Γράφει η Πέρσα Δράκου
Μια κοριτσοπαρέα αποφασίζει ένα πρωί του Γενάρη να πάει να πιει καφέ και να νιώσει όμορφα.
Αντί για κάποιο από τα στέκια τους, όμως, τα κορίτσια επιλέγουν ένα ινστιτούτο ομορφιάς. Μοιάζει λιγάκι με σκηνή από το Sex and The City, όμως…Athens is the new Manhattan κι όλο αυτό είναι πραγματικότητα.
Τα κορίτσια έχουν μεσαίο budget γιατί οι γιορτές είχαν και κάποια έξοδα -τόσα δώρα μοίρασαν. Δεν ανησυχούν, όμως, γιατί φαίνεται να ξέρουν πως υπάρχουν ορισμένα πράγματα που αξίζουν, δεν κοστίζουν. Τουλάχιστον, όχι πολύ.
12 και μισή το πρωί χτυπούν το κουδούνι που γράφει Aesthe, πάνω στην οδό Δεινοκράτους, στο νούμερο 99. Η Άννα έχει αποφασίσει για το νέο έτος να σταματήσει να τρώει τα νύχια της, η Ραφαέλα χρειάζεται μια καλή αποτρίχωση και η Πέρσα -η αφεντιά μου, δηλαδή- είπε να κάνει επιτέλους εκείνον τον καθαρισμό προσώπου που όλο ανέβαλλε.
Αφού καθίσουμε λιγάκι στον καναπέ της υποδοχής και ξεφυλλίσουμε περιοδικά, έρχονται οι καφέδες: αχνιστά καπουτσίνο! Μετά το χθεσινό ξενύχτι μας χρειαζόταν.
«Κορίτσια, ξεκινάμε;», ρωτά η Τάνια κι εμείς ρουφάμε μια ακόμα γουλιά και σηκωνόμαστε. Εκείνη την ώρα, χτυπάει το κινητό μου. Είναι από την εφημερίδα. Σωστά, είχαμε τηλεφωνικό ραντεβού! Πρέπει να μιλήσω, έχω ώρα ακόμη εγώ, άλλωστε το δικό μου ραντεβού είναι στη μία.
Η Τάνια χάνεται σε ένα από τα πίσω δωμάτια με τη Ραφαέλα και η Άννα έχει ήδη στρογγυλοκαθίσει για μανικιούρ με την Άννα-Μαρία.
Όταν κλείνω το τηλέφωνο κι αφού μου έχει ανατεθεί μια συνέντευξη που ανυπομονούσα από καιρό να κάνω, κάνω ντου στο μανικιούρ. Το μισό δεξί χεράκι της κολλητής μου είναι ήδη έτοιμο. Επέλεξε κόκκινο-πάντα κλασική η Άννα! Της πήγαινε, όμως, γάντι. Η Άννα-Μαρία βλέπει λίγο και τα δικά μου νύχια.
«Σου κράτησε περισσότερο αυτή τη φορά, ε; Όπως στα’ λεγα!», μου κάνει. Χαμογελώ. «Ναι», απαντάω, «αλλά τέλη της επόμενης εβδομάδας θα σου’ ρθω να κάνουμε γαλλικό. Έχω κάτι χρόνια να κάνω και ψήνομαι πολύ για κάποιο λόγο!»
Μα πότε πέρασε η ώρα; Έτοιμη η Ραφαέλα! «Λάμπω και φαίνεται!», μας λέει περιχαρής και ζητά ένα ποτήρι νερό. Οk, αυτή αποτριχώθηκε, τελείωσε. Τώρα, είναι η σειρά μου.
«Τάνια, θα πονέσω;», τη ρωτάω. «Μπρος στα κάλλη, τι είναι ο πόνος;!», μου λέει εκείνη περιπαικτικά. Εντάξει, δεν είμαι χαζή: μην έχοντας κάνει ποτέ πριν καθαρισμό και έχοντας λιπαρό δέρμα είναι λογικό η εξαγωγή όλου αυτού του σμήγματος να είναι λιγάκι… εχμ, περιπετειώδης.
«Ύστερα από μια δυο ημέρες, όμως, θα δεις διαφορά. Θα είναι το δέρμα φωτεινό κι απαλό!», πετάγεται η Άννα από το μανικιούρ που έκανε στο Aesthe τον πρώτο της καθαρισμό πριν από μερικούς μήνες και ξέρει.
Ξαπλώνω αναπαυτικά και η Τάνια με βάζει στον ατμό. Μισή ώρα. Απολαυστικό, ελάχιστα ενοχλητικό στην αρχή. Ύστερα, τα δύσκολα. Καθαρισμός. Μύτη, πηγούνι, μάγουλα, μέτωπο, παντού. Σε κάποια σημεία, πόνος τρελός. Σε άλλα, τίποτα. Αφού πέρασε κι αυτό, ήρθαν τα ωραία. Μάσκες! Βαθύς καθαρισμός και ενυδάτωση. Μετά κρεμούλες και μασάζ στο πρόσωπο και πίσω, στο λαιμό. Πέρασε μιάμιση ώρα και!
Οι φίλες μου τι κάνουν όλη αυτή την ώρα άραγε; Πίνουν δεύτερο καφέ και χαζεύουν τα προϊόντα που διατίθενται προς πώληση. Η Άννα έχει βάλει στο μάτι ένα βερνίκι της Mavala που σε σταματά, υποτίθεται, από το να τρως τα νύχια, ενώ η Ράφα φλερτάρει με μια κρέμα νυκτός της Thalgo. “Κι άλλα δώρα στον εαυτό μας, ρε κορίτσια;», τους λέω ειρωνικά.
«Καλά, τέλειωσες;», με ρωτά η Άννα, επιδεικνύοντας τα φρεσκοβαμμένα νύχια της.
«Ναι, αμέ!», της απαντώ.
«Μα, δεν είσαι καθόλου κόκκινη!», απορεί η Ραφαέλα. «Εγώ μια φορά που είχα κάνει καθαρισμό ήμουν κατακόκκινη για δυο μέρες!»
«Ρώτα κι εμάς που κάναμε καθαρισμό στα Aesthe! Καμία σχέση…», της λέει η Άννα.
Γελάμε όλες μαζί. Πότε καθόμασταν σε κοντινά θρανία, πότε αποφοιτήσαμε από τις σχολές μας, πότε το παίζουμε κυρίες και τρέχουμε για καλλωπισμούς στα ινστιτούτα. Γουστάρουμε που τα περνάμε όλα μαζί: καλοκαίρια, συναυλίες, χωρισμούς, ρεβεγιόν, διαβάσματα και μικρές στιγμές πολυτέλειας και απόλαυσης, όπως αυτή εδώ.
«Κορίτσια, ευχαριστούμε πολύ για την περιποίηση!», λέω και οι φίλες μου είναι στην υποδοχή για να πληρώσουν. Πάω κι εγώ. Κι αφού αυτές ψώνισαν τα δικά τους, είπα να ψωνίσω κι εγώ. Εγώ, όμως, ήθελα ένα συγκεκριμένο βιβλίο και, είπαμε, δεν θα μπορούσαμε να τα βρούμε και όλα στο Aesthe! Μας χάρισαν δειγματάκια από κρέμες για τα πόδια και μας έκαναν και καλύτερη τιμή μιας που είχαμε πάει παρέα.
Έφτασε, όμως, με αυτά και με αυτά, τρεις και τέταρτο η ώρα! «Κορίτσια, πάμε στην Πολιτεία;», τους λέω, κατεβαίνοντας το ασανσέρ. «Θέλω να πάρω ένα βιβλίο, μια βιογραφία που αφορά τη συνέντευξη που μου ανέθεσαν.»
Οι φίλες μου δε μου χαλάνε ποτέ χατήρι. Πηγαίνουμε με τα πόδια μέχρι το βιβλιοπωλείο μιλώντας στο δρόμο κυριολεκτικά για τα πάντα. Πάλι. Ακούραστες, παιδί μου!
«Μωρέ, δεν τσιμπάμε κάτι;», λέει ξαφνικά η Ραφέλα.
«Κατάλαβα, πάλι μέχρι το βράδυ θα τη βγάλουμε παρέα!», λέω εγώ και τσακώνω την Άννα να με κάνει Instagram Story με hashtag “new face, old friend”. Μπαίνει και η Ράφα στο πλάνο και κάνει γκριμάτσες.
Αυτές είμαστε… Και, ναι, ζούμε στην Αθήνα, περνάμε υπέροχα, προσπαθούμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας, μένοντας όμορφες μέσα κι έξω. Τι κι αν περάσαμε τα 25; Στην πραγματικότητα, πηγαίνουμε ακόμα στο δημοτικό και πολύ μας αρέσει.
