Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Όλοι οι άνθρωποι αγαπούν κάτι. Πράγματα, ανθρώπους, μέρη, συνήθειες. Κι αυτό, λένε, είναι κάτι που μας κάνει να μοιάζουμε. Ή να διαφέρουμε…
Τα πράγματα που αγαπάμε είναι εκείνα που μας ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους και που μας κάνουν τόσο μοναδικούς απέναντι σε όλους. Όσα αγαπώ είμαι εγώ κι ο κόσμος μου κι όσα με αγαπάνε, δημιουργούν τον κόσμο που αντικρίζω απέναντί μου.
Εσύ; Τι αγαπάς; Πολύ θα ήθελα να μάθω…
Να δω αν μοιάζουμε, αν προσέχουμε τις ίδιες λεπτομέρειες ή αν καρφάκι δεν σου καίγεται για τις λεπτομέρειες παρά μόνο για το «ψητό» της υπόθεσης. Αν λατρεύεις να με διαβάζεις, αν με διαβάζεις μόνο για να δεις «μέχρι πού μπορεί αυτό να συνεχιστεί» ή αν δε με διαβάζεις καθόλου. Αν θες να μάθεις για μένα και τον άλλον περισσότερα ή αν θες να συναντήσεις στις λέξεις μου εσένα για να ταυτιστείς.
Όλα, θέλω να τα ξέρω όλα! Γιατί αγαπώ να μαθαίνω όσα αγαπάς, μα περισσότερο αγαπώ να μοιράζομαι όσα αγαπώ εγώ…
Αγαπώ όσους γράφουν. Όσους βάζουν λίγο ή πολύ από την ψυχούλα τους σε λέξεις και γεμίζουν με αυτές τετράδια, υπολογιστές και κρυφά ημερολόγια. Μου αρέσουν όσοι τα μοιράζονται με όλους, αλλά κι εκείνοι που τα μοιράζονται με λίγους. Αρκεί που τα μοιράζονται.
Αγαπώ τα ταλαιπωρημένα βιβλία. Αυτά που τσαλακώθηκαν μπαίνοντας σε τσάντες, που τα πήρες μαζί σου στο μετρό, στο αυτοκίνητο, σε ταξίδια, που τα έχεις γεμίσει με σημειώσεις. Που τα δάνεισες με χαρά, αλλά που ποτέ δεν τα ξέχασες. Που έχουν ποτίσει από τα δάκρυά σου ή που έχεις κλείσει στις σελίδες τους τα ωραιότερά σου χαμόγελα. Αγαπώ την όρεξή σου να διαβάζεις…
Αγαπώ όσους χειρίζονται σωστά την ελληνική γλώσσα. Όσους με ξαφνιάζουν όμορφα με λέξεις που δε συναντώ συχνά στις καθημερινές μου συζητήσεις και που οι κουβέντες μας με κάνουν λίγο πιο έξυπνη, λίγο πιο σοφή, λίγο πιο ευτυχισμένη που συμμετέχω σε αυτές.
Αγαπώ τα λάθη, αλλά όχι όλα. Μόνο εκείνα που κάνεις από ενδιαφέρον, από αγάπη, από απροσεξία, από κούραση, ακόμη και δειλία. Ποτέ εκείνα που κάνεις από ξεροκεφαλιά κι εγωισμό.
Αγαπώ τα χειροποίητα δώρα. Εκείνα που αποδεικνύουν πως με βλέπεις ιδιαίτερη και πως αφιέρωσες χρόνο για να δημιουργήσεις κάτι αποκλειστικά για μένα. Αγαπώ το γεμάτο προσμονή βλέμμα σου που περιμένει να δει την αντίδρασή μου όταν το ανοίγω. Και σου ορκίζομαι πως αγαπώ τις ευχετήριες κάρτες που μου γράφεις, περισσότερο κι από το ίδιο το δώρο.
Αγαπώ τα κεριά. Όλα! Εκείνα που φέγγουν στο σκοτάδι, εκείνα που αργοσβήνουν, εκείνα που ξεχάστηκαν αναμμένα, ακόμη κι εκείνα που καίνε ασίγαστα για όσους «έφυγαν».
Αγαπώ τις όμορφες βεράντες. Τις μικρές αυτές οάσεις μες στην πόλη που με κάνουν να «ταξιδεύω» σε μέρη εξωτικά.
Αγαπώ όσους με κάνουν να γελώ. Όσους με θέλουν χαρούμενη και κάνουν τα πάντα για να είμαι. Όσους γελάσαμε με την ψυχή μας με καταστάσεις για γέλια αλλά κι όσους γελάσαμε διπλά σε καταστάσεις για κλάματα.
Αγαπώ την αμηχανία στα βλέμματα, στα αγγίγματα, στις λέξεις που ξεστομίζεις. Στο τηλεφώνημα που μου έκανες με μια αφορμή που δεν έπεισε κανέναν, αλλά που έγινε από την ανάγκη σου να με ακούσεις. Αγαπώ που δεν το παραδέχεσαι ούτε σ’ εσένα τον ίδιο. Που επιμένεις, που αντιστέκεσαι…
Αγαπώ στίχους ποιημάτων, τραγουδιών, ακόμη κι εκείνους που δειλά σημειώνεις στο γραφείο σου. Εκείνους που δεν είσαι σίγουρος αν θα άρεσαν σε κανέναν, αλλά σ’ εμένα θ’ αρέσουν να το ξέρεις. Όποιοι κι αν είναι! Θα ήθελα να είμαι ο Αντώνης Απέργης, η Λίνα Νικολακοπούλου, ακόμη κι ο Πόλυς Κυριάκου για να είχα γράψει το «θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω».
