Γράφει η Μάρη Γαργαλιάνου, Communication & Empowerment Coach
Περίμενες με χαρά το τριήμερο αυτό. Πήρες πολυπόθητη άδεια ημέρα Παρασκευή απ’ τη δουλειά και προγραμμάτισες τα πάντα έτσι ώστε να χαλαρώσεις, να κοιμηθείς δύο ωρίτσες παραπάνω χωρίς ενοχές, να χουχουλιάσεις στον καναπέ με το νέο σου βιβλίο, να παραγγείλεις το αγαπημένο σου κινέζικο και απλά… τίποτα. Η υπέρτατη αξία του «απολαμβάνειν» θα βασίλευε το τριήμερο αυτό. Θα ήσουν εσύ αγκαλιά με εσένα και αν χτυπούσε το τηλέφωνο, ίσως ξεμύτιζες για ένα ζεστό κρασί με μια καλή φίλη στο όμορφο Παγκράτι, κόντρα στον παγετό! Αμ δε…
Δε φταίει ο παγετός που τίποτα από τα «προγραμματισμένα» παραπάνω δε σου βγήκαν όπως επιθυμούσες. Ούτε εσύ φταις! Ούτε η άτιμη, σχεδόν ρομποτική καθημερινότητα. Η συνήθεια επιμένει και επιμένει ιδίως όταν πάμε να «ξεμάθουμε» ότι έχουμε μάθει έστω για ένα τριήμερο που φαντάζει όαση. Εμ βέβαια, αυτά θέλουν προπόνηση.
Ξύπνησες στις 8.30 χωρίς ρολόι, δε διαπραγματεύτηκες το χουζούρεμα. Στις 9.00 ήσουν ήδη στον καναπέ με καφέ και κινητό ανά χείρας. Το κινητό έγινε pc και η ειδησεογραφία… πόσο τρομοκρατία! Ώρα 10.30, με μάτια πρησμένα επιμένεις να διαβάζεις και να σκέφτεσαι κάποια πρότζεκτ στη δουλειά. «Μωρέ, δεν ανοίγω λίγο και τα mails μου;». Ώρα 13.00, το τηλέφωνο χτυπά «Θα έρθεις για φαγητό; Σε περιμένουμε!». Και πας στο πατρικό 1,5 ώρα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς από το νέο σου σπίτι και τρως. Ευτυχώς δηλαδή. Είσαι ήδη εξουθενωμένος.
Και κάπως έτσι κίνησε το πολυπόθητο τριήμερο. Με ένα ατέρμονο άγχος ότι πρέπει κάτι να κάνεις διαρκώς σα να είσαι στην πρίζα, με μια ανάγκη να «παράξεις», ενώ το παιδί μέσα σου λέει «μείνε στη στιγμή και άκουσέ με, άναψε δύο στικάκια, βάλε μουσική χαλαρή και απλά διαλογίσου. Νιώσε… τίποτα. Γίνε… τα πάντα». Και ξέρεις ότι το παιδί μέσα σου παίζει σωστό σκοπό, μα εσύ… το χαβά σου!
Είναι αναγκαίο το τίποτα αγαπημένοι μου. Είναι αναγκαίο και όχι κακό. Το απολαμβάνειν της στιγμής, το να είσαι στο «εδώ και τώρα» όταν παίζεις με το σκύλο σου που σε λατρεύει, το να ζεις το παρόν του «σ’ αγαπώ» που λες στον άνθρωπό σου, το να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για αυτό το τριήμερο που με νύχια και με δόντια κατάφερες να κερδίσεις και προγραμμάτισες σχεδόν τα πάντα για αυτό.
Η ηρεμία της στιγμής, η κατάσταση του νου που σε ταξιδεύει στο γαλάζιο ενώ βουλιάζεις στον καναπέ, η χαρά της ανάσας. Εισπνοή, εκπνοή. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν εκεί. Σκέψου το. Καλλιέργησέ το. Τρία λεπτά τη μέρα να αναπνέεις σωστά αρκούν. Εκπαίδευσε τον εαυτό σου στη Ροή. Ενέπνευσέ τον να ζει. Στο τώρα. Προπονήσου. Από λίγο κάθε μέρα, με ό,τι αγαπάς και σου αρέσει. Το επόμενο τριήμερο θα σχεδιάσεις λιγότερα και θα απολαύσεις περισσότερα… αν το πιστέψεις και αν εξασκηθείς. Όχι γιατί «πρέπει». Το «απολαμβάνειν» δεν είναι αγώνας δρόμου. Αλλά γιατί το θες… Τι λες; Ξεκινάμε;
(mari.gargalianou@gmail.com)
