Γράφει η Μαρία Ξηντάρα
Δυο χέρια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Γύρω από το σώμα. Γύρω από την ψυχή. Μια αγκαλιά… Αυτό είναι ευτυχία. Γιατρεύονται οι πληγές, η ψυχή χαμογελάει. Νιώθεις ευτυχία χωρίς περισσότερη προσπάθεια. Μια αγκαλιά στέκεται αφορμή για να νιώσεις ηρεμία, γαλήνη, ικανοποίηση. Για να σκάσουν κρυφά τα χείλη σου. Για να νιώσεις ανθρωπιά, σιγουριά. Για να νιώσεις υγιής.
Μια αγκαλιά λύνει προβλήματα. Μια αγκαλιά, αυτή η τόσο απλή και τόσο όμορφη συνάμα κίνηση. Μια αγκαλιά σε ανύποπτο χρόνο, μια τόσο τρυφερή κίνηση που κρύβει αμέτρητες λέξεις και συναισθήματα. Μια αγκαλιά ανάμεσα στη μάνα και το παιδί, στον άντρα και τη γυναίκα, τους φίλους και τους κολλητούς, τους συγγενείς, τους ξεχασμένους και τους χαμένους.
Μια αγκαλιά ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν μοιραστεί τις κομμένες ανάσες τους. Ανάμεσα σε εκείνους που ένιωσαν, έζησαν, πόνεσαν, έκλαψαν, γέλασαν, ήπιαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, περπάτησαν. Πόσες λέξεις άραγε χρειάζονται για να αντικαταστήσουν την αλυσίδα εκείνη που σχηματίζουν τα χέρια που αγκαλιάζουν το κορμί;
Αγκαλιά και χουχούλιασμα κάτι Κυριακάτικα πρωινά, σε συνδυασμό με φωνές και γέλια. Αγκαλιά και παιχνίδι, κάτι απογεύματα στην παιδική χαρά. Αγκαλιά κι ευχές, σε γιορτές, χαρές, οικογενειακές ανταμώσεις.
Από την πρώτη στιγμή ο άνθρωπος μαθαίνει στην αγκαλιά. Από την κοιλιά της μάνας στην αγκαλιά της και μετά για χρόνια βλέπεις το παιδί, με όλη την αθωότητα που το διακρίνει, να φωνάζει: «μαμά αγκαλιά», όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Κι αυτή την σιγουριά αναζητά όλα του τα χρόνια. Μια αγκαλιά που θα είναι εκεί, θα τον περιμένει πάντα για να νιώσει ξανά και ξανά όλα αυτά τα συναισθήματα που «αναδύονται» από μια απλή κίνηση των χεριών.
Ν’ αγκαλιάζετε αυτούς που αγαπάτε. Να νιώθετε. Είναι ωραίο να νιώθεις…
