Γράφει η Έφη Φωτεινού
Η μητρότητα (και η πατρότητα, πάνε πακέτο) είναι κάτι υπέροχο κι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Όσο όμως κι αν έχεις προετοιμαστεί γι’ αυτή, όσο κι αν νομίζεις ότι ξέρεις τι να περιμένεις και πιστεύεις ότι εσύ θα τα καταφέρεις καλύτερα και δε θα γίνεις σαν κάποιους γονείς που βλέπεις και προβληματίζεσαι, μπορεί να εκπλαγείς. Γιατί άλλο το πριν, το θεωρητικό, άλλο το μετά, στην πράξη.
Δεν μπορείς να ξέρεις τι ακριβώς θα ζήσεις, όσο και αν έχεις μελετήσει βιβλία ή τα παιδάκια του κύκλου σου, γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Ακόμα και τα δικά σου παιδιά είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Μπορεί το ένα να είναι σαν λούτρινο αρκουδάκι, να το ακουμπάς σε μία γωνιά και να κάθεται ήσυχο με τις ώρες, να κοιμάται σερί τη νύχτα και να μην κατάλαβες καν πότε έβγαλε δόντια και το άλλο να είναι αδερφή ψυχή με τον Tasmanian devil!
Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι όσο περισσότερα χέρια υπάρχουν, τόσο καλύτερα. Οι γονείς όσο ικανοί κι αν είναι, όσο κι αν θεωρούν ότι δεν έχουν ανάγκη κανέναν και μπορούνε μόνοι τους, επιθυμούν κατά βάθος ή και όχι τόσο βάθος, από κάποιον δικό τους άνθρωπο να προσφέρει μια χείρα βοηθείας. Κι επειδή κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σε βοηθήσει, ακόμη κι αν είναι ο γονιός σου, είναι προτιμότερο να προσφερθεί από το ν’ αναγκαστείς να το ζητήσεις. Μερικοί άνθρωποι δε ζητάνε, θεωρούν ότι όποιος θέλει, το λέει και το κάνει με την καρδιά του.
Είτε δουλεύουν και οι δύο γονείς, είτε όχι, η βοήθεια δεν είναι απλώς καλοδεχούμενη. Είναι απαραίτητη. Κι όσο περισσότερα παιδιά, τόσο πιο απαραίτητη. Μ’ ένα παιδί, η κατάσταση είναι πιο διαχειρίσιμη, αν και δεν ισχύει το «ένα ίσον κανένα». Το λένε για να δώσουν έμφαση στο βαθμό δυσκολίας που αυξάνεται κατά πολύ στην απόκτηση δύο παιδιών. Όντως, αλλάζεις πίστα με τα δύο παιδιά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε χρειάζεσαι κανέναν όταν έχεις ένα.
Δε θα πάρω την περίπτωση να έχεις αρρωστήσει, να μην μπορείς να κουνηθείς από το κρεβάτι σου, να ψήνεσαι στον πυρετό, να ταλαιπωριέσαι και να μην έχεις έναν άνθρωπο, όχι να βοηθήσει εσένα την καημένη την άρρωστη μάνα, αλλά να φροντίσει το μικρό σου το παιδί. Που όσο μικρότερο, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει. Ποιος θα πάρει αγκαλιά το μωρό, να το αλλάξει / ταΐσει / κοιμίσει, όταν εσύ είσαι ζόμπι. Δεν πιάνω καν αυτές τις περιπτώσεις. Που και οι μαμάδες άνθρωποι είναι και όσο και να μην επιτρέπεται ν’ αρρωστήσουν, κάποια στιγμή γίνεται κι αυτό.
