μέρα τους με φαρμακευτικές αγωγές, ν’ αντικρίζουν τον ήλιο και να κλείνουν πεισματικά την κουρτίνα γυρνώντας στο κρεβάτι και στην κρύα αγκαλιά της κατάθλιψης. Αν τους ρωτήσεις στη δική σου αγκαλιά θα ήθελαν να βρίσκονται. Και πόσο πολύ θα ήθελαν να είχαν τη δύναμη να βρεθούν στο κέντρο της συναυλίας του αγαπημένου τους καλλιτέχνη. Όμως δεν μπορούν. Για τώρα τουλάχιστον…
Δεν μπορούν κι αυτό τους θλίβει. Μα τους θλίβει περισσότερο που δεν μπορούν και να στο πουν χωρίς ν’ ακούσουν από εσένα απαντήσεις όπως «Πάρτο αλλιώς. Στο μυαλό σου είναι όλα», «Άλλαξε τη διατροφή σου» ή «Ξεπέρασέ το!». Ευτυχώς που τους τα είπες βρε! Ποτέ τους δεν τα σκέφτηκαν όλα αυτά. Αφιερώνουν χρόνια ολόκληρα χάνοντας κάθε όμορφη στιγμή της ζωής τους γιατί απλά δεν είχανε ποτέ τη δύναμη να φωνάξουν στον εαυτό τους «Ξεπέρασέ το» και να προσθέσουν στη διατροφή τους λίγα λαχανικά παραπάνω. Πας καλά; Γιατί νομίζω πως δεν πας…
Οι χωρισμοί, οι απώλειες αγαπημένων προσώπων, οι ψυχικές ασθένειες, οι αγχώδεις διαταραχές, οι κρίσεις πανικού, δεν έχουν ανάγκη τις άκυρες συμβουλές σου. Έχουν ανάγκη την κατανόηση. Κι αν κι αυτή δεν υπάρχει και δεν εκδηλώνεται με τον τρόπο που θα έπρεπε, θα ωφελούσε πολύ η σιωπή σου. Θα ωφελούσε αν μας νοιάζεσαι όπως λες. Θα μας έκανε να νιώθουμε μαζί σου ασφαλείς. Ασφαλείς ώστε να μοιραστούμε το τι μας συμβαίνει και να περνάμε μαζί σου στιγμές όμορφες, αλλά και στιγμές αμήχανες ή άσχημες.
Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες στη ζωή μας και κάποιες μέρες για κάποιους είναι αρκετά δύσκολες. Λίγο πιο δύσκολες από τις δύσκολες ημέρες των άλλων. Γιατί δεν περνούν με ένα χαμομήλι, με μια γλυκιά κουβέντα ή με μια θερμή αγκαλιά. Είναι ακόμη πιο δύσκολο όμως να τις περνάμε μόνοι και η αιτία της απομόνωσής μας να είσαι εσύ. Εσύ που δε λες να καταλάβεις πως υπάρχουν φάσεις στη ζωή μας που «κλατάρουμε» ρε άνθρωπε κι όχι δε φταίμε εμείς γι’ αυτό.
Οι άνθρωποι που έχει κλονιστεί η ψυχική τους υγεία και παλεύουν με διαταραχές και ψυχοσωματικά προβλήματα είναι πολλοί περισσότεροι από όσους φαντάζεσαι, αλλά ντρέπονται να στο πούνε. Είναι ταμπού βλέπεις να δηλώσουν «δεν είμαι καλά» γιατί φοβούνται να εισπράξουν αυτό το γεμάτο απορία βλέμμα σου όπου δε λες να καταλάβεις πως γίνεται ενώ η ζωή είναι τόσο όμορφη, εκείνοι να μην μπορούν να τη ζήσουν στο έπακρο.
Μάθε κάτι. Κι εκείνοι την ίδια απορία έχουν. Και κάνουν τα πάντα για να καταλάβουν γιατί τους φοβίζει μια γεμάτη ουρά σε μια τράπεζα, ένας ασφυκτικά γεμάτος χώρος, μια βόλτα στη μέση της θάλασσας όπου δεν υπάρχει εύκολη διαφυγή στη στεριά. Θα έδιναν τα πάντα για να μπορούσαν να καταφέρουν να κάνουν όλα όσα εσύ κάνεις, μα θα έδιναν ακόμη περισσότερα για να μη χρειάζεται ν’ αποκρύπτουν αυτό που τους συμβαίνει.
Και κάπως έτσι, δίπλα σου υπάρχουν άνθρωποι που τσεκάρουν τα επίπεδα του σακχάρου κρυφά σε τουαλέτες, άλλοι που κρύβουν μια μικρή σακούλα στη τσάντα τους για ν’ αντιμετωπίζουν το σύμπτωμα της ναυτίας που κληρονόμησαν μαζί με την αγχώδη διαταραχή κι άλλοι που από φόβο να τους βρει μία ακόμη κρίση πανικού στο αυτοκίνητο σου λένε ψέματα πως δεν οδήγησαν ποτέ. Κι έχουν δοκιμάσει κάθε μέσο, κάθε τρόπο, κάθε γιατροσόφι και συμβουλή για ό,τι τους συμβαίνει. Δε θέλουν άλλες.
Θέλουν συντροφιά, κατανόηση. Περνούν στιγμές που πραγματικά δεν είναι καλά και τις περνούν μόνοι. Κι ενώ σου θυμώνουν που δε λες να καταλάβεις, μέσα τους εύχονται να μη ζήσεις ποτέ μια παρόμοια στιγμή που θα σε έκανε να κατανοήσεις την κατάστασή τους.
Εσύ όμως, σώπα. Σώπα από συμβουλές και θεωρίες όταν τους συναντάς σε παρακαλώ. Έχουν πολλά ν’ αντιμετωπίσουν και το αν χαλά η αλήθειά τους τη γαμάτη δική σου διάθεση, είναι το τελευταίο που τους νοιάζει. Το να περάσει η μέρα χωρίς να τους επισκεφθεί ο φόβος, είναι για εκείνους το σημαντικό…
