Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Για μια ερμηνεύτρια σαν την Ρίτα Αντωνοπούλου έχεις να πεις πολλά ή δεν καταφέρνεις να πεις τίποτα. Ποιες λέξεις άλλωστε ν’ αποτυπώσουν σ’ ένα άρθρο το μέγεθος του ταλέντου της; Όποιες κι αν βρεις θα σου μοιάζουν φτωχές για να το χαρακτηρίσουν.
Κράτησα όμως από μια συνέντευξή της μία φράση όπου θα μπορούσε να μεταφέρει σ’ εσάς το πιο σημαντικό από όλα της τα ταλέντα. «Έχω πάρει κι έχω δώσει ουσία» δηλώνει για τις συνεργασίες της και για τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική της πορεία κι αυτό είναι το πιο σημαντικό προσόν για έναν καλλιτέχνη. Ν’ αναζητά την ουσία και να κάνει τα πάντα για να την κατέχει και να τη μοιραστεί…
Είναι αυτός ο λόγος που κάθε φορά που την ακούς να ερμηνεύει σου μεταφέρονται συναισθήματα δυνατά κι οι βραδιές που πέρασες με τη φωνή της σου μένουν αξέχαστες! Το βιογραφικό της πλούσιο από ωραίες δουλειές και συνεργασίες μαρτυρά τη μεγάλη κι όμορφη καλλιτεχνική της πορεία, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το να την απολαύσεις ζωντανά. Θα ζήσεις από κοντά την απόδειξη πως καθόλου τυχαία δεν είναι η επιτυχία της.
Ζητήσαμε από τη Ρίτα Αντωνοπούλου να μοιραστεί μαζί μας συναισθήματα και σκέψεις που συνθέτουν τη δική της «ουσία». Αυτή, που θα αναγνωρίσεις αμέσως στις απαντήσεις της.
20 ρήματα συμπληρώνονται από εκείνη και μαθαίνουμε για την ίδια ακόμη περισσότερα…
Αγαπώ την κόρη μου.
Οργίζομαι με τη βία.
Νοσταλγώ την εποχή που ακόμη τα παιδιά παίζανε στους δρόμους χωρίς φόβο.
Απολαμβάνω το να τραγουδάω με την ψυχή μου και να χάνομαι μέσα στη μαγεία της μουσικής.
Ακούω πάντα ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο εκτός από τις μέρες που έχω μόλις τελειώσει την όποια παράστασή μου. Τότε θέλω ησυχία.
Απεχθάνομαι το ψέμα. Και τις μπάμιες.
Διασκεδάζω χορεύοντας.
Γοητεύομαι από το ταλέντο.
Ανησυχώ για τους ανθρώπους. Κάτι πάει πάρα πολύ στραβά.
Εμπνέομαι από τη φύση.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που αφιερώνουν τη ζωή τους στο να βοηθούν όποιον έχει ανάγκη.
Διαβάζω πάντα στα μέσα μαζικής μεταφοράς…τρένα, πλοία, αεροπλάνα… ποτέ όμως σε λεωφορείο ή αυτοκίνητο γιατί ζαλίζομαι φρικτά.
Νιώθω ευλογημένη που τραγουδάω χωρίς εκπτώσεις και προς το παρόν καταφέρνω να ζω από αυτό κι εγώ και η μικρή μου.
Έλκομαι από ανθρώπους που μπορούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του εγκεφάλου μου.
Αποφασίζω με δυσκολία, αλλά όταν το κάνω δεν αλλάζω γνώμη.
Φοβάμαι την ανθρώπινη απάθεια.
Κουράζομαι να εξηγώ τα αυτονόητα.
Αγγίζω τα δέντρα. Πολλές φορές τα αγκαλιάζω. Τα βρίσκω όλα μαγικά και πανέμορφα!
Εμπιστεύομαι το ένστικτό μου.
Σκέφτομαι πολύ συχνά τα βράδια και πολλές φορές χάνω τον ύπνο μου…όπως τώρα καλή ώρα που απαντώ στη «συνέλεξη» κι η ώρα είναι 5:05 το πρωί και σε λίγο ξυπνάω υποτίθεται για να πάω στο αεροδρόμιο… δύσκολα τα πράγματα!
