Γράφει η Αλεξάνδρα Κωνσταντίνου
Σας έχει τύχει ποτέ ν’ ακούσετε μια φράση ή ν’ αντικρίσετε μια εικόνα που θα σας εντυπωσιάσει τόσο, ώστε να χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη σας; Κάπως έτσι κι εμένα ένα σούρουπο στη Νέα Υόρκη, η ζωή μ’ έφερε μπροστά σ’ ένα γκράφιτι και τον δημιουργό του, ένα νεαρό αγόρι. Μέσα σε λίγα λεπτά, πλήθος τουριστών και μη, είχαν μαζευτεί για να θαυμάσουν το έργο του.
«To be trusted is a greater compliment than to be loved» ( μτφρ. Το να σε εμπιστεύονται είναι σημαντικότερο από το να σε αγαπούν) ήταν τα λόγια που σχηματίστηκαν. Ποια εμπειρία άραγε να τον οδήγησε στο να εκφράσει δημόσια αυτή του τη σκέψη, αναρωτήθηκε ένα αγόρι μέσα στο πλήθος. Μια άλλη κοπέλα έσπευσε ν’ αμφισβητήσει τα λόγια αυτά, διαβεβαιώνοντας τη διπλανή της ότι μόνο εκείνες οι δύο -τρεις στη γλώσσα της- χιλιοειπωμένες λεξούλες αποτελούν τη μεγαλύτερη ένδειξη αγάπης.
Η άποψή μου αμοιβαία με την άγνωστη κοπέλα. Είναι ο αθεράπευτος ρομαντισμός των 20, βλέπετε. Σήμερα, όμως, στο κατώφλι των πρώτων -άντα, βρίσκομαι απόλυτα εναρμονισμένη με τα λόγια που ζωγράφισε ο νεαρός εκείνο το χειμωνιάτικο δειλινό. Διότι, όταν εμπιστεύεσαι κάποιον πάει να πει ότι την ίδια στιγμή τον αγαπάς. Ωστόσο, δεν ισχύει απαραίτητα το αντίστροφο. Λέμε ότι αγαπάμε και πιστεύουμε σε μια ανώτερη δύναμη, αλλά είμαστε διαρκώς φοβισμένοι. Λέμε ότι αγαπάμε τον διπλανό μας, αλλά με την πρώτη παρεξήγηση νιώθουμε προδομένοι κι αποξενωνόμαστε. Λέμε ότι αγαπάμε τον εαυτό μας, αλλά συνεχώς υποτιμούμε τις ικανότητες και τις δυνάμεις μας. Πού είναι η εμπιστοσύνη μας στις πιο πάνω περιπτώσεις;
Στο σημερινό άρθρο, θα επικεντρωθώ στην εμπιστοσύνη που πρέπει να επενδύσουμε τόσο προς το Θείο ή τη ζωή, αν πιστεύουμε στη δύναμή τους, όσο και προς τον εαυτό μας, μιας κι αποτελούν τα πιο τρανταχτά παραδείγματα έλλειψης εμπιστοσύνης. Αναρίθμητοι οι λόγοι γι’ αυτή την έλλειψη: αμφιβολία, φόβος, ανασφάλεια, ενοχή, άγχος, δυσπιστία, είναι μόνο μερικοί απ’ αυτούς. Αναμφίβολα, πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουμε αυτά τα συναισθήματα λες κι είναι οι μεγαλύτεροι μας εχθροί. Ωστόσο, όπως όλα τα συναισθήματα, είναι κι αυτά απαραίτητα για τη φυσιολογική μας λειτουργία και μάλιστα πολλές φορές μας γλυτώνουν από πολλές δυσάρεστες καταστάσεις . Γι’ αυτό υπάρχουν, άλλωστε…
Τι γίνεται όμως όταν νιώθουμε ότι αυτά τα συναισθήματα μας «πνίγουν» και δεν αφήνουν χώρο στα ευχάριστα συναισθήματα; Η λύση βρίσκεται σε μία και μόνο λέξη: εμπιστοσύνη. Αλήθεια, πόσοι από εμάς την ίδια στιγμή που προσευχόμαστε μέσα μας διχαζόμαστε και δεν πιστεύουμε ότι η ευχή μας θα πραγματοποιηθεί; Πόσοι ζούμε την κάθε μας μέρα με τη σκέψη μιας επικείμενης απειλής; Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το πώς αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας. Διαρκώς τον αμφισβητούμε, τον τιμωρούμε, τον κατακρίνουμε, δημιουργώντας, έτσι, μια αφόρητη αίσθηση άγχους, ενοχής κι υποτίμησης γύρω απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όλες αυτές οι δυσάρεστες κι ανώφελες σκέψεις θα είχαν αποφευχθεί σε μεγάλο βαθμό, αν διαλέγαμε ν’ ακολουθήσουμε το μονοπάτι της εμπιστοσύνης. Συνεπώς, η εμπιστοσύνη φαίνεται να είναι ένα συναίσθημα στο οποίο επενδύουμε λιγότερο, και τότε είναι που παρόμοιες δυσλειτουργικές καταστάσεις με τις παραπάνω βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Αν, ωστόσο, καλλιεργήσουμε μέσα μας το αίσθημα της εμπιστοσύνης, τότε και μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε αληθινά.
Κλείνοντας, μπορώ να πω με σιγουριά ότι μπορεί πλέον να μη συμμερίζομαι τη γνώμη εκείνης της κοπέλας, ωστόσο δύο είναι και πάλι οι λεξούλες που για εμένα όχι μόνο αποτελούν τη σπουδαιότερη και πιο ουσιαστική ένδειξη αγάπης, αλλά συνάμα έχουν τη δύναμη να μας απελευθερώσουν απ’ τα δεσμά του φόβου και της δυστυχίας: Σε εμπιστεύομαι!