Γράφει η Λυδία Βήτα

Ξυπνάς το πρωί στο ζεστό κρεβάτι σου. Ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς  το ταβάνι.
Κουνιέσαι λίγο κι αλλάζεις  πλευρό γιατί έχεις την πολυτέλεια να χουζουρέψεις.
Μετά από πέντε λεπτά χτυπά το ξυπνητήρι σου. Πατάς το snooze, ξανά αλλάζεις  πλευρό και συνεχίζεις να χουζουρεύεις. Ακόμη μεγαλύτερη πολυτέλεια.

Το τελευταίο ξυπνητήρι χτυπά κι εσύ αυθόρμητα σηκώνεσαι από την στάση του ύπνου. Αργά αλλά σταθερά τοποθετείς τα πόδια σου στο πάτωμα. Δεν είσαι έτοιμος να κάνεις το πρώτο βήμα για να κατευθυνθείς προς τα μέσα δωμάτια οπότε για λίγα λεπτά στέκεσαι σε ορθή γωνία στο κρεβάτι σου με τα πόδια στο πάτωμα.

Λίγα δεύτερα μετά, βρίσκεις το «κουράγιο» και πατάς και στα δύο πόδια. Σηκώνεσαι όρθιος. Είσαι τυχερός. Πολύ. Απλά δεν το αντιλαμβάνεσαι γιατί έχεις δεδομένο το γεγονός ότι αυτή είναι η καθημερινότητά σου. Μικρή, γλυκιά καθημερινότητα που πολλές φορές σε πνίγει.

Μόνο όταν φύγει κάποιος δικός σου άνθρωπος από την ζωή αντιλαμβάνεσαι πως τα μικρά πράγματα είναι αυτά που έχουν σημασία. Μόνο όταν φτάνει κάποιος δικός σου άνθρωπος προς το τέλος του, εκτιμάς την πολυτέλεια που έχεις να πατήσεις snooze στο ξυπνητήρι.

Όταν ο χρόνος τρέχει, εσύ διαλέγεις το snooze.

Έχω πει αρκετές φορές σε πολλά άρθρα που έχω γράψει κατά καιρούς  πόσο όμορφο πράγμα είναι να εκτιμάς τις στιγμές σου. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε δεδομένο ότι θα ξυπνήσουμε την επόμενη ημέρα και θα κάνουμε πράγματα. Έχουμε δεδομένο ότι το πρωινό ξύπνημα για την δουλειά είναι αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι θα εύχονταν να είναι στην θέση σου επειδή δεν έχουν δουλειά; Πολλοί.

Δεδομένο πως μπορείς να πατήσεις τα πόδια σου και να σηκωθείς από το κρεβάτι. Δεδομένο ότι έχεις καφετιέρα να φτιάξεις καφέ. Δεδομένο ότι έχεις νερό να πλυθείς, να πιεις και να ετοιμάσεις φαγητό με αυτό. Ύστερα να πλύνεις τα άπλυτα πιάτα και να το χρησιμοποιήσεις για να σφουγγαρίσεις το πάτωμα.

Πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε νερό για περίπου 15 ημέρες. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε στα μαγαζιά ν’ αγοράσει δεκάδες φιάλες νερού για να μην ξεμείνει. Αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολα αλλάζουν τα δεδομένα και γίνονται απαραίτητα ε;

Δεδομένο πως η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι μια ζωή δίπλα σου. Οπότε μπορείς να τους πεις «ευχαριστώ» αύριο. Μπορείς να πεις στους ανθρώπους σου «σε εκτιμώ και σε αγαπώ πολύ» αύριο. Αύριο. Είχα διαβάσει κάποτε ένα απόφθεγμα που το αγάπησα αμέσως: «Όλοι οι άνθρωποι περιμένουν κάτι που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Το αύριο. Γιατί όταν ξημερώσει, είναι ήδη σήμερα». Σήμερα είναι όλα. Για σήμερα είναι τα πάντα. Το ξεχνάς αυτό εσύ και οι δεδομένοι σου πλανήτες.

Είναι δεδομένο για εσένα να έχεις αναμνήσεις και συναισθήματα που ίσως να ήθελες να διαγράψεις. Δεδομένο πως οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν δεν έχουν πληγωθεί ποτέ. Εγώ θα έλεγα πως είναι απαραίτητο να γνωρίζεις πως όλοι οι άνθρωποι έχουν πληγωθεί. Ν’ αντιλαμβάνεσαι πως το μόνο δεδομένο που έχεις είναι η στιγμή που βιώνεις. Η κάθε σου αναπνοή είναι τόσο σημαντική όσο η επόμενη κι ο κάθε στόχος που βάζεις λειτουργεί για το επόμενο λεπτό.

Καριέρα, φίλοι, οικογένεια και παιδιά δε θα είναι τίποτε αν μέσα στα επόμενα λεπτά σταματήσει η αναπνοή σου να υφίσταται. Έχω ξεχάσει πως είναι να ζω για το τώρα μου και τις στιγμές μου.

Θα σου έλεγα ψέματα πως είναι κάτι που το κάνω πάντα. Προσπαθώ όμως συχνά, να θυμίζω στον εαυτό μου πόσο όμορφο είναι να εκτιμώ τον ήλιο που λούζει το πρόσωπό μου. Το γέλιο της φίλης μου και το φιλί του εραστή μου. Προσπαθώ όσο μπορώ περισσότερο να λέω «ευχαριστώ», «σε αγαπώ», «σε εκτιμώ» και «σε θαυμάζω» γιατί τα λόγια μένουν τελικά.

Τα δεδομένα είναι απλά καθημερινά πράγματα.  Το ξυπνητήρι, η όραση, η ακοή, η υφή και η γεύση. Το νερό, το συναίσθημα και το χάδι.

Δεδομένα είναι μόνο αυτά που σου παρέχουν οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας. Όλα τα άλλα είναι στιγμές που περνούν και δε γυρίζουν πίσω.