Γράφει η Ισμήνη Βυθούλκα
Η Monica Lazar είναι μια από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που παλεύουν με τις αγχώδεις διαταραχές. Το άγχος που της προκαλεί η κοινωνικοποίηση την αναγκάζει να ζει απομονωμένη. Όμως πριν τέσσερα χρόνια ανακάλυψε το πάθος που είχε για τη φωτογραφία κι αυτό της άλλαξε τη ζωή.
«Από την αρχή η φωτογραφία ήταν σαν τον αέρα που είχα ανάγκη τις στιγμές που ένιωθα να πνίγομαι» λέει η Lazar. Μέσα από τις φωτογραφίες της βρήκε ένα νέο τρόπο να επικοινωνεί με τους ανθρώπους, περνώντας το μήνυμα πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Πολλοί ήταν εκείνοι που παρεξηγούσαν τη συμπεριφορά της θεωρώντας την αλαζονική, επειδή δεν εμπλεκόταν σε συζητήσεις. Όμως εκείνη δεν το έκανε επειδή δεν ήθελε, αλλά επειδή δεν μπορούσε. Από τότε που ήταν παιδί, θυμάται τον εαυτό της ν’ αποφεύγει να βρίσκεται με τ’ άλλα παιδιά, μένοντας διαρκώς μόνη με το βασανιστικό ερώτημα στο μυαλό της για το ποια είναι η γνώμη των άλλων για εκείνη.
«Κάθε εικόνα είναι κι ένα συναίσθημα που έχω βιώσει, μια ευχή ή ένας φόβος μου. Θα ήθελα η δουλειά μου να μιλάει για το θάρρος. Το θάρρος να δημιουργείς κάτι όμορφο μέσα από κάτι τόσο επώδυνο» αναφέρει η Lazar.
Τα μοναδικής ομορφιάς πορτραίτα της, μιλούν για όλα όσα εκείνη δεν μπορεί να πει, προκαλώντας μας να είμαστε πάντα ευγενικοί και συμπονετικοί με τους άλλους γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι κρύβουν στην ψυχή τους.
*Διαβάσαμε την είδηση στο www.huffingtonpost.com