Αγαπώ πως ακούγεται η φράση «μου λείπεις» από τα χείλη των ανθρώπων. Αυτή η απελπισία στην χροιά της κομπιασμένης φωνής μας, που θα φύγει μόνο αν αυτός που επιθυμούμε επιστρέψει για να μας χαρίσει ακόμη περισσότερες στιγμές μαζί του.
Αγαπώ να μαγειρεύω για τους άλλους, ποτέ για μένα. Να φροντίζω και να περιποιούμαι. Έχω ανάγκη να υπάρχουν άνθρωποι που να τους νοιάζομαι, που να θέλω να τους φροντίσω.
Αγαπώ τις γεμάτες από ερωτική διάθεση στιγμές. Κι αγαπώ που διαφέρουν για όλους μας. Που άλλος βρίσκει ερωτική εικόνα το δάγκωμα του μολυβιού στα χείλη κι εγώ που βρίσκω ερωτική την εικόνα του να σε βλέπω να ντύνεσαι και να ετοιμάζεσαι για τη δουλειά μπροστά στον καθρέπτη.
Αγαπώ τους καθαρούς χώρους αλλά και το χάος που επικρατεί στους χώρους γεμάτους από δημιουργικότητα. Τα ανάκατα γραφεία ανήκουν σε αξιόλογα και «τακτοποιημένα» μυαλά!
Αγαπώ τις παιδικές ερωτήσεις κι απορίες. Εκείνες που απαντώ εύκολα και γελώ μαζί τους, εκείνες που απαντώ δύσκολα και με φέρνουν σε αμηχανία, ακόμη κι εκείνες που απάντηση δεν βρίσκω να τους δώσω.
Αγαπώ τα όμορφα παπούτσια, τα φρεσκολουσμένα μαλλιά, τα σώματα που μοσχοβολάνε καθαριότητα και τις πεσμένες τιράντες από τις μπλούζες και τα φορέματα.
Αγαπώ η κανέλα στον καφέ μου να καλύπτει τη μυρωδιά από το γάλα κι αγαπώ το πιπέρι να μπαίνει σε κάθε φαγητό.
Αγαπώ τα γούρια σου, τ’ αγαπημένα σου ρούχα που επιμένεις να φοράς ξανά και ξανά, τον καναπέ που πάλιωσε και δε θες ν’ αποχωριστείς, τη γρατζουνιά στο τραπέζι και κάθε σημάδι στο κορμί σου.
Αγαπώ όσους δεν καταναλώνουν τα συναισθήματα γρήγορα, που απολαμβάνουν τις στιγμές και που δίνουν τον χρόνο που ο άλλος χρειάζεται για να πράξει οτιδήποτε. Αγαπώ κι όσους βιάζονται αυτό το οτιδήποτε να εκδηλωθεί άμεσα αλλά κατανοούν το γιατί δε συμβαίνει. Και δεν αφήνουν ποτέ την αμφιβολία του άλλου να εμποδίσει τα δικά τους συναισθήματα.
Αγαπώ την αμφισβήτηση και την αντίδραση. Αμφισβητώ τα πάντα και τους πάντες. Αν δε με πείθεις, δε σε αποδέχομαι. Πατάσσω στερεότυπα κι αμφισβητώ όσα οι άλλοι δεν αμφισβητούν εύκολα. Τις συμβουλές γιατρών, τα λόγια διάσημων συγγραφέων, το ενδιαφέρον των οικείων, την αγάπη όλων. Αν δεν τη νιώθω πώς στα κομμάτια είναι αγάπη, πες μου…
Αγαπώ την Άνοιξη, τις μεγάλες βλεφαρίδες, τη δαντέλα στα εσώρουχα, τα ξύλινα μικρά κουτιά και τη γωνιά με τα βιβλία σε κάθε σπίτι. Τα σημειωματάρια, τον υπολογιστή μου κι όσα βρίσκονται αποθηκευμένα μέσα σε αυτόν.
Την Κωνσταντινούπολη, το Παρίσι και τις αγκαλιές πλάι στην θάλασσα. Τις συζητήσεις με μυαλά που τα γοητεύει η ουσία, τους ανθρώπους που επιβάλλονται στους εαυτούς τους κι όσους δεν ξεπούλησαν ποτέ την ηθική τους.
Αγαπώ να μοιράζομαι μαζί σου ό,τι αγαπώ, αλλά όχι όσους αγαπώ.
Κι αγαπώ που σου γράφω για όλα τ’ άλλα εκτός από εκείνους. Αγαπώ που οι λέξεις μοιάζουν φτωχές για να ορίσουν την αγάπη μου κι έτσι δε θα μάθεις ποτέ γι’ αυτούς…
