Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη

Η Γεωργία Δρακάκη είναι μόλις 25 χρονών, αλλά διαβάζοντας το βιογραφικό της θα ορκιζόσουν πως στα 25 της δε θα μπορούσε να είχε καταφέρει τόσα πολλά. Εκείνη όμως βρίσκεται εδώ να μας το αποδεικνύει και πανέτοιμη για να κατακτήσει ακόμη περισσότερα!

Σπουδάζει Νομική αλλά γεννήθηκε δημοσιογράφος.  Πώς αλλιώς να εξηγήσεις αυτή της τη διάθεση για έρευνα στο καθετί. Λατρεύει να γνωρίζει, να μαθαίνει, να εξετάζει. «Ερευνά» ανθρώπους, πόλεις, κουλτούρες. Μιλά αγγλικά, γαλλικά κι ισπανικά γιατί οι λέξεις όσο καλά κι αν τις χειρίζεται, δεν της φτάνουν. Ίσως γι’ αυτό λατρεύει και το άγγιγμα.  Αν τη γνωρίσεις δε γίνεται να μη σ’ αγγίξει, δε γίνεται να μη σε ρωτήσει, δε γίνεται να μη μάθει κάτι για σένα.

Έχει εργαστεί στα: Popaganda, Εφημερίδα Αξία, Εφημερίδα Παρασκήνιο και συνεργάζεται σήμερα με το free press περιοδικό «Η Πόλη Ζει», το koitamagazine.gr  και το ogdoo.gr. Έχει τη δική της ραδιοφωνική εκπομπή κάθε Παρασκευή στο Amagi Radio κι είναι αρχισυντάκτρια στο περιοδικό «Bars & Coffees» που κυκλοφορεί δυο φορές το χρόνο στα περίπτερα.

Έχει γράψει 2 βιβλία ήδη κι ετοιμάζει το τρίτο της με πρωταγωνίστρια μια κατσαριδούλα αλλιώτικη απ’ όλες τις άλλες. Είναι blogger στο δικό της leksilewsi.blogspot  κι αρκετά ενθουσιασμένη όπου οι στίχοι που έγραψε ένα βράδυ με αφορμή μια προσωπική της ιστορία, γίνανε πρόσφατα τραγούδι  με τίτλο «Αμήν» κι ερμηνεύτρια την Στέλλα Κονιτοπούλου και συνθέτη τον Θωμά Φώτη.

Για εμάς η Γεωργία είναι πρώτα ένα πλάσμα χαρισματικό για όσα μας κάνει να νιώθουμε κάθε φορά που τη συναντάμε και μετά για όσα έχει καταφέρει επαγγελματικά.  Αν διαβάσεις τη Συνέλεξη  που ακολουθεί θα διαπιστώσεις κι εσύ τους λόγους για τους οποίους σαν άνθρωπος ξεχωρίζει…

Ευγνωμονώ τον εαυτό μου που είχε την ακούσια σοφία να επιλέξει τον «λάθος δρόμο» και τους ανθρώπους μου που είχαν την καλοσύνη και την πυγμή να με παρηγορήσουν, να με μαλώσουν, να με μάθουν.

Απολαμβάνω μια μισάωρη εναλλασσόμενου ρυθμού συνουσία με κοίταγμα κατάματα, έναν καλοφτιαγμένο καπουτσίνο, όλα τα ποιήματα του Καρυωτάκη, την ταινία Frida, να κάνω συνεντεύξεις με ωραίους ανθρώπους.

Ακούω τα παραδοσιακά τραγούδια κάθε τόπου με στοργή κι αγάπη -τα δικά μας ρεμπέτικα μου σχίζουν την καρδιά σε χίλια κομμάτια, προξενώντας όμορφα πυροτεχνήματα εντός μου.

Νοσταλγώ την περίοδο που είχα ερωτευτεί για πρώτη φορά στη ζωή μου και τα καλοκαίρια μου ως παιδιού στη Βόρεια Εύβοια.

Συγχωρώ πολύ εύκολα, γιατί μάλλον δεν έχω πάθει μεγάλο κακό ακόμα από κανένα και από καμιά.

Φοβάμαι τις σκοτεινές φιγούρες από τα θρίλερ που με σημάδεψαν και τα λόγια που λέγονται πισώπλατα.

Εμπνέομαι όταν βρίσκομαι σε ξένα για μένα περιβάλλοντα, πλάι σε ανθρώπους απόκοσμους κι αλλιώτικους, μες στις ταβέρνες και μέσα στα ΜΜΜ.

Διασκεδάζω απίστευτα πολύ με το τρίπτυχο καλό φαγητό, καλή παρέα, μερικά τσιγάρα στο τραπέζι. Εντάξει, και ν’ ακούγονται από κάπου μερακλίδικα λαϊκά.

Επιβιώνω με αξιοπρέπεια σε μια χώρα που βιώνει δύσκολα και από το μετερίζι ενός επαγγέλματος που τείνει να θεωρείται χόμπι κι εθελοντισμός για ρομαντικούς.

Λαχταρώ από μικρή να βρεθώ για λίγο, αλλά καλύτερα για πολύ, στο Παρίσι.

Αγγίζω με τρέλα τα κεφαλάκια των ζώων: σκυλιά, γατιά, άλογα, λαγουδάκια… Αγγίζω πάντα τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, αλλιώς δεν μπορώ να έρθω σε πραγματική επαφή μαζί τους.

Διαβάζω πολύ και πολλά, οι λέξεις είναι ένα μαγικό κι ανεπανάληπτο σύμπαν. Αυτό τον καιρό, διάβασα το Μουσείο της Αθωότητας, του Ορχάν Παμούκ και με ξετρέλανε.

Προτείνω να ακούσετε το νέο δίσκο της λαμπερής μου Αλεξάνδρας, της Κόνιακ εννοώ, που λέγεται «Λαχείο» και σκίζει. Προτείνω, επίσης, να δείτε τη «Μορφή του Νερού», του Guillermo del Toro,μια από τις καλύτερες ταινίες που προσωπικά έχω δει ποτέ.

Θαυμάζω τα ζευγάρια που αντέχουν στο χρόνο, τους καλλιτέχνες που αντέχουν τους εαυτούς τους, τους αληθινά Καλούς και Καλές, τους ανθρώπους που κυνηγούν τα όνειρά τους κι ό,τι γίνει.

Πληγώνομαι που η τεχνολογία αρχίζει να διαφεντεύει για τα καλά τους ανθρώπους.

Αγαπώ με τρέλα τους ωραίους άντρες και δύσκολα τους αντιστέκομαι.

Μεθώ με ούζο και με βότκα βύσσινο, ομολογουμένως πολύ εύκολα, αλλά σπανίως. Μεθώ, καμιά φορά και χωρίς ποτό.

Σκέφτομαι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για μικρότητες και συμβιβασμούς.

Ανυπομονώ να γίνω μητέρα. Όταν έρθει αυτή η στιγμή, φαντάζομαι πως θα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Από την άλλη, σκέφτομαι τα λόγια ενός σοφού φίλου μου: «Μην ανυπομονείς για τίποτα, κοριτσάκι»

Ελπίζω να γίνουμε όλοι κι όλες αυτό που είμαστε προορισμένοι. Να ζούμε με ομόνοια και με νου. Να ζούμε χρωματιστά μαζί!