Γράφει η Έφη Φωτεινού
Η ηθοποιός Ελισάβετ Μουτάφη είναι αναμφίβολα μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και τον πρώτο της ρόλο τον έπαιξε το 1997, ούσα τελειόφοιτη, στην Επίδαυρο. Έκτοτε, έχει πρωταγωνιστήσει με μεγάλη επιτυχία σε τηλεόραση, θέατρο και κινηματογράφο.
Φέτος, τη βρίσκουμε κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στο θέατρο Ήβη, όπου μαζί με ένα «δυνατό» καστ, παίζει στο αστυνομικό θρίλερ των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα «Το παιχνίδι του Δολοφόνου».
Στο έργο, του οποίου το στιλ βαδίζει στα χνάρια της Άγκαθα Κρίστι, υποδύεται την αδερφή του θύματος κι είναι μαζί με τους άλλους έξι, επί σκηνής ύποπτη για το φόνο. Αγωνία κι ένταση κυριαρχούν μέχρι το τελευταίο λεπτό με τους θεατές να προσπαθούν να μαντέψουν τον ένοχο που αποκαλύπτεται στο τέλος του έργου.
Η Ελισσάβετ Μουτάφη μας επιτρέπει να τη γνωρίσουμε καλύτερα, αποκαλύπτοντας κάποιες πτυχές της προσωπικότητάς της στο e-motions.gr Επιλέγοντας είκοσι ρήματα από τα πενήντα που της προτείναμε, μας αποκαλύπτει αντίστοιχα είκοσι συναισθήματά της. Ας μάθουμε λοιπόν, τι θαυμάζει η αγαπημένη μας ηθοποιός, τι την εμπνέει, με τι οργίζεται και πολλά άλλα, στη συνέλεξη που ακολουθεί!
Απολαμβάνω τις στιγμές που μου χαρίζει η ζωή γιατί κάθε στιγμή είναι δώρο.
Γοητεύομαι από τους ανθρώπους που δεν προσπαθούν να γοητεύσουν.
Ακούω, πάντα, για να κατακτήσω το δικαίωμα να με ακούσουν όταν έχω να πω κάτι.
Συγχωρώ αλλά θυμάμαι πάντα γιατί το έκανα.
Θαυμάζω ό,τι με κάνει να αισθάνομαι.
Έλκομαι από τους ανθρώπους που ακολουθούν τον δύσκολο δρόμο των αρχών και των ιδεών τους.
Ελπίζω στην κοινωνία που θα απεγκλωβιστεί από τη μιζέρια και τις ιδεοληψίες της.
Φοβάμαι τη στιγμή που δε θα μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω τους φόβους μου.
Εμπνέομαι από το φως που εκπέμπεται ακόμη και στις πιο σκοτεινές πτυχές της ζωής.
Αμφιβάλλω, όχι για να διαφωνήσω, αλλά για να μπορώ να μαθαίνω, να διδάσκομαι.
Πληγώνομαι συλλέγοντας εμπειρίες κι ανακαλύπτοντας τρόπους να επουλώνω τις πληγές μου.
Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που επιβάλλουν αυτό που δεν μπορούν να αντέξουν.
Απογοητεύομαι μόνο από τον εαυτό μου όταν του επιτρέπω να μετανιώνει.
Προβληματίζομαι για όσα συμβαίνουν γύρω μας αλλά κυρίως για την αδυναμία μας να τα αντιμετωπίσουμε.
Πονάω για το μέλλον που πρέπει και δε θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.
Οργίζομαι με την πρόθεση κάποιου να κάνει λάθος κι όχι με το λάθος.
Νοσταλγώ μουσικές, αρώματα και καταστάσεις γιατί μου δημιουργούν την επιθυμία να τις ξαναζήσω.
Χαίρομαι για πολλά μικρά, καθημερινά, γιατί τελικά αυτά είναι τα μεγάλα.
Μπερδεύομαι από κάτι που τίθεται ως αξίωμα και δεν μπορώ να αμφιβάλλω γι’ αυτό.
Επιβιώνω γιατί θέλω, όχι γιατί μπορώ.
