Γράφει η Μαρία Ξηντάρα
Μένεις έγκυος και δεκάδες συναισθήματα «ξεπηδούν» από το μυαλό σου. Χαρά και φόβος. Ωχ, τι γίνεται τώρα; Και σε 9 περίπου μήνες έρχεσαι αντιμέτωπη με την ουσία των πραγμάτων. Εκεί, ένα μεγαλύτερο «ωχ», μαζί με δεκάδες ερωτήματα που παίρνεις αναπάντητα στη βαλίτσα του μαιευτηρίου και την καλαθούνα με το μωρό. Κουβαλάς ένα μικρό πλασματάκι και νιώθεις ταυτόχρονα το βάρος ασήκωτο, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι γίνεται πράξη το άσμα που παλαιότερα τραγουδούσες ως γνήσια «Ρουβίτσα», το «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα».
Διαπιστώνεις , χωρίς πολλά περιθώρια για επανάληψη της σκέψης, ότι για να δουλέψεις χρειάστηκαν περίπου 4 χρόνια σπουδών και ένα εξάμηνο πρακτικής εξάσκησης και για να γίνεις μάνα, δεν πέρασες καμιά σχολή και καμιά πρακτική. Απλά που και που άκουγες τη μάνα σου να λέει τα δικά της, τη γιαγιά σου να λέει τα ίδια με άλλο τρόπο και από εκεί και πέρα γιατρούς, μαίες και ψυχολόγους να δίνουν τις δικές τους κατευθύνσεις, ανάλογα με την προσωπική τους εκπαίδευση.
Παραμερίζεις όλα αυτά και καλείσαι να φέρεις εις πέρας την δύσκολη αποστολή. Να ταίσεις το μωρό, να θηλάσεις κάτω από ήρεμες ή και περίεργες συνθήκες κι αν για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορείς ή δεν θες, παραμερίζεις και την «κοινωνική κατακραυγή» και φτιάχνεις το γαλατάκι του μωρού και νιώθεις διάχυτη την ικανοποίηση που κατάφερες να του προσφέρεις κάτι και να σταματήσει να κλαίει.
Αυτό, για λίγα λεπτά γιατί μετά έρχεται η ώρα της αλλαγής πάνας. Καθείς με την δική του άποψη και εσύ να εφαρμόσεις στην πράξη, ότι θυμάσαι ή δύνασαι. Και μόλις τα καταφέρεις, λες άντε να συμμαζέψεις το σπίτι, να φτιάξεις το φαγητό, να βάλεις πλυντήριο και φτου κι απ’την αρχή, ενώ την ίδια ώρα σε κάθε σου κίνηση νιώθεις τα ράμματα να φεύγουν από τη θέση τους.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται μέρα και νύχτα. Και νύχτα… Ατέλειωτη αυτή η νύχτα όταν πρέπει να κάνεις τα ίδια και τα ίδια και ν’ αγωνίζεσαι περισσότερο απ’ όσο όταν έδινες πανελλαδικές κι έπρεπε να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις το ίδιο κεφάλαιο για ν’ αποδώσεις την επόμενη μέρα.
Και κάπως έτσι περνά ο καιρός, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες. Το ξενύχτι, σταθερή αξία, μόνο που στην όλη προσπάθεια προστίθεται και η επιστροφή στην δουλειά. Επιστρατεύεις γιαγιάδες-νταντάδες, προσπαθείς να «στριμώξεις» υποχρεώσεις και διαπιστώνεις ότι απλά στριμώχνεσαι και εσύ κάπου εκεί. Όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο το στρίμωγμα. Όσο περνά ο καιρός, τόσο μεγαλύτερες οι ενοχές.
Όχι για τον κότσο που είναι μήνες ξεχασμένος στο κεφάλι σου κι έχει αντικαταστήσει τα υπέροχα χτενίσματα που έκανες, όχι για τα σημάδια στο πρόσωπο από τα νύχια του μικρού που διακοσμούσε το σώμα σου αντικαθιστώντας το μακιγιάζ, όχι για την μυρωδιά του Προδέρμ που αντικατάστησε την αγαπημένη σου κολώνια, όχι για τα ξεχασμένα κοσμήματα που αντικαταστάθηκαν από λεκέδες γάλακτος και φρουτόκρεμας. Όχι για όλα αυτά.
Οι ενοχές «μεγαλώνουν» γιατί νιώθεις πως χάνεις στιγμές. Όχι για τον εαυτό σου, για τα παιδιά σου. Γιατί δεν μπορείς να είσαι εκεί και να τα αγκαλιάζεις σε κάθε τους χαμόγελο, γιατί δεν είσαι εκεί να σκουπίζεις κάθε δάκρυ τους, γιατί δεν είσαι εκεί να τα σηκώσεις κάθε φορά που σκοντάφτουν και πέφτουν. Ενοχές γιατί έχασες μια στιγμή τους, γιατί εκείνη τη στιγμή προσπαθούσες να κάνεις κάτι άλλο. Να δουλέψεις, να καθαρίσεις, να σιδερώσεις, να μαγειρέψεις.
Οι ενοχές «μεγαλώνουν» ακόμη περισσότερο όταν τα μαλώνεις για την ζημιά που έκαναν κατά την διάρκεια του παιχνιδιού άθελα τους . Αλλά εσύ μέσα στην υπερπροσπάθεια δεν κατάφερες να κρατήσεις ισορροπία και ν’ αντιληφθείς την ελάσσονα σημασία που είχε αυτή η ζημιά. Υπερπροσπάθεια που σε εξαντλεί και σε φοβίζει πως δεν τα κατάφερες ούτε σήμερα. Πως ακόμη μια μέρα πέρασε και εσύ δεν ήσουν καλή μαμά.
Μη φοβάσαι. Προσπάθησες και σήμερα. Πέτυχες ή απέτυχες να ολοκληρώσεις το πρόγραμμα, δεν έχει σημασία. Ήσουν εκεί και προσπάθησες να τα κάνεις όλα. Μη φοβάσαι, είσαι καλή μαμά, γιατί απλά προσπάθησες όσο μπορούσες…
