Γράφει η Μαριάμ Πολυγένη
Βρίσκομαι εδώ και μισή ώρα μπροστά στον υπολογιστή, ψάχνοντας τις σωστές λέξεις για να σου συστήσω τον νέο ιστότοπο που μόλις επισκέφθηκες. Δεν τις βρίσκω… Είναι που οι δικές μου λέξεις δεν ρέουν ασταμάτητα όπως ρέουν εκείνες της Μελίνας. Αστειεύομαι μαζί της συχνά, γιατί εγώ για χίλιες λέξεις σε μια λευκή κόλλα, χρειάζομαι δυο-τρεις ώρες.Εκείνη λίγα λεπτά!
Οι δικές μου λέξεις , τρομοκρατούνται να σου μιλήσουν για τα σχέδια τους. Είναι τόσα μεγάλα τα όνειρα που κάνουν κι αυτά τα οποία θέλουν, όπου σπρώχνουν να βγουν μπροστά-μπροστά οι άλλες, εκείνες που ταυτίζονται με τα λόγια του Κωνσταντίνου. «Ίσως δεν έχουμε βρει ακόμη το τι θέλουμε, αλλά είμαστε σίγουροι για το τι δεν θέλουμε». Ναι. Γι’ αυτό είμαι σίγουρη!
Δεν θέλω άλλα δυσοίωνα σενάρια. Δεν θέλω άλλες τραγικές ειδήσεις. Δεν θέλω να ξέρω πόσα άσχημα πράγματα είναι ικανός ο διπλανός μου να κάνει, ούτε αν τελικά τα έκανε. Θέλω να ξέρω αν κατάφερε να κάνει κάτι όμορφο. Αν πάλεψε κόντρα σε όλους κι όλα για να καταφέρει κάτι που θα χάριζε χαμόγελο, ακόμη κι αν το χαμόγελο ήταν για τον ίδιο. Αν είπε κάτι που ενέπνευσε έστω κι έναν άνθρωπο πάνω σε αυτό τον πλανήτη κι αν τα λόγια του, βοήθησαν τον άλλον να γίνει λίγο καλύτερος από πριν.
Δε θέλω ν’ αποδέχομαι πως οι ψυχικές ασθένειες είναι οι αρρώστιες του μέλλοντος και οι επισκέψεις μου σε επαγγελματίες ψυχολόγους όπως η Θέκλα μας, να γίνονται όλο και συχνότερες. Ξέρω πως είναι έτσι, αλλά θα ήθελα να εξαλειφθούν. Να είναι άλλος ο ρόλος των ψυχαναλυτών. Να μας βοηθούν να βαδίζουμε προς την αυτογνωσία κι όχι να μας παρηγορούν αιώνια.
Δεν θέλω ν’ αντικρίζω το μέλλον με απαισιοδοξία. Δε θέλω κάθε φορά που έχω απέναντί μου ένα μικρό παιδί, να σκέφτομαι πως ήρθε σ’ έναν κόσμο σκληρό και πως θα πρέπει να του μάθω να προστατεύεται από αυτόν. Θέλω να είμαι σαν την Έφη και την Άννι, αισιόδοξη μέχρι τελικής πτώσεως. Ν’ αφήσω το παιδί να παραμένει παιδί κι αντί να λέω πως θα του διδάξω οτιδήποτε, να διδαχθώ από εκείνο. Γιατί εκείνο είναι τέλειο, γιατί εκείνο είναι αγνό…
Δε θέλω να «τρώω αμάσητο» ό,τι μου σερβίρουν οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης, οι άνθρωποι, ο εαυτός μου ο ίδιος. Θέλω να είμαι γεμάτη απορίες, ν’ αμφιβάλλω όσο περισσότερο μπορώ και να ψάχνω για λύσεις κι απαντήσεις. Άλλες, διαφορετικές από εκείνες που υπάρχουν κι είναι πάντα οι ίδιες, εκείνες που δεν οδηγούν πουθενά! Θέλω αναρχία ψυχής σαν εκείνη της Μαργαρίτας που αμφισβητεί συνεχώς τα πάντα και καταλήγει σε αλήθειες κι είναι τόσο μα τόσο απολαυστικές οι συζητήσεις μας κάθε φορά. Η αμφισβήτηση ίσως οδηγήσει κάπου, τα δεδομένα ποτέ!
