O Michael Crossland, παλεύει καθημερινά με τις πιθανότητες που τον θέλουν να χάνει τη μάχη με τη ζωή και δίνει μαθήματα ζωής σε όλους μας

Γράφει η Μελίνα Αγγελάκη

Κάποιοι λένε πως δεν πιστεύουν στα θαύματα. Κάποιοι απλώς παίζουν με τις πιθανότητες και τα ποσοστά αποτυχίας ή επιτυχίας, επίτευξης ή μη επίτευξης στόχων. Η περίπτωση όμως του Michael Crossland, αποδεικνύει πως θαύματα γίνονται και πως πολλές φορές η τύχη μας κι η πορεία μας καθορίζεται από το πόσο αισιόδοξα βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις.

Ο Michael γεννήθηκε με μια σπάνια μορφή καρκίνου και το ποσοστό θνησιμότητας ήταν 96%. Αυτό είπαν οι γιατροί στη μητέρα του, όταν της είπαν ότι πολύ σύντομα το μωρό της δε θα βρισκόταν στη ζωή.

Η μητέρα του όμως τους είπε πως θα κρατήσει αυτό το 4% για να ξυπνάει και να κοιμάται καθημερινά με την ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει και το μωρό της θα παραμείνει ζωντανό. Λίγες μέρες αφού γύρισαν σπίτι βρέθηκε ένας γιατρός που τους είπε πως υπάρχει ένα δοκιμαστικό φάρμακο για την περίπτωση του Michael το οποίο είχε δοκιμαστεί μόνο σε ζώα. Δεν μπορούσαν να ξέρουν αν θα βελτιώσει ή αν θα χειροτερέψει την περίπτωση του γιου τους.

Το φάρμακο χορηγήθηκε σε 25 παιδιά. Τον πρώτο μήνα 20 από τα παιδιά δυστυχώς πέθαναν και στις 90 ημέρες από την έναρξη της θεραπείας πέθανε και το 24^ο παιδί. Η μητέρα του Michael βλέποντας να φεύγουν από τη ζωή ένα ένα τα παιδιά ένιωθε αδύναμη κι ένοχη που επέτρεψε να χορηγηθεί το συγκεκριμένο φάρμακο στο παιδί της. Όμως μέσα της ήθελε κι ήλπιζε σ’ ένα θαύμα.

Και το θαύμα έγινε. Λίγες μέρες αργότερα έγιναν στο μικρό όλες οι εξετάσεις και σύμφωνα με τ’ αποτελέσματα μπορούσαν να πάνε σπίτι. Όμως ο γιατρός είπε πως δε θα μπορούσε ποτέ να έχει μια φυσιολογική ζωή ούτε να πάει σχολείο ή να έρχεται σ’ επαφή με κόσμο. Της ανακοίνωσαν μάλιστα ότι δεν ήταν σίγουρο αν θα έφτανε μέχρι της εφηβεία.

Η μητέρα του όμως ποτέ δεν τον σταμάτησε από το να ονειρευτεί, να επιδιώξει και να βιώσει όσα επιθυμούσε. Σε μια από τις πολλές επισκέψεις τους στο νοσοκομείο ο Michael της εξέφρασε την επιθυμία του να παίξει baseball. Η μητέρα του αντί να υπακούσει σε όσα της είπαν οι γιατροί, του αγόρασε τον κατάλληλο εξοπλισμό κι άρχισε να παίζει μαζί του.

Στα δώδεκα έπαθε την πρώτη καρδιακή προσβολή και φυσικά οι γιατροί ήταν αρνητικοί στο να κάνει οποιοδήποτε σπορ. Όμως η μητέρα του, του είπε να κάνει αυτό που επιθυμεί κι ονειρεύεται και να μην αφήσει κανέναν να του πει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να καταφέρει στη ζωή του.

Στα 17 του υπέγραψε συμβόλαιο με τους PHOENIX ARISONA κι ένιωθε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Δυστυχώς δεν κατάφερε να παίξει για πολύ καιρό γιατί στα 18 μετά από μια καρδιακή προσβολή οι γιατροί του απαγόρευσαν να ξαναμπεί στα γήπεδα. Έπαθε κατάθλιψη κι ένιωθε δυστυχισμένος κι αποτυχημένος. Όμως η μητέρα του πάντοτε εκεί να του λέει πως όλα θα γίνουν και πως δεν πρέπει να σταματάει να προσπαθεί.

Έπιασε δουλειά στην τράπεζα κι όταν ο γενικός διευθυντής τον ρώτησε πώς περιμένει να δει τον εαυτό του σε πέντε χρόνια, ο Michael του απάντησε πως θα έχει τη δική του θέση στην εταιρεία. Φυσικά ο διευθυντής τον αγριοκοίταξε άλλα όταν λίγο καιρό αργότερα τα λόγια του έγιναν πραγματικότητα, κατάλαβε πως οι στόχοι και τα όνειρα θέλουν τόλμη και θράσος.

Ο Michael έγινε από τους πιο επιτυχημένους άντρες στα 23 του με προσωπικό 600 άτομα κι έχοντας υπό την επίβλεψη του τράπεζες σε όλο τον κόσμο. Δεν σταμάτησε να προσπαθεί και να ονειρεύεται κι ας τον θεωρούσαν ετοιμοθάνατο από τότε που γεννήθηκε.

Αφανής κι εμφανής ηρωίδα σε όλη την πορεία της ζωής του, υπήρξε η μητέρα του, στην οποία όπως δηλώνει ο ίδιος όπου βρεθεί κι όπου σταθεί δε θα μπορέσει ποτέ να της ανταποδώσει όσα έχει κάνει για εκείνον.

Της χάρισε ένα υπέροχο σπίτι και μια ζωή ονειρεμένη. Δυστυχώς όμως η τελευταία διάγνωση των γιατρών για την υγεία του δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντική. Κάτι που φαίνεται να μην αποθαρρύνει τον Crossland. Ίσα ίσα τον κάνει ακόμη πιο μαχητικό κι έχοντας λύσει το οικονομικό πρόβλημα στη ζωή του μετά από πολύ προσπάθεια και δουλειά, γυρίζει σε όλο τον κόσμο, δίνοντας διαλέξεις και βοηθώντας όπως κι όσο μπορεί παιδιά που πάσχουν από ανίατες ασθένειες. Είναι ευαισθητοποιημένος πολύ σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιδιά και τους νέους. Προσπαθεί να τους βοηθήσει να βρουν κίνητρο και ν’ αγαπήσουν τη ζωή.

Όλα όσα έγινε τα οφείλει όπως λέει ο ίδιος στην πίστη και στην ελπίδα της μητέρας του, να βλέπει το ποτήρι πάντοτε μισογεμάτο. Στα 7 και στα 12 είχε κρυφακούσει όσα της είπαν οι γιατροί, μα όταν ο ίδιος τη ρώτησε να του πει τι της είπαν, εκείνη απλώς του απάντησε χαμογελώντας «Μου είπαν πως όλα θα πάνε μια χαρά». 

Ακόμη κι όταν όλα δείχνουν πως τίποτε καλό δε συμβαίνει, αφήστε αυτή τη φωνή μέσα σας να υπερισχύσει, που λέει πως όλα θα πάνε καλά και τα θαύματα γίνονται κι ίσως τελικά τότε όλα να πάρουν καλύτερη τροπή.

Κάθε μέρα του Michael στη ζωή, είναι η απόδειξη πως θαύματα συνεχίζουν να γίνονται…