Ο Γιάννης κι ο Φετχί, από εχθροί έγιναν φίλοι και τώρα μάχονται μαζί για παγκόσμια ειρήνη

Γράφει η Μελίνα Αγγελάκη

Ένα τουφέκι του β΄παγκοσμίου πολέμου, στραμμένο σ’ ένα πολυβόλο. Δυο δάχτυλα στις σκανδάλες σ’ ετοιμότητα να σκορπίσουν θάνατο, να διεκδικήσουν επιβίωση. Μια ιστορία που στήνεται πάνω σε μια συνηθισμένη σκηνή των πεδίων μάχης.

Οι σφαίρες από το πολυβόλο βρίσκουν το κράνος του στρατιώτη της Εθνικής Φρουράς, Γιάννη Μαραθευτή και τον ρίχνουν στο έδαφος. Ο λοχαγός Φετχί Ακιτζί, πέτυχε το στόχο του, ολοκλήρωσε την αποστολή του κι έφυγε από το χωριό Λεύκα της Κύπρου, πιστεύοντας για 35 ολόκληρα χρόνια πως ο Γιάννης κείτονταν νεκρός στο έδαφος από το δικό του πυροβολισμό.

Μετά από 35 χρόνια φτάνει στα χέρια του μεταφρασμένο το βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους, όπου διαβάζει πως ο άνθρωπος που θεωρούσε νεκρό όλα αυτά τα χρόνια, είναι ζωντανός και μάλιστα έχει διηγηθεί την ιστορία του στον συγγραφέα.

Χωρίς να διστάσει λεπτό, φέροντας πάντοτε ένα μεγάλο βάρος για την τότε πράξη του, επικοινωνεί με τον Νεοκλέους και τον ενημερώνει πως είναι ο άνθρωπος που τραυμάτισε τον Γιάννη Μαραθευτή, ζητώντας του να τους φέρει σ’επαφή γιατί του όφειλε τουλάχιστον μια συγγνώμη.

Το 2009 οι δυο «εχθροί» συναντιούνται στην οδό Λήδρας που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο και διστακτικά χαιρετιούνται για πρώτη φορά. Ανταλλάσσουν πληροφορίες σχετικά με το συγκεκριμένο γεγονός, ανασκαλίζουν μνήμες και στα ρυτιδιασμένα τους πρόσωπα γεννιούνται συναισθήματα.

Ο τόπος που χωρίζει δυο λαούς, ήταν το σημείο που ένωσε δυο ανθρώπους με φιλία ζωής. Τον Τούρκο Φετχί και τον Ελληνοκύπριο Γιάννη. Λόγια συγγνώμης και συγχώρεσης και πράξεις ενότητας, έδεσαν από τότε αυτούς τους δυο ανθρώπους που έγιναν πολέμιοι της διχόνοιας και μαχητές της ειρήνης.

Ο Περικλέους έφερε στη δημοσιότητα την ιστορία των δύο φίλων μέσα από το ντοκιμαντέρ Μνήμες βασισμένο στο βιβλίο του «Αγνοηθέντες 1974». Οι οικογένειές τους κι οι ίδιοι θέλουν να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση. Συνεχώς επισκέπτονται πόλεις και χωριά και κυρίως σχολεία, όπου διηγούνται την ιστορία τους αγκαλιασμένοι.

Σίγουρα δεν ξεχνιέται η ιστορία, όμως συνεχίζει να γράφεται κι αυτοί οι δυο φίλοι προτιμούν η συνέχειά της να γραφτεί με γνώμονα την Ειρήνη και τη διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δίνοντας ένα τέλος στο Κυπριακό ζήτημα.

«Ο πόλεμος δε λύνει τα προβλήματα. Η μάνα είτε Τουρκάλα είναι είτε Ελληνίδα, το ίδιο θα θρηνήσει για το χαμό του παιδιού της» δηλώνει ο Γιάννης Μαραθευτής, έχοντας αγκαλιά τον αγαπημένο του φίλο Φετχί Ακιτζί.

Αυτό είναι αλήθεια, ο πόλεμος δεν είναι το τέλος μα η αρχή των προβλημάτων…

Δείτε στο βίντεο την ιστορία τους: