Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσιμπώνης
Έτσι να συνεχίσω προσπαθώ
να υποκριθώ
πως μέσα μου δεν κατοίκησες,
πάνω μου δεν υπήρξες
και τίποτα δεν έφτασε ποτέ
το αρκετά να φτάσει
σε ένα εσύ παραδομένο το εγώ,
χωρίς ψυχή, χωρίς παλμό
χωρίς να χω προλάβει απ την αρχή να αγαπώ
σα να μην έχει ο χρόνος ακούσει το όνομά σου
κι ας γυρνώ κάθε φορά που το ακούω
για να δω
πως να ναι αυτό που μ έμαθε σε μια στιγμή
να υπακούω σ’ άνθρωπο
έτσι να συνεχίσω προσπαθώ
να βρω τη δύναμη απλά να μ’ αρνηθώ
για να νικήσω σ’ έναν αγώνα νικημένο
απ’ τη ρωγμή που χάραξε το φως σου
εκεί ανάμεσα σε δανεισμένα «πρέπει»
και στεγνωμένα «μη» που βάλαν τους κανόνες
κι αφήσανε φτιαχτές αλήθειες μόνες
να πίνουν στην υγειά σου βλέμμα
έτσι να συνεχίσω προσπαθώ
με ό,τι ζευγάρωσε, σίγουρο, για σένα μέσα μου
κι έχει γεννήσει αυτά που πνίξανε φωνές
κι ανέβηκαν στα μάτια
να αντικρύσουν κάθε «χθες»
ξεχωριστά, συλλαβιστά κι ήμερα
στην όψη της τελευταίας σου στιγμής
έτσι να συνεχίσω προσπαθώ
αχτύπητες καρδιές σε σώματα στεγνά
ξεθυμασμένο άρωμα και βλέμμα δώδεκα μεγαπίξελ
με μισώ γι’ αυτό που θα θελα να είσαι
σε μισώ γι’ αυτό που είσαι