Θα πάρω τις περιπτώσεις γονέων που σφύζουν θεωρητικά από υγεία, τουλάχιστον σωματικώς. Κατά τ’ άλλα όμως, κοντεύουν να κλατάρουν. Τρέχουν για να τα προλάβουν όλα και δεν καταλαβαίνουν πότε τελείωσε η προηγούμενη βδομάδα και ξεκίνησε η καινούρια. Τη μισή -και βάλε- μέρα τρέχουν μες το άγχος για δουλειά να βγάλουν χρήματα να καλύψουν τις ολοένα κι αυξανόμενες υποχρεώσεις και τον υπόλοιπο χρόνο, έχουν τη σημαντικότερη δουλειά, ν’ αναθρέψουν τα παιδιά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να είναι συνεπείς στις γονεϊκές υποχρεώσεις, να λειτουργούν με ενσυναίσθηση, όσο κομμάτια και αν είναι, για να κάνουν το παιδί τους ευτυχισμένο άνθρωπο. Βάλε και κάποια υποχρέωση που ξεφυτρώνει τη τελευταία στιγμή, πόσο να αλληλοκαλύψει ο ένας γονιός τον άλλον, ειδικά όταν υπάρχουν παραπάνω από ένα παιδί.
Κι υπάρχει κι ένα σπίτι που έχει τις δικές του δουλειές που πρέπει να γίνουν. Δεν μπαίνει μόνο του το φαγητό στην κατσαρόλα, ούτε τα ρούχα στο πλυντήριο, ούτε πάνε μετά μόνα τους στην απλώστρα κ.ο.κ. Γονείς που κοντεύουν να ξεχάσουν ότι είναι και ζευγάρι, γιατί απλώς δεν υπάρχει χρόνος και γι’ αυτό. Σε λίγο θα πρέπει να ξανασυστηθούν, μια και απ’ την αϋπνία και την κούραση, έχουν μεταλλαχθεί σε κάποιους άλλους. Και η κούραση φέρνει νεύρα κι εντάσεις, κατηγορίες που αλληλοεκτοξεύονται και που θα μπορούσαν ν’ αποφευχθούν, αν είχαν λίγο χρόνο ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά και για το μεταξύ τους. Κι αν αυτό συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, η σχέση περνάει κρίση και ποτέ δεν ξέρεις αν θα βγει αλώβητη.
Η βοήθεια είναι απαραίτητη, δεν είναι θέμα πολυτέλειας. Αν οι παππούδες, οι γιαγιάδες ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας δεν μπορούνε να βοηθήσουν, τότε η βοήθεια αυτή θα πρέπει να έρθει επί πληρωμής από κάποιον επαγγελματία. Ας μην είναι σε καθημερινή βάση, αλλά ας υπάρχει, έστω μια φορά την εβδομάδα. Χρειάζεται μια ανάσα κι αν αυτή θα στην προσφέρει μια babysitter, που μέχρι χθες δε γνώριζες, ας είναι αυτή. «Μα, να μείνει το παιδί μ’ έναν ξένο;» Ναι, ψαξ’ το καλά κι αγνόησε ενοχές κι επικριτικά σχόλια που πιθανά θα έχεις.
Και οι γονείς έχουν ψυχή! Βεβαίως, πάνω απ’ όλα γονείς, αλλά είναι κι άνθρωποι κι έχουν κι εκείνοι ανάγκες. Χρειάζεται κι εκείνοι να ξεκουραστούν, να πάνε μια βόλτα, ν’ απολαύσουν τον σύντροφό τους, τους φίλους τους. Ούτε εγκαταλείπουν τα παιδιά τους με το να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους, ούτε τα παιδιά παθαίνουν κάτι, αν μείνουν με κάποιον δικό μας άνθρωπο στο σπίτι.
Αντιθέτως, αν δεν υπάρχει μια εκτόνωση, οι κουρασμένοι ψυχικά αυτοί γονείς, δε θα είναι καλοί γονείς. Καλός γονιός είναι ο χαρούμενος γονιός, που με κέφι κι όρεξη ασχολείται με το παιδί του. Εκείνος που δείχνει με το παράδειγμα του, ότι είναι υποχρέωση μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Τα παιδιά μιμούνται αυτό που ζούνε και γονείς παραμελημένοι, σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης», σίγουρα δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.
Η Έφη Φωτεινού είναι blogger και μπορείς να τη διαβάζεις και στο www.nouazetamefountouki.gr
