Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Ζει στον Καναδά πολλά χρόνια και, εκεί, κάνει θέατρο: σκηνοθετεί, παίζει και γράφει. Πολύ αγαπητός στην ελληνική κοινότητα του Τορόντο, δραστήριος και γεμάτος ιδέες: κλασικός Υδροχόος, θα έλεγε κανείς! Νοσταλγεί κι αγαπά την Ελλάδα, γι’ αυτό βρίσκει όποιον τρόπο μπορεί να την επισκέπτεται και να αλληλεπιδρά μαζί της.
Το τελευταίο του «τέχνασμα» ήταν η κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής, ονόματι «Οι Ερωσυλίες της Ερωφίλης» τις οποίες εμπιστεύθηκε στις εκδόσεις Λογότυπο, καινούργιες στην ποίηση, παλιές στην πιάτσα λόγω της έκδοσης της μηνιαίας street press εφημερίδας «Η Πόλη Ζει». Τον Δεκέμβρη, ο Γιώργος παρουσίασε την έμπνευσή του μαζί με τους συνεργάτες του στο Black Duck και, αυτή την περίοδο, σχεδιάζει τα επόμενα βήματα. Το βιβλίο του διατίθεται στα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας, αλλά και σε επιλεγμένους χώρους πολιτισμού και εστίασης. Ο ίδιος; Διατίθεται να μιλήσει για τα συναισθήματά του , ανοιχτά όπως συνηθίζει, θαρρετά όπως ξέρει, απλά και λιτά, όπως προτιμά.
Εμπιστεύομαι σχετικά εύκολα και ίσως αυτό να είναι λάθος.
Γοητεύομαι από τους αληθινούς, αυθεντικούς ανθρώπους.
Αισθάνομαι ευγνώμων για τις ευκαιρίες που μου έχει δώσει η ζωή, αλλά και για όσες δεν μου έχει δώσει.
Οργίζομαι με την αδικία και με την έλλειψη ανθρωπιάς.
Νοσταλγώ τα καλοκαίρια μου στην Ελλάδα σαν παιδί και την μυρωδιά της λεμονιάς στην Κρήτη.
Συγχωρώ εύκολα, αλλά χρειάζομαι χρόνο για να ξεθυμάνω, αν έχω θυμώσει πολύ. Γενικώς, δεν ξεχνώ…
Μεθώ με την καλοσύνη των ανθρώπων που προσφέρουν, χαμογελούν, συνυπάρχουν, ομορφαίνουν την κάθε μέρα και προσπαθώ σκληρά να με συγκαταλέγω ανάμεσά τους
Προστατεύω αυτούς που αγαπώ.
Χαίρομαι να βλέπω τους γύρω μου να θριαμβεύουν στο τομέα τους.
Πληγώνομαι με τις πληγές του πλανήτη: πόλεμοι, ρατσισμός, πείνα…
Απογοητεύομαι από το ψέμα.
Φοβάμαι τον χρόνο που λιγοστεύει και τις χαμένες ευκαιρίες.
Ανησυχώ για την τύχη των ανθρώπων που αφήνουν πίσω τους «χαμένες πατρίδες» και αναζητούν καινούργιες. Μιλώ για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Εμπνέομαι πολύ από την μουσική. Απολαμβάνω να ακούω μια προσεγμένη, γεμάτη ψυχή ερμηνεία ενός τραγουδιού που αγαπώ.
Επιβιώνω όπως όλος ο κόσμος καθημερινά.
Λαχταρώ την απλότητα και την χαρά των παιδικών μου χρόνων.
Επιθυμώ να έχω το τέλειο κορμί, αλλά ταυτόχρονα και την τέλεια πίτσα και το τέλειο πιτόγυρο!
Προβληματίζομαι σχετικά με το πώς χειρίζεται η Ευρώπη το μεταναστευτικό ζήτημα και πόσο εμφανής και αήθης είναι η αδιαφορία της για τον ανθρώπινο παράγοντα.
Ελπίζω να καταφέρω να έρθω στην Ελλάδα πριν το καλοκαίρι για να δω φίλους, να ασχοληθώ με την προώθηση του «παιδιού» μου και να ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα.
Διαβάζω το βιβλίο «Οι ερωσυλίες της Ερωφίλης» και καλό θα ήταν να τις διαβάσετε κι εσείς.
