Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσιμπώνης

Δεν έχει εφευρεθεί ο τρόπος να μεταφέρεις οτιδήποτε ρευστό χωρίς να χρειαστεί ένα δοχείο να το κρατήσει, να το περιβάλλει ή να το αγκαλιάσει ή όπως αλλιώς θέλεις πες το. Κρύσταλλα, ξύλα, πορσελάνες, κορμιά, καρδιές, μυαλά, όλα ταγμένα από πάντα και για πάντα στην εκπλήρωση ενός και μόνο σκοπού που ακούσια ή εκούσια σε συνοδεύει από τις πρώτες στιγμές της ύπαρξης. Ζωή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αφού ακόμη και το ότι ζεις δε σημαίνει ότι είσαι ζωντανός.

Δεν είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι πέρα από τη φυσική σου παρουσία ή υπόσταση, υπάρχει και εκείνη η άυλη μα υπαρκτή , φανταστικά μαγική σου φύση της οποίας το κίνητρο είναι το συναίσθημα. Ρευστό κι αυτό, σαν σκέψη που δε βαστιέται σε μυαλό, αλλά κατακλύζει οτιδήποτε άλλο, ταξιδεύει με το αίμα στις φλέβες σου. Μπορεί τίποτε απ’ όλα αυτά να μην φαίνεται κι όμως είναι όλα εκεί.

«Μεθώ στο τέρμα μου να φτάσω την αρχή σου»  θ’ ακούσεις να λένε εκείνοι που δεν παραιτήθηκαν ποτέ, μα παραδέχτηκαν τα πάντα, έστω και σιωπηλά, έστω και βουβά, βαθύτερα μέσα τους. Ενάντιοι σε μια πεζή πραγματικότητα χωρίς συναίσθημα και ψευδαισθήσεις, πολέμιοι κάθε μαζικά μοδάτης τάσης των ανθρώπων να ερωτοτροπούν κι αυτό όχι για την μαγκιά της διαφοροποίησης και της μοναδικότητας αλλά για την αυθεντικότητα του τρέμουλου στα ακροδάχτυλά τους στη θέα ενός καλοσμιλεμένου κρύσταλλου. Εξάλλου αρκεί μια και μόνη στιγμή να καταρρίψει θεωρίες ή θεωρήματα χρόνων.

Είτε ενυδατώνεις την ψυχή σου αφυδατώνοντας το μυαλό, είτε πνίγεις μνήμες ποτίζοντας τις ελπίδες, σε όλα τα σενάρια κι ανεξάρτητα από την έκβαση, λύτρωση ή πικρή γεύση στα χείλη, με μια χούφτα άμμου στα χέρια ξεκινάς και μια ανάσα αρκετή  για να φυσήξεις το γυαλί να πάρει σχήμα. Αυτή η δύναμη μονάχα θα χρειαστεί η πρώτη για να χαράξεις, να χρωματίσεις, να σπάσεις και να ξανασχηματίσεις αυτό που επιλέγεις να είσαι.

Κι όλο αυτό για να χωρέσεις την  ουσία των ανθρώπων που σε καλούν, σε προκαλούν και σε μεθούν στη μυρωδιά της ύπαρξής τους.

Κι αν τους ρωτήσεις να σου πουν

«Μέχρι το τέλος, τι;»

Θα απαντούν

«Να ‘χω τη δύναμη για πάντα να… #μεθώ».