Δε θέλω να κοιτάω όπου μου δείχνουν. Δε θέλω να κρίνω με όσα γνωρίζω. Θέλω να μάθω και τα άλλα, εκείνα που δεν ξέρω, αλλά υπάρχουν. Και τα κρυμμένα φανερώνονται , μόνο με τη σωστή παρατήρηση. Σαν τη ματιά της Ραφαέλας, που από εκείνη δεν ξεφεύγει τίποτα.
Όλα αυτά τα «δε θέλω» είναι που με οδήγησαν στο να δημιουργήσω με λίγους καλούς φίλους, έναν μικρό διαδικτυακό κόσμο, όπου την τιμητική της εδώ θα έχει, εκείνη, που όλοι λένε πως απομακρύνεται από εμάς όλο και περισσότερο. Η ελπίδα! Θα τη δημιουργήσουμε για εμάς πρώτα κι αν θέλεις μας ακολουθείς. Γιατί έχουμε το πείσμα και τη δημιουργικότητα της Λυδίας κι όπου μας λένε «βάλε μαύρο» βάζουμε πράσινο. Όταν μας θέλουν θλιμμένους ή πεζούς χωρίς συναίσθημα, τολμάμε και γεμίζουμε τα social με πολύχρωμες χαμογελαστές φατσούλες. Κόντρα σε όλους και σε όλα…
Γιατί είμαστε emotional τύποι. Γιατί ενώ ξέρουμε πως το συναίσθημα είναι ο πιο δυνατός μας αντίπαλος, γνωρίζουμε επίσης πως είναι κι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους. Το θέμα σε αυτό το site δεν είναι τα συναισθήματά μας μόνο, αλλά τι κάνουμε με αυτά. Κι εμείς γι’ αρχή, είπαμε ν’ αποδεχθούμε όλα όσα νιώθουμε για καθετί που αντικρίζουμε, ακούμε ή βλέπουμε και να τα μοιραστούμε μαζί σας. Είτε νιώθουμε τη δύναμή μας ήρεμη, σαν εκείνη της Ισμήνης, είτε οδοστρωτήρα σαν της Μαριάμ, είτε είμαστε γεμάτοι από ενέργεια, είτε βαριόμαστε αφόρητα, χαμογελάμε που η ζωή έχει απ’ όλα και ψάχνουμε ν’ ανακαλύψουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συμμάχους .
Ανθρώπους που κάτι νιώθουν, που κάτι δημιουργικό «τους τρώει», που κατάφεραν πολλά ή που στο δρόμο για να τα καταφέρουν τα έχασαν όλα, αλλά δεν έχασαν το χαμόγελό τους. Ψάχνουμε ειδήσεις, ανθρώπους κι ενέργειες, που πηγάζουν από το συναίσθημα και φέρνουν όλο και πιο κοντά μας την ελπίδα. Την ελπίδα πως υπάρχουν και χαρούμενα νέα εκεί έξω. Κι αν δεν υπάρχουν εκεί, θα υπάρξουν σίγουρα εδώ , ακόμη και με τον κίνδυνο ν’ ακούσουμε πως «ζούμε στον κόσμο μας». Αυτός είναι ο σκοπός! Ένας κόσμος που επιβιώνουμε κόντρα σε κάθε δυσκολία, όπως το έχει καταφέρει πολλές φορές η Μαρία. Ένας κόσμος που αποδεχόμαστε και το πιο άσχημο συναίσθημα, αλλά παλεύουμε να νικήσουν τα πιο αισιόδοξα.
Αν ανήκεις κι εσύ σ’ εκείνους που είτε κάνοντας κάτι μικρό, είτε κάτι μεγαλύτερο, άλλαξες την οπτική κάποιων προς το καλύτερο, η φωτογραφική μηχανή της Σοφίας θα σε βρει και θα σε φέρει στους emotionals. Στην ομάδα που έδωσε στην ιδέα μου σάρκα κι οστά κι εύχομαι η κράση της και η φτιαξιά της ν’ αποδειχθεί γερή. Εδώ, άσημοι και διάσημοι συνυπάρχουν. Εδώ, θέλουμε να ξέρουμε σε τι ξεχωρίζεις, τι κάνεις καλύτερα από τους άλλους. Με φόβο ή χωρίς, δεν έχει σημασία. Μας αρκεί που το κάνεις με πάθος…
Πάθος. Αυτό είναι το e-motions!
