Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη

Ας μιλήσουμε για ηδονή, για απόλαυση, για κάβλα.  Δεν έχει σημασία με ποιο όνομα την αποκαλείς. Σημασία έχει να τη συναντάς, να υπάρχει στη ζωή σου. Να έχεις βιώσει τόσο έντονα τη «γεύση» της που ακόμη κι αν είσαι «πεινασμένος» να μη σε χορταίνει άλλη γεύση εκτός από τη δική της. Ν’ αντέχεις άλλη μια μέρα «στην πείνα» αν είναι να γευθείς το αγαπημένο σου φαγητό. «Μα αν πεινάς, θα φας ό,τι βρίσκεται στο ψυγείο ή ακόμη κι έξω από αυτό»  θα μου πεις. Ναι, αλλά θα ξέρεις πως μπον φιλέ δεν έφαγες!

Τι αποτελεί ηδονή για σένα; Είναι υπόθεση λίγων λεπτών ή ανάγκη αιώνια; Προτεραιότητα έχει ο νους ή το σώμα; Είναι ερωτήσεις που κάνω συχνά στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι γιατί έχω παρατηρήσει πως καβλώνω όλο και λιγότερο. Να φταίω εγώ; Να φταίνε οι «απέναντι» που δεν βρίσκουν τους τρόπους ή «η φαντασία μας τα φταίει» κι όλα καλά, αφού βρήκαμε στη λέξη «προσδοκίες» να ρίχνουμε το φταίξιμο για όλα;

Οι προσδοκίες μας κι η φαντασία μας δεν είναι πράγματα που μας ορίζουν;  Κάτι που οραματιστήκαμε πως υπήρχε, δεν ήταν η αρχή για να γίνουν πραγματικότητα τόσα χειροπιαστά πια πράγματα στη ζωή όλων;  Είναι κακό λοιπόν να ελπίζεις πως η ηδονή θα σε συναντήσει μια μέρα και θα έχει ακριβώς την εικόνα που θέλεις; Αυτόν τον πόθο τον συνεχή που τελειωμό δεν έχει και που μπορεί να βγάλει ψεύτη κάθε επιστήμονα που δίνει στο συναίσθημα και στην επιθυμία ημερομηνία λήξης αφού όπως συχνά μας υπενθυμίζουν «θα μας τελειώσει μια μέρα».

«Θα μας τελειώσει»  ό,τι πήγαμε και στριμώξαμε σε ανώτερες έννοιες, ενώ δε θα έπρεπε καν  να το τοποθετήσουμε εκεί. Ό,τι βαπτίσαμε «έρωτα» ή «αγάπη» ενώ ήταν  μια περιστασιακή σεξουαλική επιθυμία. Τα κορμιά πέφτουν εύκολα σ’ ένα κρεβάτι κι εξίσου εύκολα σηκώνονται από αυτό και τραβάνε το δρόμο τους. Αν αυτό το βαπτίσαμε «ηδονή» μας κλαίω…

Πες τη λέξη ηδονή και τη λέξη κάβλα δυνατά. Γεμίζουν το στόμα τα γράμματα, ο ήχος τους, οι σκέψεις που φέρνουν. Ποιο είναι το πρώτο άτομο που σου ήρθε στο μυαλό; Ποια είναι η πρώτη σκέψη που έκανες για εκείνο; Η δεύτερη; Ξέρω, έκανες πολλές. Έκανες πολλές γιατί μ’ εκείνον θες να τα κάνεις όλα! Θα ήθελες να ζούσανε τα κορμιά σας για πάντα σ’ ένα κρεβάτι, αν ήταν να μαγείρευες για ένα και μόνο άτομο θα ήθελες να ήταν για εκείνον κι αν  έπρεπε ν’ ακούς μία και μόνο φωνή, θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη η δική του.

Αυτό δε στο ξυπνά κάποιος που απλά και μόνο πηδήχτηκες μαζί του καλά. Ένα σωρό σεξουαλικοί άνθρωποι εκεί έξω. Ερωτικοί όμως πόσοι; Για εμάς που καβλώνουμε με περισσότερα από ένα «θέλω να έρθω σπίτι σου απόψε» (για την αλήθεια ποτέ δεν καβλώσαμε με αυτό) τα πράγματα στον έρωτα είναι δύσκολα.

Θέλουμε εγκέφαλους που ν’ αγγίζουν τους δικούς μας και να μας  χαρίζουν ηδονή πριν καν έρθει ακόμη το χάδι στο κορμί μας. Αν επιθυμούμε μαζί τους να κάνουμε τα πάντα, τα πάντα θα είναι απόλαυση. Το σεξ, η κουβέντα, η συνύπαρξη, ακόμη κι οι τσακωμοί. Έχεις τσακωθεί ποτέ με άνθρωπο που νοιάζεσαι; Το βιώνεις κι αυτό τόσο έντονα! Τόσο όσο θα ήθελες να βιώνεις κάθε συναίσθημα στη ζωή σου.

Η ηδονή δεν έρχεται από το άγγιγμα, αλλά από αυτόν που σε αγγίζει. Όποιος την έχει νιώσει, ξέρει καλά πως  το σεξ χωρίς συναίσθημα δε θα πλησιάσει ποτέ εκείνο που έκανες με κάποιον που αγάπησες, πως μια σχέση χωρίς ισχυρούς εγκεφαλικούς δεσμούς μεταξύ σας θα ‘ναι πάντοτε λιγότερο σημαντική από εκείνη που το πέτυχε και πως αν δεν έχεις νιώσει να σου λείπει ο άλλος αμέσως με το που φεύγει από το δωμάτιο, μάλλον δε θα σου λείψει ποτέ.

Λένε πως είναι παράλογο να θες να βιώσεις ταυτόχρονα το θαυμασμό, τη φιλία, τον έρωτα και την αγάπη μ’ ένα πρόσωπο. Όσοι το λένε καβλώνουν και συμβιβάζονται με τα ελάχιστα. Για εμάς αυτά είναι τα βασικά που θέλουμε να υπάρχουν για να πούμε πως η ηδονή μας επισκέφθηκε και πως αυτή είναι μια καλή αρχή για να θέλουμε κάποιον πλάι μας..